Κάθε χρο­νιά –τού­τες τις μέρες ο άνε­μος μας κυνη­γά­ει | στον πάγκο (καθι­σμέ­νοι) αχνί­ζο­ντας, απ’ τη βρο­χή και την από­στα­ση | βιγλί­ζο­ντας το μανια­σμέ­νο πέλα­γο όπου βού­λια­ξε | το σπα­σμέ­νο κατάρ­τι του φεγ­γα­ριού…

🔴  Δεκέμ­βρη 1878, γεν­νή­θη­κε ο Ιωσήφ Βησα­ριό­νο­βιτς Τζου­γκα­σβί­λι — Ι. Β. Στά­λιν, που συν­δέ­θη­κε με μία από τις πιο σημα­ντι­κές περιό­δους της ιστο­ρί­ας του παγκό­σμιου κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, την πορεία οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ.
Ο Στά­λιν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ (μπολ­σε­βί­κων) της ΕΣΣΔ και επι­κε­φα­λής του σοβιε­τι­κού κρά­τους, συνε­χι­στής του Λένιν στο τερά­στιο ιστο­ρι­κό έργο της σοσια­λι­στι­κής πορεί­ας των Σοβιε­τι­κών ανθρώ­πων, ήταν ένας από τους πιο επι­φα­νείς ηγέ­τες του προ­λε­τα­ριά­του της ΕΣΣΔ, αλλά και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.
🔳  Χρι­στού­γεν­να του 1991, η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο υπο­στέλ­λο­νταν από την κορυ­φή του Κρεμ­λί­νου και το πρώ­το εργα­τι­κό κρά­τος στον κόσμο – η ταξι­κή πατρί­δα κάθε εργά­τη – λύγι­ζε κάτω από το βάρος της αντε­πα­νά­στα­σης.
Ήταν εκεί­νες τις μέρες που έβγα­ζε «βρώ­μα η ιστο­ρία ότι ξοφλή­σα­με», πως ο σοσια­λι­σμός ήταν «το παρα­τρά­γου­δο στα ωραία (ιμπε­ρια­λι­στι­κά) άσμα­τα» και η πατρί­δα του σοβιε­τι­κού λαού μετα­τρέ­πο­νταν σε λάφυ­ρο της νέας, καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας που ανα­δύ­ο­νταν από το βούρ­κο της ‑από τα μέσα και από τα πάνω περε­στρόι­κα.

Θυμί­ζου­με πως –παρά την συνε­χή πλύ­ση εγε­φά­λου, το 2019 σε δημο­σκό­πη­ση του ανε­ξάρ­τη­του Levada Center «το 70% των Ρώσων αξιο­λο­γεί θετι­κά τον ρόλο του Στά­λιν στη ζωή της χώρας», ενώ το Μάιο του 2021, το 56% των Ρώσων συμ­φώ­νη­σαν ότι ο Στά­λιν ήταν ένας «μεγά­λος ηγέ­της» ‑ποσο­στό διπλά­σιο από αυτό του 2016

Κου­βε­ντιά­ζουν…
και τότε η ξεβαμ­μέ­νη πόρ­τα της κάμαρας
γίνε­ται σαν μητέ­ρα που σταυ­ρώ­νει τα χέρια της
κι ακούει
Πιο κοντά, πιο κοντά
Τού­τες τις μέρες…

Trompe‑l’ oeil
Στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων

Τον Νικί­τα Μιχάλ­κοφ τον θυμό­μα­σταν από την «χλια­ρή» ται­νία του «Πέντε βρά­δια» (Pyat vecherov 1979-ανα­φέ­ρε­ται στο 1957, μετά την «απο­στα­λι­νο­ποί­η­ση») και «τα μαύ­ρα μάτια» (Oci ciornie ‑1987 με Marcello Mastroianni, Marthe Keller και τον σαιξ­πη­ρι­κό Innokentiy Smoktunovskiy).
Μαέ­στρος της κάμε­ρας, με τους νευ­ρώ­νες μας μας να δέχο­νται μεγά­λες εκκε­νώ­σεις χαράς, λύπης, ηλε­κτρο­σόκ πόνου και αγά­πης… αλλά και θια­σώ­της της νέας Ρωσί­ας και του τσα­ρι­σμού, που θέλει να ξανα­γρά­ψει την Ιστο­ρία επι­κε­ντρώ­νο­ντας στον «κακό» Στά­λιν, ο οποί­ος από νωρίς είχε βάλει το «αόρα­το» και «δολο­φο­νι­κό» χέρι του και είχε σημα­δέ­ψει το παρόν και το μέλ­λον της ΕΣΣΔ, με τους αγρό­τες να χάνουν τις σοδειές τους και τους όποιους πολί­τες και στρα­τιω­τι­κούς δια­φω­νούν με τη γενι­κή πολι­τι­κή του (ή και κάποιοι από «τύχη»), θα κατα­λή­ξουν στις φυλα­κές και τα αποσπάσματα!
Μιλά­με για το ανοι­χτά αντι­κομ­μου­νι­στι­κό φιλμ «Ψεύ­της Ήλιος» ‑η «ψεύ­τι­κη επα­νά­στα­ση», που μετά το Oscar τις δια­κρί­σεις (Μέγα Βρα­βείο της Κρι­τι­κής Επι­τρο­πής στις Κάν­νες) και τις 10+υποψηφιότητες οδή­γη­σε στην χολι­γου­ντια­νών δια­στά­σε­ων τρι­λο­γία του, (Ψεύ­της ήλιος 2: Η Έξο­δος & 3: Το Οχυ­ρό) που αγνο­ή­θη­κε από κρι­τι­κούς και κοινό.

Στην ται­νία σού­πα «η Έξο­δος» ο Στά­λιν είναι ανεύ­θυ­νη καρι­κα­τού­ρα, όπως και τα επί­λε­κτα σώμα­τα του Κόκ­κι­νου Στρα­τού, με τον Στρα­τη­γό Κοτόφ να συλ­λαμ­βά­νε­ται από τον πρά­κτο­ρα της KGB Αρσέ­ντιεφ, ενώ περ­νά τις καλο­και­ρι­νές του δια­κο­πές με τη γυναί­κα και την κόρη του… κατα­δι­κά­ζε­ται και κατα­λή­γει σε κάποιο γκού­λαγκ, όπου τον βρί­σκου­με 5 χρό­νια μετά να δολο­φο­νεί, σ’ έναν ηλιό­λου­στο εφιάλ­τη του, τον Στά­λιν, με όπλο την τούρ­τα γενε­θλί­ων του ηγέτη.

Στο «Οχυ­ρό» ‑ακό­μη χει­ρό­τε­ρα (Citadelle ‑κωδι­κο­ποι­η­μέ­νη ονο­μα­σία της μεγά­λης και καθο­ρι­στι­κής μάχης του Κουρσκ το 1943 «Operation Citadelle»), ο Μιχάλ­κοφ, εξυ­πη­ρε­τώ­ντας έναν απύθ­με­νο αντι­κομ­μου­νι­σμό, που οι ξένες αγο­ρές «πλη­ρώ­νουν αδρά», στή­νει σε πλαί­σιο ιστο­ρι­κών συμ­φρα­ζο­μέ­νων, μια ευτε­λέ­στα­τη, αυθαί­ρε­τη μυθο­πλα­σία και ένα άθλιο σενά­ριο με γελοί­ες ανα­τρο­πές και πάνω της «αλω­νί­ζει». Γιάν­νης κερ­νά­ει, Γιάν­νης πίνει! Κάνει ό,τι θέλει, απευ­θυ­νό­με­νος στις καη­μέ­νες, ανι­στό­ρη­τες κι αμόρ­φω­τες γενιές που βγά­ζουν με τη σέσου­λα τα σχο­λειά της αστι­κής τάξης όπου Γης, κηρύσ­σο­ντας το τέλος της Ιστο­ρί­ας και τη βρώ­μι­κη ταύ­τι­ση φασι­σμού — κομμουνισμού.
Με δομή τηλε­ο­πτι­κής σει­ράς (σσ.κόστισε πάνω από 100 εκατ. $) ο Στά­λιν, σε δύσκο­λη καμπή του μεγά­λου πολέ­μου, την ώρα που οι ναζί εισχω­ρού­σαν όλο και βαθύ­τε­ρα στη χώρα και ακό­μη και πρώ­ην εχθροί ενώ­νο­νται ενα­ντί­ον του κατα­κτη­τή, εκεί­νος και οι διε­στραμ­μέ­νοι μεθύ­στα­κες στρα­τη­γοί του ενδια­φε­ρό­ταν μόνο να εξο­λο­θρεύ­ουν τους αντι­φρο­νού­ντες των γκού­λαγκ, καί­τοι ο Στά­λιν γνω­ρί­ζει καλά ότι «μόνο οι αντι­φρο­νού­ντες μπο­ρούν να νική­σουν τους ναζί»! Γι’ αυτό, εξάλ­λου, απε­λευ­θέ­ρω­σε και απο­κα­τέ­στη­σε τον Κότοφ, θέτο­ντάς τον επι­κε­φα­λής των βρώ­μι­κων και τρο­μαγ­μέ­νων ορδών αυτο­κτο­νί­ας που σύμ­φω­να με την δια­τα­γή του 227: «Ούτε βήμα πίσω» πρέ­πει να μάχο­νται άοπλοι στους πρό­πο­δες του μπα­ρου­τό­φρα­κτου κάστρου, για να τους εξο­λο­θρεύ­σει ο εχθρός. Την ίδια στιγ­μή, που οι ναζι­στές αξιω­μα­τι­κοί, αντί­θε­τα, απο­δει­κνύ­ο­νται άνθρω­ποι που… σέβο­νται τους κανό­νες του πολέ­μου! «Εγώ είμαι επαγ­γελ­μα­τί­ας στρα­τιω­τι­κός — λέει ένας από δαύ­τους — δεν είμαι χασά­πης…», όπως οι Σοβιε­τι­κοί, εννο­εί ξεκά­θα­ρα ο Μιχάλ­κοφ, που πάει ένα βήμα παρα­πέ­ρα την ανι­στό­ρη­τη και βρώ­μι­κη ταύ­τι­ση φασι­σμού — κομ­μου­νι­σμού, στο… ξέπλυ­μα του ναζι­σμού. Ομως οι ξυπό­λη­τοι αντι­φρο­νού­ντες χάρη στην ηγε­τι­κή αυτο­θυ­σία του Κότοφ, χάρη στην Πανα­γιά και την Αγιά Βαρ­βά­ρα, χάρη στο κισμέτ, κατά­φε­ραν το ακα­τόρ­θω­το. Να κατα­λά­βουν το Οχυ­ρό που έπε­σε τυχαία…

Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι — Στάλιν

Το περί­φη­μο σκί­τσο ‑1959 του Picasso

Το όνο­μα και η δρά­ση του Στά­λιν, ως επι­κε­φα­λής της ΚΕ του ΚΚ (μπολ­σε­βί­κων) της ΕΣΣΔ και του σοβιε­τι­κού κρά­τους, μετά το θάνα­το του Λένιν, συν­δέ­θη­κε, τόσο με τις επι­τυ­χί­ες των οικο­δό­μων του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ, όσο και με την ανά­πτυ­ξη του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος σε μια σει­ρά χώρες της Κεντρι­κής και Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης και της Ασίας.
Ταυ­τό­χρο­να, το όνο­μα του Στά­λιν συν­δέ­ε­ται με την τερά­στια συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης στη μεγά­λη Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών κατά το 2^ο Παγκό­σμιο Πόλε­μο: ήταν το πιο σημα­ντι­κό απο­τέ­λε­σμα της πάλης των λαών πριν τον 2^ο Παγκό­σμιο, στη διάρ­κειά του για τη συντρι­πτι­κή ήττα του φασι­σμού, αλλά και αμέ­σως μετά τον πόλε­μο, στα πρώ­τα χρό­νια της ανοι­κο­δό­μη­σης. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός διε­θνώς σ’ αυτό το πεδίο δέχτη­κε μια μεγά­λη ήττα, αφού σ’ ένα μέρος του πλα­νή­τη, αρκε­τά σημα­ντι­κό από πολ­λές πλευ­ρές, οι λαοί οικο­δο­μού­σαν το δικό τους μέλ­λον, τη νέα κοι­νω­νία, καταρ­γώ­ντας την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο και παίρ­νο­ντας την τύχη τους στα χέρια τους.

Ο Γεωρ­για­νός Ιωσήφ Στά­λιν εντάσ­σε­ται από νεα­ρή ηλι­κία σε παρά­νο­μο μαρ­ξι­στι­κό όμι­λο στην Υπερ­καυ­κα­σία. Στο Σοσια­λι­στι­κό Δημο­κρα­τι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα Ρωσί­ας (ΣΔΕΚΡ) συμ­με­τέ­χει, από την ίδρυ­σή του, το 1898. Μελε­τά­ει τα έργα των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Πλε­χά­νοφ. Παίρ­νει μέρος στην έκδο­ση μαρ­ξι­στι­κών εφη­με­ρί­δων στην Υπερ­καυ­κα­σία και στην προ­πα­γάν­δι­ση του μαρ­ξι­σμού στους εργά­τες της περιο­χής. Μέλος της Επι­τρο­πής του ΣΔΕΚΡ Τιφλί­δας, Καυ­κα­σια­νής Ενω­σης και Μπα­κού, στη­ρί­ζει τις λενι­νι­στι­κές ιδέ­ες για το κόμ­μα, την τακτι­κή και τη στρα­τη­γι­κή του και παίρ­νει μέρος στην Επα­νά­στα­ση του 1905 — 1907.

Στα 1912, ο Στά­λιν έγρα­ψε το βιβλίο «Ο μαρ­ξι­σμός και το εθνι­κό ζήτη­μα», που είναι από τα πιο σημα­ντι­κά μαρ­ξι­στι­κά έργα, για ένα από τα πιο δύσκο­λα στην επί­λυ­σή τους προ­βλή­μα­τα, όπως είναι το εθνι­κό ζήτημα.

Στην καθο­δή­γη­ση της ένο­πλης εξέ­γερ­σης στη Μεγά­λη Οχτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση, πήρε μέρος σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμ­μα­τος των Μπολ­σε­βί­κων, μέλος του Στρα­τιω­τι­κο­ε­πα­να­στα­τι­κού Κέντρου της Πετρού­πο­λης και της Στρα­τιω­τι­κής Επα­να­στα­τι­κής Επιτροπής.
Έγι­νε λαϊ­κός επί­τρο­πος των εθνο­τή­των στην πρώ­τη σοβιε­τι­κή κυβέρ­νη­ση. Στην περί­ο­δο του εμφυ­λί­ου πολέ­μου και της ξένης ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης, ήταν μέλος του Επα­να­στα­τι­κού Πολε­μι­κού Συμ­βου­λί­ου της Σοβιε­τι­κής Δημοκρατίας.
Συνέ­βα­λε στην ενί­σχυ­ση της συμ­μα­χί­ας της εργα­τι­κής τάξης με την αγρο­τιά, την περί­ο­δο οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού. Υπε­ρα­σπί­στη­κε τη λενι­νι­στι­κή πολι­τι­κή, ενά­ντια στην πολι­τι­κή του Τρό­τσκι. Αγω­νί­στη­κε ενά­ντια στο δεξιό οπορ­του­νι­σμό μέσα στο κόμ­μα. Επέ­με­νε στην ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή ενό­τη­τα του κόμ­μα­τος ως θεμέ­λιου για την πορεία της επα­νά­στα­σης και την ανά­πτυ­ξη του σοσια­λι­σμού. Ήταν μέλος της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής της Γ‘ Διε­θνούς.

Σημα­ντι­κή ήταν η συμ­βο­λή του στη δημιουρ­γία της ΕΣΣΔ στα 1921 και στη λύση του πιο δύσκο­λου «εθνι­κού ζητή­μα­τος», αλλά και στην επε­ξερ­γα­σία και εφαρ­μο­γή των σχε­δί­ων της οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­στι­κής, αλλά και αμυ­ντι­κής ανά­πτυ­ξης της ΕΣΣΔ.

Μερι­κά από τα έργα του, εκτός από το σημα­ντι­κό για το εθνι­κό ζήτη­μα, το οποίο ανα­φέ­ρα­με ήδη, είναι: «Για τις βάσεις του λενι­νι­σμού», «Τρο­τσκι­σμός ή λενι­νι­σμός», «Ζητή­μα­τα λενι­νι­σμού», «Ακό­μα μια φορά για τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή παρέκ­κλι­ση στο κόμ­μα μας», «Για τη δεξιά παρέκ­κλι­ση στο ΠΚΚ (μπ.)», «Ζητή­μα­τα αγρο­τι­κής πολι­τι­κής στην ΕΣΣΔ», «Οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ» κ.ά.

Ο σκοπός της επίθεσης στο πρόσωπό του

Στο πρό­σω­πο του Στά­λιν ξεδι­πλώ­θη­κε τον προη­γού­με­νο αιώ­να, και συνε­χί­ζε­ται, η πιο χυδαία επί­θε­ση κατά του σοσια­λι­σμού. Αστοί δημο­σιο­λό­γοι και πολι­τι­κοί απο­δί­δουν σε μια ιστο­ρι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα, τη φαντα­στι­κή δύνα­μη δημιουρ­γί­ας μιας επί­σης φαντα­στι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, την περί­ο­δο οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ αμέ­σως μετά το θάνα­το του Β. Ι. Λένιν. Με τον Στά­λιν, φαί­νε­ται ότι η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία πασχί­ζει να απο­δεί­ξει, όχι μόνον τα δικά της παρά­δο­ξα στο πρό­σω­πο ενός μπολ­σε­βί­κου ηγέ­τη, αλλά και τη δική της αντί­λη­ψη, για το ποιος είναι ο δημιουρ­γός της ιστο­ρί­ας. Ετσι, η σφο­δρή επί­θε­ση σε μια προ­σω­πι­κό­τη­τα, που δια­δρα­μά­τι­σε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στο παγκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, επι­διώ­κει να πεί­σει ότι η ιστο­ρία δημιουρ­γεί­ται από τις προ­σω­πι­κό­τη­τες και όχι από τους λαούς.
Και, πάνω απ’ όλα, ότι αυτή δημιουρ­γεί­ται έξω από τις κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες της επο­χής, όπου δρα η προ­σω­πι­κό­τη­τα. Αυτές σκό­πι­μα απο­σιω­πώ­νται. Αλλά οι επι­διώ­ξεις δε στα­μα­τούν εδώ. Ο Στά­λιν ήταν ηγέ­της του πρώ­του στον κόσμο σοσια­λι­στι­κού κρά­τους. Και αυτό είναι το κύριο. Οι αστοί ιστο­ρι­κοί και δημο­σιο­λό­γοι απο­τε­λούν μοχλούς της ταξι­κής πάλης της αστι­κής τάξης ενά­ντια στην εργα­τι­κή τάξη, του καπι­τα­λι­σμού ενά­ντια στο σοσια­λι­σμό, στο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό επίπεδο.

Επο­μέ­νως, πρέ­πει να πού­με πως ο Στά­λιν έδρα­σε ως Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του Πανε­νω­σια­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος των μπολ­σε­βί­κων στην ΕΣΣΔ.
Το Κόμ­μα καθο­δη­γού­σε τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση σε άμε­ση σχέ­ση και κινη­το­ποιώ­ντας τους σοβιε­τι­κούς λαούς, σε συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης. Επο­μέ­νως, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δηλα­δή ο σοσια­λι­σμός στην ΕΣΣΔ, ήταν έργο των λαών της, που καθο­δη­γού­νταν από το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, με Γραμ­μα­τέα της ΚΕ τον Στά­λιν. Έτσι δημιουρ­γή­θη­κε αυτή η ιστο­ρία. Για­τί τότε η συνε­χι­ζό­με­νη επί­θε­ση στον Στά­λιν; Μα, για­τί η ταξι­κή πάλη συνε­χί­ζε­ται σφο­δρή, σφο­δρό­τα­τη. Αλλά και για­τί η προ­σω­πι­κή συμ­βο­λή του Στά­λιν, στα ιστο­ρι­κά πλαί­σια που προ­α­να­φέ­ρα­με, είναι τερά­στια. Αλλά και για έναν ακό­μη λόγο: Οι τοπο­θε­τή­σεις του για τις οποί­ες δέχτη­κε και δέχε­ται αυτήν τη σφο­δρή επί­θε­ση επα­λη­θεύ­τη­καν, όχι μόνον όσο ζού­σε, αλλά ιδιαί­τε­ρα μετά το θάνα­τό του.

Αυτή η επα­λή­θευ­ση έχει σχέ­ση με την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού και τις δυνά­μεις που ανα­δεί­κνυε ο Στά­λιν, ως μοχλούς σ’ αυτήν την επι­δί­ω­ξη. Η τοπο­θέ­τη­ση του Στά­λιν για την απει­λή της διείσ­δυ­σης του ιμπε­ρια­λι­σμού, σε συν­δυα­σμό με την επι­θε­τι­κό­τη­τα από το «εξω­τε­ρι­κό», έβρι­σκε την έκφρα­σή της στη δρά­ση των αντε­πα­να­στα­τι­κών αντι­σο­σια­λι­στι­κών στοι­χεί­ων μέσα στις γραμ­μές του σοσια­λι­σμού.

Ο Στά­λιν, όμως (όπως, πριν από αυτόν ο Λένιν), είχε ξεκά­θα­ρο πως ο σοσια­λι­σμός οικο­δο­μεί­ται σε πολι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, ο οποί­ος δια­θέ­τει σημα­ντι­κές δυνά­μεις και ο οποί­ος δεν παραι­τεί­ται από την επι­δί­ω­ξη παλι­νόρ­θω­σης του καπι­τα­λι­σμού.

Και στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, η αστι­κή τάξη που χάνει την εξου­σία γίνε­ται πολ­λα­πλά­σια πιο επι­κίν­δυ­νη απ’ ό,τι πριν, αφού επι­διώ­κει να την επα­να­κα­τα­κτή­σει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυ­ρούς συμ­μά­χους, τους καπι­τα­λι­στές όλου του κόσμου. Βεβαί­ως, οι ιμπε­ρια­λι­στές της ΑΝΤΑΝΤ το δοκί­μα­σαν στα 1918 με τη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση, αλλά ηττή­θη­καν. Επο­μέ­νως, η από τα μέσα απει­λή ήταν υπαρ­κτή. Αλλω­στε, ήταν και οι συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης, αλλά και η πάλη για την εκβιο­μη­χά­νι­ση αντι­με­τώ­πι­σε εκτε­τα­μέ­να σαμπο­τάζ και κατα­στρο­φές, αλλά και μετά η κολε­κτι­βο­ποί­η­ση αντι­με­τώ­πι­σε τη μεγά­λη αντί­στα­ση, έως και ένο­πλη σε πολ­λές περι­πτώ­σεις, των κου­λά­κων (αστι­κή τάξη του χωριού).

Η επα­γρύ­πνη­ση απέ­να­ντι στην αντε­πα­να­στα­τι­κή δρά­ση του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού ήταν και είναι αυτή που δέχτη­κε την πιο μεγά­λη επί­θε­ση. Άλλω­στε, η εκτί­μη­ση ότι η ταξι­κή πάλη συνε­χί­ζε­ται, με άλλες μορ­φές κατά την περί­ο­δο της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού, που αργό­τε­ρα κατα­δι­κά­στη­κε από το ΚΚΣΕ σαν λαθε­μέ­νη, ήταν σωστή. Και την κατα­δί­κη αυτής της εκτί­μη­σης την «πλή­ρω­σε» ο σοσια­λι­σμός, όπως εκ των υστέ­ρων φάνη­κε με την αντε­πα­νά­στα­ση. Ολ’ αυτά, λοι­πόν, επι­βε­βαιώ­νο­νται, με την προ­σω­ρι­νή ήττα του σοσια­λι­σμού και απο­τε­λούν μια σημα­ντι­κή παρα­κα­τα­θή­κη για το παγκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, στην πάλη του στις σύγ­χρο­νες συνθήκες.

Ευρωπαϊκή Ένωση:
Θεσμοποίηση ανιστόρητης εξίσωσης φασισμού κομμουνισμού

Τον Απρί­λη του 2009 εγκρί­θη­κε από την Ολο­μέ­λεια του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου το κατά­πτυ­στο αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ψήφι­σμα, βάσει του οποί­ου επι­χει­ρεί­ται η ταύ­τι­ση του φασι­σμού με τον κομ­μου­νι­σμό και των ναζι­στι­κών φασι­στι­κών καθε­στώ­των με τις σοσια­λι­στι­κές χώρες.
Το κοι­νό ψήφι­σμα των πολι­τι­κών ομά­δων του Ευρω­παϊ­κού Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος (ΕΛΚ), των Φιλε­λευ­θέ­ρων (ALDE), της Ενω­σης για την Ευρώ­πη των Εθνών (UEN) και των Πρα­σί­νων (Verts), με τη θετι­κή ψήφο και των Σοσια­λι­στών (PSE), πέρα­σε σαν θέση της Ολο­μέ­λειας του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου, με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 απο­χές, θεσμο­θε­τώ­ντας έτσι στην ΕΕ τον αντι­κομ­μου­νι­σμό και ανε­βά­ζο­ντας την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή Εκστρα­τεία που ξεκί­νη­σε το σχε­τι­κό Μνη­μό­νιο του Συμ­βου­λί­ου της Ευρώ­πης, το Γενά­ρη του 2006, στο επό­με­νο επίπεδο.
Τα θεσμι­κά όργα­να και η ίδια η ΕΕ ως ιμπε­ρια­λι­στι­κός οργα­νι­σμός εμπλέ­κο­νται άμε­σα στη χυδαία αντι­κομ­μου­νι­στι­κή εκστρα­τεία, την παρα­χά­ρα­ξη και το ξανα­γρά­ψι­μο της Ιστο­ρί­ας με βάση τα σημε­ρι­νά συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου, με στό­χο, εν μέσω της παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και ενό­ψει ευρω­ε­κλο­γών, το χτύ­πη­μα της κομ­μου­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και της συνεί­δη­σης των νέων γενιών.

Οι Έλληνες ευρωβουλευτές

Χαρα­κτη­ρι­στι­κή στην ψηφο­φο­ρία ήταν και η στά­ση των Ελλή­νων ευρω­βου­λευ­τών, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. φρό­ντι­σαν να μη συμ­με­τέ­χουν καν στη δια­δι­κα­σία, ενώ η ΝΔ «απή­χε»…
Το ΚΚΕ κατα­ψή­φι­σε και κατα­δί­κα­σε απε­ρί­φρα­στα το ψήφι­σμα και την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή υστε­ρία που λαμ­βά­νει χώρα στην ΕΕ. Το ΠΑΣΟΚ, κατα­ψή­φι­σε το ψήφι­σμα, για την «Ευρω­παϊ­κή Συνεί­δη­ση και τον Ολο­κλη­ρω­τι­σμό», που «έχει σαν στό­χο την καθιέ­ρω­ση ευρω­παϊ­κής ημέ­ρας μνή­μης για τα θύμα­τα του ναζι­σμού και του κομ­μου­νι­σμού», σημειώ­νο­ντας στην αιτιο­λό­γη­σή του ότι «ο ναζι­σμός και ο στα­λι­νι­σμός ως δύο μονα­δι­κά φαι­νό­με­να είχαν ουσια­στι­κές δια­φο­ρές» και «θεω­ρεί ότι η καθιέ­ρω­ση κοι­νής ημέ­ρας μνή­μης εξο­μοιώ­νει κατά απα­ρά­δε­κτο τρό­πο δύο ανό­μοια κομ­μά­τια της Ιστο­ρί­ας, που το καθέ­να είχε δια­φο­ρε­τι­κή αφε­τη­ρία και που για δια­φο­ρε­τι­κούς λόγους έχουν κατα­δι­κα­στεί στη συνεί­δη­ση του πολί­τη», δεί­χνο­ντας έτσι εμμέ­σως ότι δε δια­φω­νεί ουσια­στι­κά με τον αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δρό­μο που επι­διώ­κει και το ψήφισμα.

Η θέση που κρά­τη­σαν τα ελλη­νι­κά κόμ­μα­τα κατά την ψηφο­φο­ρία, δεί­χνει ότι λαμ­βά­νουν σαφώς υπό­ψιν την ελλη­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και την αδιάλ­λα­κτη στά­ση του ΚΚΕ.

Απο­δει­κνύ­ε­ται, για μια ακό­μη φορά, η επί­δρα­ση που μπο­ρεί να ασκεί η ακού­ρα­στη μαχη­τι­κή δρά­ση του ΚΚΕ, η συνε­πής στά­ση του στα πλαί­σια της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής δια­πά­λης όχι μόνο για την υπε­ρά­σπι­ση της ιδε­ο­λο­γί­ας μας, της επι­στη­μο­νι­κής κοσμο­θε­ω­ρί­ας του κομ­μου­νι­σμού και του σοσια­λι­σμού, αλλά της επα­να­στα­τι­κής πάλης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος των λαϊ­κών κινη­μά­των στη χώρα μας και διε­θνώς, ολό­κλη­ρης της Ιστο­ρί­ας τους.

Χυδαίος — αγοραίος αντικομμουνισμός

Το ψήφι­σμα, που βαδί­ζει στα χνά­ρια του Αντι­κομ­μου­νι­στι­κού Μνη­μο­νί­ου, χαρα­κτη­ρί­ζει τον κομ­μου­νι­σμό «ολο­κλη­ρω­τι­κό καθε­στώς» και οι σοσια­λι­στι­κές κυβερ­νή­σεις κατη­γο­ρού­νται για «εγκλή­μα­τα κατά της ανθρω­πό­τη­τας», τονί­ζο­ντας ότι «κυρί­αρ­χη ιστο­ρι­κή εμπει­ρία της Δυτι­κής Ευρώ­πης ήταν ο ναζι­σμός, ενώ τα κρά­τη της Κεντρι­κής και Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης είχαν την εμπει­ρία τόσο του κομ­μου­νι­σμού όσο και του ναζι­σμού, και ότι πρέ­πει να προ­ω­θη­θεί η κατα­νό­η­ση για το διπλό παρελ­θόν δικτα­το­ρί­ας στις χώρες αυτές».
Θεω­ρεί δε τις σοσια­λι­στι­κές χώρες ως από­το­κο του φασι­σμού, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι «η ευρω­παϊ­κή ενο­ποί­η­ση υπήρ­ξε εξαρ­χής μια απά­ντη­ση στα δει­νά που επέ­φε­ραν δύο παγκό­σμιοι πόλε­μοι και η ναζι­στι­κή τυραν­νία που οδή­γη­σε στο Ολο­καύ­τω­μα και στην επι­βο­λή ολο­κλη­ρω­τι­κών και αντι­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μου­νι­στι­κών καθε­στώ­των στην Κεντρι­κή και Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη», με τους ευρω­βου­λευ­τές να ισχυ­ρί­ζο­νται προ­κλη­τι­κά ότι η ιμπε­ρια­λι­στι­κή — αντι­δη­μο­κρα­τι­κή ΕΕ των πολέ­μων και της ανι­σό­τη­τας, ήταν ένας «τρό­πος για την υπέρ­βα­ση των διαι­ρέ­σε­ων και της εχθρό­τη­τας στην Ευρώ­πη μέσω της συνερ­γα­σί­ας και της ενο­ποί­η­σης, καθώς και για την εξά­λει­ψη των πολέ­μων και την εδραί­ω­ση της δημο­κρα­τί­ας στην Ευρώπη».

Αποβλέπουν στο μέλλον

Ακό­μα ξεκα­θα­ρί­ζει ότι στό­χος ήταν και παρα­μέ­νει το ξανα­γρά­ψι­μο της Ιστο­ρί­ας, κατά τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά ευρω­ε­νω­σια­κά πρό­τυ­πα, επεν­δύ­ο­ντας στις νέες γενιές, σημειώ­νο­ντας ότι «η Ευρώ­πη δε θα ενω­θεί ποτέ αν δεν μπο­ρέ­σει να κατα­λή­ξει σε κοι­νή θεώ­ρη­ση της Ιστο­ρί­ας της, να ανα­γνω­ρί­σει το ναζι­σμό, το στα­λι­νι­σμό και τα φασι­στι­κά και κομ­μου­νι­στι­κά καθε­στώ­τα ως μέρος της κοι­νής Ιστο­ρί­ας της και αν δεν διε­ξα­γά­γει τίμιο και ουσια­στι­κό διά­λο­γο για τα εγκλή­μα­τα των καθε­στώ­των αυτών κατά τον περα­σμέ­νο αιώ­να», χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας τις φιέ­στες για τα 20 χρό­νια από τις ανα­τρο­πές ως «ευκαι­ρία να ενι­σχυ­θεί η συνεί­δη­ση του παρελ­θό­ντος και σημειώ­νο­ντας «τη σημα­σία που έχει να δια­τη­ρη­θεί ζωντα­νή η μνή­μη του παρελθόντος».

Φυσι­κά, καλεί την καθιέ­ρω­ση της 23ης Αυγού­στου «ως Ευρω­παϊ­κής Ημέ­ρας Μνή­μης για τα θύμα­τα όλων των ολο­κλη­ρω­τι­κών και αυταρ­χι­κών καθε­στώ­των, και να γιορ­τά­ζε­ται με αξιο­πρέ­πεια και αμε­ρο­λη­ψία», με δεδο­μέ­νο ότι στις 23/8/39 υπο­γρά­φτη­κε το «Σύμ­φω­νο Ρίμπε­ντροπ — Μολό­τοφ», «σύμ­φω­νο μη επί­θε­σης», που αξιο­ποί­η­σε η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση για να προ­ε­τοι­μα­στεί για την ανα­πό­φευ­κτη επί­θε­ση της ναζι­στι­κής Γερμανίας.
Σαφής πρό­θε­ση η αξιο­ποί­η­ση του Συμ­φώ­νου για να κρύ­ψουν ότι πριν η ΕΣΣΔ είχε επι­διώ­ξει συνεν­νό­η­ση με τη Βρε­τα­νία και τη Γαλ­λία, αλλά αυτές την είχαν απορ­ρί­ψει, αλλά και το ότι οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις με αστι­κά δημο­κρα­τι­κά πολι­τεύ­μα­τα ή με φασι­στι­κά ενερ­γού­σαν έχο­ντας στό­χο την ανα­τρο­πή της σοβιε­τι­κής εξουσίας.
Κλεί­νο­ντας το ψήφι­σμα δηλώ­νει ότι το Ευρω­κοι­νο­βού­λιο «είναι πεπει­σμέ­νο ότι απώ­τε­ρος στό­χος της απο­κά­λυ­ψης και της απο­τί­μη­σης των εγκλη­μά­των που διέ­πρα­ξαν τα ολο­κλη­ρω­τι­κά κομ­μου­νι­στι­κά καθε­στώ­τα είναι η συμ­φι­λί­ω­ση, η οποία μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί αν υπάρ­ξει απο­δο­χή της ευθύ­νης, ζητη­θεί συγ­γνώ­μη και προ­ω­θη­θεί η ηθι­κή ανάκαμψη»

.

🔺  Πολ­λές πλη­ρο­φο­ρί­ας αντλή­σα­με από το Ριζο­σπά­στη και την ΚΟΜΕΠ

🔻  Δεί­τε και “Μια άλλη ματιά στον Στά­λιν”
Συμπε­ρά­σμα­τα για το πέρα­σμα από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσια­λι­σμό — του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
 20ό Συνέ­δριο του ΚΚΣΕ — Σημείο οπορ­του­νι­στι­κής στροφής