Ήρθε η ώρα για ελληνοτουρκική σύρραξη;

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

Βρι­σκό­μα­στε σε μια περί­ο­δο όπου οι προ­κλή­σεις της Τουρ­κί­ας ενα­ντί­ον της Ελλά­δας κλι­μα­κώ­νο­νται διαρ­κώς. Παρα­βιά­σεις ενα­έ­ριου και θαλάσ­σιου χώρου, ανοι­χτή αμφι­σβή­τη­ση των Ελλη­νι­κών κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των, προ­ε­τοι­μα­σία γεω­τρή­σε­ων νότια της Κρή­της, μετα­τρο­πή της Αγιάς Σοφιάς σε τζα­μί. Ο κόσμος ανη­συ­χεί και ανα­ρω­τιέ­ται: Πού θα πάει αυτή η κατά­στα­ση; Θα έχου­με και θερ­μά επει­σό­δια; Θα έχου­με πόλεμο;

Όπως γρά­φα­με σε σχε­τι­κό άρθρο το 2018, μια προ­σε­κτι­κή και επι­στη­μο­νι­κή εξέ­τα­ση των δεδο­μέ­νων θα μας οδη­γή­σει στις απα­ντή­σεις. Ποια είναι αυτά τα δεδομένα;

«…Όλες η καπι­τα­λι­στι­κές χώρες κατα­λαμ­βά­νουν μια θέση στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυρα­μί­δα ανά­λο­γα με τη δύνα­μή τους. Αυτή καθο­ρί­ζει και το κομ­μά­τι της λεί­ας που αρπά­ζει η κάθε μια για την δική της αστι­κή τάξη. Όσο πιο ψηλά βρί­σκε­ται στην πυρα­μί­δα, τόσο μεγα­λύ­τε­ρο και το μερ­τι­κό της. Έτσι κατά δια­στή­μα­τα δημιουρ­γεί­ται μια ισορ­ρο­πία στον παγκό­σμιο χάρ­τη των ανταγωνισμών.

Για παρά­δειγ­μα οι ΗΠΑ έχουν την ισχυ­ρό­τε­ρη οικο­νο­μία στον κόσμο, αλλά και την μεγα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή δύνα­μη. Λογι­κό λοι­πόν να βρί­σκο­νται στην κορυ­φή της καπι­τα­λι­στι­κής πυρα­μί­δας και να νέμο­νται μεγα­λύ­τε­ρο τμή­μα του παγκό­σμιου πλού­του, χωρίς κανέ­νας να σκέ­φτε­ται να την αμφισβητήσει.

Τι συμ­βαί­νει όμως όταν κάποια κρά­τη ξεπερ­νά­νε κάποια άλλα στην πυρα­μί­δα αυτή; Όταν λόγου χάρη τώρα όπου η Κίνα ανέ­βη­κε στην δεύ­τε­ρη θέση από οικο­νο­μι­κή άπο­ψη και η Ρωσία στην δεύ­τε­ρη θέση από στρα­τιω­τι­κή άπο­ψη; Όταν κάποια κρά­τη υπο­χω­ρούν στην βαθ­μί­δα αυτή, όπως τώρα η Μεγά­λη Βρε­τα­νία και η Γαλλία;

Τότε τα ανα­βαθ­μι­σμέ­να κρά­τη διεκ­δι­κούν μεγα­λύ­τε­ρο μερ­τι­κό για τους δικούς τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, θέλουν ανα­κα­τα­νο­μή της πίτας και οι ισορ­ρο­πί­ες χαλά­νε. Νέες συμ­φω­νί­ες γίνο­νται, νέοι συσχε­τι­σμοί δημιουρ­γού­νται. Όταν όμως αυτοί που υπο­βαθ­μί­στη­καν αντι­δρούν, τότε το λόγο τα παίρ­νουν τα όπλα και οι στρατοί…».

Η Τουρ­κία εδώ και πολ­λά χρό­νια έχει τόσο ισχυ­ρή οικο­νο­μία, που συγκα­τα­λέ­γε­ται ανά­με­σα στις είκο­σι ισχυ­ρό­τε­ρες οικο­νο­μί­ες του πλα­νή­τη, τους γνω­στούς G20. Τελευ­ταία η οικο­νο­μία της έχει ισχυ­ρο­ποι­η­θεί ακό­μα περισ­σό­τε­ρο και υπο­λο­γί­ζε­ται να είναι περί­που στην 15η θέση της καπι­τα­λι­στι­κής πυρα­μί­δας. Η ισχυ­ρή οικο­νο­μία, τής παρέ­χει τις βάσεις για να ανα­πτύ­ξει ισχυ­ρό πολε­μι­κό μηχα­νι­σμό, με τον οποίο θα διεκ­δι­κή­σει καλύ­τε­ρες θέσεις στην Μεσό­γειο και τα Βαλ­κά­νια, για τα τούρ­κι­κα μονο­πώ­λια. Δεν είναι τυχαίο που θέλει να ανα­θε­ω­ρή­σει τις διε­θνείς συμ­φω­νί­ες και να προ­χω­ρή­σει σε χάρα­ξη νέων συνόρων.

Να σημειώ­σου­με ότι τα προ­βλή­μα­τα στην οικο­νο­μία της Τουρ­κί­ας και οι περιο­δι­κές οικο­νο­μι­κές κρί­σεις, δεν δια­φέ­ρουν από τα θέμα­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν και οι υπό­λοι­πες μεγά­λες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες. Ως εκ τού­του, να μην περ­νά­ει από το μυα­λό ορι­σμέ­νων, ότι η τούρ­κι­κη οικο­νο­μία απει­λεί­ται με κατάρ­ρευ­ση, περισ­σό­τε­ρο από ότι κιν­δυ­νεύ­ουν οι υπόλοιπες.

Εδώ και αρκε­τά χρό­νια τα Τούρ­κι­κα μονο­πώ­λια ασφυ­κτιούν μέσα στα περιο­ρι­σμέ­να πλαί­σια της τούρ­κι­κης επι­κρά­τειας και επεί­γο­νται να απο­κτή­σουν και­νούρ­γιο ζωτι­κό χώρο. Σήμε­ρα η Τουρ­κία διε­ξά­γει τρεις πολέ­μους, σε Ιράκ, Συρία και Λιβύη. Επί­σης στη­ρί­ζει το Αζερ­μπαϊ­τζάν στις πολε­μι­κές του προ­κλή­σεις ενά­ντια στην Αρμε­νία. Αυτά τα κρά­τη έχουν υπο­χω­ρή­σει στην κατά­τα­ξη της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, με απο­τέ­λε­σμα η Τουρ­κία να θέλει να απο­σπά­σει μέρος των αγο­ρών τους. Τίπο­τα δεν κάνει τυχαία, όλα προ­χω­ρά­νε βήμα-βήμα βάσει σχεδίου.

Αντί­στοι­χα στην Ελλά­δα, μετά την μακρό­χρο­νη καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση που ταλά­νι­σε την οικο­νο­μία, η θέση της στην παγκό­σμια κατά­τα­ξη χει­ρο­τέ­ρε­ψε. Η αστι­κή τάξη τής χώρας, βλέ­πει με τρό­μο ότι θα πρέ­πει να κάνει πολ­λές υπο­χω­ρή­σεις για να χορ­τά­σει τις ορέ­ξεις των τούρ­κι­κων μονο­πω­λί­ων. Για να το απο­φύ­γει αυτό, προ­σπα­θεί μέσω εφή­με­ρων λυκο­συμ­μα­χιών, με οποιον­δή­πο­τε έχει αντί­θε­τα συμ­φέ­ρο­ντα με την Τουρ­κία, και παρα­δί­δο­ντας ό,τι έχει απο­μεί­νει στην χώρα (λιμά­νια, αερο­δρό­μια, υπο­δο­μές κ.λπ.) στους Αμε­ρι­κά­νους και Ευρω­παί­ους συμ­μά­χους της, να περι­σώ­σει ό,τι μπορεί.

Επί­σης τα τελευ­ταία χρό­νια πολ­λα­πλα­σιά­στη­καν οι στρα­τιω­τι­κές βάσεις και διευ­κο­λύν­σεις που παρα­χω­ρή­θη­καν στο ΝΑΤΟ, ενώ συμ­με­τέ­χει δίχως ανα­στο­λές σε όλες τις πολε­μι­κές ενέρ­γειες του εγκλη­μα­τι­κού οργα­νι­σμού στην περιο­χή. Ευελ­πι­στούν έτσι οι Έλλη­νες κεφα­λαιο­κρά­τες, ότι θα τους βοη­θή­σουν οι «σύμ­μα­χοι» στην αντι­πα­ρά­θε­σή τους με την τούρ­κι­κη αστι­κή τάξη.
Φρού­δες ελπί­δες, αφού, στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα το οποίο ασπά­ζο­νται και υπη­ρε­τούν, ισχύ­ει ο νόμος του ισχυρού.

Οι συζη­τή­σεις μετα­ξύ των αστι­κών τάξε­ων Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας, για την εκμε­τάλ­λευ­ση των υδρο­γα­ναν­θρά­κων του Αιγαί­ου και της Ανα­το­λι­κής λεκά­νης της Μεσο­γεί­ου, διαρ­κούν πάνω από 40 χρό­νια, χωρίς να μπο­ρούν να κατα­λή­ξουν σε κοι­νή συμ­φω­νία. Προ­σπα­θούν να βρουν μια λύση, δίχως να πάρουν το λόγο τα όπλα, επει­δή ο πόλε­μος δεν απο­τε­λεί την πρώ­τη επι­λο­γή για κανέ­ναν τους. Σήμε­ρα όμως, που η δια­φο­ρά δυνα­μι­κό­τη­τας μετα­ξύ Τουρ­κί­ας και Ελλά­δας είναι πολύ μεγά­λη, η Τουρ­κία ρίχνει ανοι­χτά στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων την απει­λή του πολέ­μου. Και ο πόλε­μος αυτός θα είναι κομ­μά­τι των γενι­κό­τε­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών στην περιο­χή μας.

Και όπως γρά­φα­με στο άρθρο μας το 2018:

…Εφό­σον οι Έλλη­νες επι­χει­ρη­μα­τί­ες δεν μπο­ρούν να τα «βρουν» με τους Τούρ­κους, είναι παρα­πά­νω από βέβαιο ότι το Τούρ­κι­κο κρά­τος θα επι­τε­θεί στην Ελλά­δα… Το ερώ­τη­μα δεν είναι «εάν θα επι­τε­θούν οι Τούρ­κοι», αλλά το «πότε θα επι­τε­θούν» και ο πόλε­μος ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑ, αλλά ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του καπι­τα­λι­στι­κού τρό­που ανά­πτυ­ξης και των καπι­τα­λι­στι­κών ανταγωνισμών…

Οι λαοί της περιο­χής, έχουν κάθε δικαί­ω­μα και υπο­χρέ­ω­ση, να ξεμπερ­δεύ­ουν με το άγριο και σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, πριν τα παι­διά τους γίνουν κρέ­ας για τα κανό­νια των ιμπεριαλιστών.