Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ήθος, η αναρχία της φύσης

Γρά­φει η \\ Χαρού­λα Βερί­γου _Ζωή Δικταί­ου

Περά­σα­με τις συμπληγάδες
ελπί­δας και ευτυχίας,
τους ανό­η­τους γλυ­κα­σμούς των όρκων,
τις εγγε­νείς πλά­νες του έρωτα,
λύσα­με τα ξάρ­τια της προδοσίας
διαγράφοντας
ανω­φέ­λευ­τα λόγια, παλιά όνειρα,
τυπι­κές εορτές,
«τα λεπτά μας αισθή­μα­τα», είδωλα,
βλά­σφη­μες οθόνες,
με την επί­γνω­ση της φθοράς
φτά­σα­με επιτέλους
χωρι­στά εδώ,
για να ξανασυναντηθούμε
χαμέ­νοι άγγε­λοι παι­διά της άγνοιας.

Τώρα άνθι­σε ο δρόμος,
πεπρω­μέ­νο στην Κέρκυρα,
γλυ­σί­νες, άκαν­θα, ρεί­κια, αλαδανιές,
χαμο­μή­λια, μολόχες,
απα­θα­να­τί­ζο­ντας το φως,
φως στο χρώμα,
ευδαι­μο­νία άφα­τη, όψεις αρχοντικές,
υμνο­λο­γί­ες της φύσης,
γυμνά­σμα­τα σιωπής,
σπου­δή στην επανάσταση,
εκείνη,
πρώ­τη φορά σε χρό­νο ομήλικο,
ψυχή ασύνορη
στο κόκ­κι­νο της παπαρούνας,
στην Κέρκυρα.

Σε μια γλώσ­σα που δεν ξέρει να κρύβεται,
«φτου ξελε­φτε­ρία», φώνα­ξε δυνατά,
μετά γέλασε,
ακό­μη πιο δυνατά
τη στιγ­μή που μια ψιχάλα
έπε­φτε στον καρ­πό τού αρι­στε­ρού της χεριού,
πόσο όμορφη!

Μια μόνο στα­γό­να γινό­ταν καθρέφτης,
ο δικός της,
όχι, εκεί­νη δεν ήταν ένα κουρ­δι­στό ανθρωπάκι
στη χρυ­σή καρό­τσα τού βασιλιά,
εκείνη,
παρα­δο­μέ­νη στην αναρ­χία τής φύσης,
ανα­ζη­τώ­ντας τις μεγά­λες σκέψεις,
άνοι­γε το σημειω­μα­τά­ριο της ζωής,
στο μωβ μια ίριδας,
στο λευ­κό της μαργαρίτας,
στο πράσινο,
όταν γέρ­νουν τα στά­χυα φιλώ­ντας τη γη,
εκείνη,
άνοι­γε το σημειω­μα­τά­ριο της ζωής,
μ’ ένα λεμο­ναν­θό στην αγάπη.
Η αγά­πη είναι θεός, η αγάπη,
ψιθύ­ρι­σε στον άνεμο,
και είναι αλή­θεια, δεν ήξερε
αν στη μονα­ξιά της
ανα­γνώ­ρι­ζε περισ­σό­τε­ρο την ειλι­κρί­νεια των εχθρών
από την υπο­κρι­σία των φίλων.

Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγά­πης \ Ζωή Δικταίου
_                Κέρ­κυ­ρα, 30 Απρί­λη 2023

facebook logo click

Ζωή Δικταίου FaceBook

Γεν­νή­θη­κα στην Κρή­τη το 1962. Στο Τζερ­μιά­δων μεγά­λω­σα, εκεί έμα­θα και τα πρώ­τα γράμ­μα­τα. Δεν έγι­να δασκά­λα όπως ονει­ρευό­μουν. Με κέρ­δι­σε η Του­ρι­στι­κή Εκπαί­δευ­ση. Ζω στην Κέρκυρα.

Πιστεύω στην αγά­πη. Με γοη­τεύ­ουν φεγ­γά­ρια, για­σε­μιά, κιτρι­νι­σμέ­να χαρ­τά­κια της θύμη­σης, όσο και οι ξεφτι­σμέ­νες δαντέ­λες του παλιού και­ρού. Και­νού­ρια ανά­γνω­ση πάντα η βρο­χή. Όχη­μα μαγεί­ας οι λέξεις. Δεν ανα­ρω­τιέ­μαι πια για­τί γρά­φω. Όπως ανα­πνέω, μιλάω, ονει­ρεύ­ο­μαι, συμ­φι­λιώ­νο­μαι με τη ζωή και τον θάνα­το, έτσι και η ανά­γκη μου να γρά­φω. Ακου­μπώ στο παρελ­θόν, όμως η λέξη που με καθο­ρί­ζει είναι το «Αύριο». Με το μολύ­βι του έρω­τα σπα­σμέ­νο στο χέρι και την προ­ο­πτι­κή του ονεί­ρου στ‘ ανοι­κτά της ψυχής, αύριο, ακρι­βή η άνθη­ση της άνοι­ξης μέσα στην αλή­θεια του φθι­νο­πώ­ρου. Στί­χοι μου έχουν μελο­ποι­η­θεί από τον Γιάν­νη Νικο­λά­ου, τον Νίκο Ανδρου­λά­κη, τον Γιώρ­γη Κοντο­γιάν­νη και τον Αλέ­ξαν­δρο Χατζηνικολιδάκη.

Εργο­γρα­φία …

Ιστο­ρί­ες για φεγ­γά­ρια, παι­δι­κή λογο­τε­χνία Αύριο, νυχτώ­νει φθι­νό­πω­ρο (μυθι­στό­ρη­μα) Μια κούρ­σα για τη Χαρι­γέ­νεια (μυθι­στό­ρη­μα) Οι άλλες ν’ απλώ­νουν ρού­χα κι εσύ τρια­ντά­φυλ­λα, (διη­γή­μα­τα)

Αύριο, στά­χυα οι λέξεις (ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή) Αθι­βο­λή γαρύ­φαλ­λο και θύμη­ση κανέλ­λα (διη­γή­μα­τα) Λασί­θι, Τόπος Μέγας (αφή­γη­μα) κά, με συμ­με­το­χές στις ποι­η­τι­κές ανθο­λο­γί­ες “Μονό­λο­γοι”,  “Γράμ­μα­τα της ποί­η­σης”. Αισθά­νο­μαι πως η Χαρού­λα Βερί­γου έμει­νε για πάντα στην Κρή­τη, να γοη­τεύ­ε­ται από τη μνή­μη της Όστριας και την περη­φά­νια του τόπου… Στην Κέρ­κυ­ρα, η Ζωή Δικταί­ου κατα­θέ­τει ως δόκι­μη της ποί­η­σης την ευγνω­μο­σύ­νη της στο Ιόνιο Φως.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο