“Ήπια συμπτώματα” μια μαρτυρία

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Μην βάζεις μάσκα, μου λέει ο συνερ­για­τζής. Θα κάνου­με μια βόλ­τα το αμά­ξι σου και θα μιλά­με κοι­τώ­ντας προς τα έξω. Δεν ξέρω κανέ­ναν που αρρώ­στη­σε. Εσύ; Εγώ ξέρω, του λέω και βάζω την μάσκα. Τον γιό μου και την νύφη μου.

Πες τα, μου λέει και στους άλλους μόλις φτά­σου­με στο συνερ­γείο. Κανείς δεν φορά­ει μάσκα. Το πρό­στι­μο είναι τσου­χτε­ρό αλλά δεν ακούν. Αρρώ­στη­σαν βαρειά; ρωτά­ει περίεργος.

Έτσι στην μέση ενός συνερ­γεί­ου αυτο­κι­νή­των διη­γού­μαι πως πρώ­τα ήρθε η αοσμία. “Παπ­πού η μαμά δεν μπο­ρεί να μυρί­σει το πιο δυνα­τό της άρω­μα”. Μετά ήρθε η αγευ­σία. ” Ότι και να τρώω είναι σαν σκα­τά” μου λέει ο γιός μου στο τηλέ­φω­νο. Μετά η εξά­ντλη­ση. Μην παίρ­νεις τηλέ­φω­νο, μου στέλ­νει στο σμς δεν μπο­ρώ να μιλή­σω, λαχανιάζω.

“Δεν μπο­ρού­σα­με να κατέ­βου­με στο κάτω πάτω­μα που έχου­με τις κρε­βα­το­κά­μα­ρες. Μια φορά να ανέ­βου­με την σκά­λα θέλου­με μια ώρα να συνέλ­θου­με. Τα παι­διά 3 και 5 χρο­νών χαί­ρο­νταν που είμα­στε όλοι σπί­τι, θέλουν όμως τα δικά τους αλλά δεν μπο­ρού­με ούτε να παί­ξου­με μαζί τους ούτε να βγού­με στο κήπο που μας φωνά­ζουν, τα αλλά­ζα­με με το ζόρι, με το ζόρι μαγει­ρεύ­α­με, παραγ­γέλ­να­με απέ­ξω έτοι­μο φαγη­τό τις περισ­σό­τε­ρες, πλη­ρώ­να­με ηλε­κτρο­νι­κά, αφή­ναν την σακού­λα με τα τρό­φι­μα στην πόρ­τα. Πιά­σα­με τους κανα­πέ­δες στο πάνω πάτω­μα και δεν μπο­ρού­σα­με να κουνηθούμε.

Σαν ζόμπι, άπλυ­τοι, ατη­μέ­λη­τοι, εξα­ντλη­μέ­νοι, λαχα­νια­σμέ­νοι, περι­μέ­να­με. Θέλα­με να περά­σει αλλά δεν ξέρα­με τι θα γίνει. Μίλη­σα με κάποιον στο τηλέ­φω­νο ανά­γκης, “μεί­νε­τε σπί­τι μου είπε, είναι ήπια τα συμ­πτώ­μα­τα”. Έμπαι­να στον υπο­λο­γι­στή να δω τα μέιλ μου αλλά δεν είχα κου­ρά­γιο ούτε να τα ανοί­ξω. Όλα γυρ­νού­σαν γύρω μου” διη­γή­θη­κε ο γιός μου.

 Έτσι κι εγώ για 15 μέρες έστελ­να σμς με την ίδια απά­ντη­ση πάντα. “Άστα”. Περί­με­να από από­στα­ση με κόμπο στο στο­μά­χι, να χτυ­πή­σει το τηλέ­φω­νο, να έρθει ένα σμς να μου λέει πως όλοι είναι καλά, πως το ξεπέρασαν.

 Ήρθε το τηλέ­φω­νο μετά για να μου πει πως είναι λιγό­τε­ρο εξα­ντλη­μέ­νοι, θα μεί­νουν σπί­τι για λίγο ακό­μη μέχρι να συνέλ­θουν, ο ιός ήρθε από τα παι­διά, μιας και οι δύο δού­λευαν ήδη από από­στα­ση από ένα μήνα πριν, αλλά τα πήγαι­ναν και τα φέρ­ναν κάθε μέρα στον παι­δι­κό πριν αρρωστήσουν. 

Έκα­ναν τεστ αντι­σω­μά­των που επι­βε­βαί­ω­σε πως είχαν περά­σει την αρρώστια. 

-Δεκα­πέ­ντε μέρες χωρίς μερο­κά­μα­το είναι τα ήπια συμ­πτώ­μα­τα ε; είπε ο Φίλιπ­πας ο συνερ­για­τζής και φόρε­σε μια μαύ­ρη υφα­σμά­τι­νη μάσκα που είχε αχρη­σι­μο­ποί­η­τη στο συρτάρι. 

Πάνος Αλεπλιώτης

Εργά­στη­κε σαν γεω­λό­γος, περι­βαλ­λο­ντο­λό­γος και χωρο­τά­κτης στην Ελλά­δα και στην Σου­η­δία. Δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Πυλαί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης 87/90 και 99/2002. Αντι­δή­μαρ­χος Πυλαί­ας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.