Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αγία Άννα, Μαρία κι οι θεϊκοί… γαμπροί! (Χρόνια πολλά στις Αννούλες του χιονιά, του θέρους και του… τρύγου)

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Απο­λυ­τί­κιον: «Αχ, Αννού­λα του χιο­νιά…»[1]

Απο­λυ­τί­κιον (κομ­μου­νι­στι­κό): «Άννα μην κλαις…»[2]

Στην περί­πτω­ση της Άννας (από το Hannah, της… εύη­χης εβραϊ­κής γλώσ­σας), τα πράγ­μα­τα σοβα­ρεύ­ουν. Αν μπο­ρεί να το πει κανείς έτσι. Της οποί­ας, σήμε­ρα, τιμά­με την σύλληψη.

Η Άννα ήταν η γυναί­κα του Ιωα­κείμ. Άτε­κνα τα γερο­ντά­κια είχαν απο­συρ­θεί σ’ ένα βου­νό και μετρού­σαν μέρες. Πάνω εκεί τους βρή­κε ο Γαβρι­ήλ. Ο Ιωα­κείμ δεν μπο­ρού­σε να γνω­ρί­ζει για τις μέλ­λου­σες δρα­στη­ριό­τη­τες αυτού του ξεδιά­ντρο­που υπο­κεί­με­νου των αγγέ­λων, αλλά εντε­λώς διαι­σθη­τι­κά, έπια­σε τοί­χο και φύλα­ξε τα νώτα του, σαν τον είδε να πλη­σιά­ζει την Άννα. «Γριά είναι», σκέ­φτη­κε, «τι στο διά­ο­λο να της κάνει»;

Κι όμως! Η για­γιά-Άννα, είδε τον… θεό της και κατέ­στη έγκυος. Και σε λίγους μήνες θα έφερ­νε στον κόσμο της ανοη­σί­ας της Αγρί­ας Γρα­φής[3], την αει­πάρ­θε­νη Μαρία.

Πρό­κει­ται, λοι­πόν, για τη μάνα της Μαρί­ας. Της πανα­γί­ας! Που η Μαρία είναι η μάνα του Γιαχ­βε­δά­κου. Του οποί­ου πατέ­ρας είναι ο Γιαχ­βέ ή Ελο­χείμ, αλλά και Ελ, Ελο­άχ (σύνη­χο του Αλλάχ), Shaddai (παντο­κρά­το­ρας), Σαβα­ώθ, Ιεχω­βάς, Αδω­νάι κλπ. Στο εξελ­λη­νι­σμέ­νο θεός. Είναι ο θεός ο οποί­ος, μέσω του πνεύ­μα­τος που είχε οπλί­σει το που­λί του Γαβρι­ήλ και που το πνεύ­μα είναι το άλλο τρί­το του, κοι­μή­θη­κε  τη Μαρία. Που με την κοι­λιά «εκεί πέρα» την παντρεύ­τη­κε ο δια­ση­μό­τε­ρος κερα­τάς του κόσμου, ο Ιωσήφ. Τον οποίο όμως τον έχουν χεσμέ­νο τρεις θεοί (σε έναν). Άρα η Μαρία είναι η ομο­κρέ­βα­τη των 2/3 του θεού για να γεν­νή­σει το άλλο 1/3, που όμως μέρος αυτών ηρά­σθη (για να μην το πω αλλιώς και παρε­ξη­γη­θεί­τε) τη μάνα της για να βγει η ίδια. Κι επει­δή θεός και πνεύ­μα (και υιός) είναι ένα και το αυτό πράγ­μα, η Άννα είναι η πεν­θε­ρά όλου αυτού του πράγ­μα­τος. Έλα όμως που ο γιος της Μαρί­ας ή Γιαχ­βε­δά­κος είναι ομο­ού­σιος και αδιαί­ρε­τος με το “πράγ­μα”. Άρα η Άννα, εκτός των ανω­τέ­ρω είναι και πεν­θε­ρά του εγγο­νού της. Αλλά και για­γιά των υπό­λοι­πων της ακα­τα­νό­η­της τριά­δας διό­τι είναι ομο­ού­σιοι και αδιαί­ρε­τοι με τον Γιαχ­βε­δά­κο που είναι παι­δί της Μαρί­ας. Αλλά και το παι­δί της Μαρί­ας είναι, μέσω των άλλων 2/3 των του και επι­βή­το­ρας της μάνας του. Συγ­χρό­νως είναι και πατέ­ρας του εαυ­τού του. Αλλά και ο θεός με το πνεύ­μα (λόγω… συνά­φειας με τον υιό), εκτός από ερα­στές της Μαρί­ας, είναι και παι­διά της και συγ­χρό­νως πατέ­ρες αλλά και παι­διά του εαυ­τού τους. Οπό­τε την  Άννα, σύσ­σω­μη η ακα­τα­νό­η­τη τριά­δα, την έχει συγ­χρό­νως για­γιά και πεν­θε­ρά. Και η Άννα όμως συνέ­λα­βε μέσω του θεού. Άρα όλοι αυτοί (πατήρ, υιός και άγιο πνεύ­μα), αφού είναι ένα και το αυτό “πράγ­μα”, είναι και δια­κο­ρευ­τές της Άννας που την έχουν, εκτός από ερω­μέ­νη, πεν­θε­ρά και για­γιά. Για τον ίδιο λόγο είναι και παπ­πού­δες και εγγο­νοί του εαυ­τού τους. Κάπου εδώ όμως παί­ζει και ο Γαβρι­ήλ, μέσω του οποί­ου συνέ­λα­βαν μάνα και κόρη και με την “υπέρ φύσιν τεκνο­ποί­η­ση” που χρη­σι­μο­ποί­η­σε. Αν λοι­πόν εκλά­βου­με τον Γαβρι­ήλ ως δότη σπέρ­μα­τος (του­λά­χι­στον) τότε είναι παπ­πούς και πατέ­ρας του υιού (θεό­που­λο), αλλά λόγο του ομο­ού­σιου και αδιαί­ρε­του έχει την ίδια συγ­γέ­νεια και με τους υπό­λοι­πους δύο (πατέ­ρα και πνεύ­μα). Τον οποί­ον όμως Γαβρι­ήλ τον έφτια­ξε ο θεός για να τον… δοξο­λο­γεί. Κι ο Ιωα­κείμ; Άλλος ένας εκ θεών, κερα­τάς. Σε ανά­μνη­ση τέτοιων γεγο­νό­των οφεί­λε­ται η κραυ­γή “θεέ μου” κατά την οργα­σμι­κή κορύ­φω­ση των γυναι­κών ακό­μη και σήμερα.

Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτό το σχι­ζο­φρε­νι­κό μπά­χα­λο, ο από­λυ­τος παρα­λο­γι­σμός, οι εξω­φρε­νι­κές Ιερές Βλα­κεί­ες[4] χαί­ρουν της απο­δο­χής εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων ακό­μη και σήμε­ρα, η Άννα, αγνο­εί­ται παντε­λώς από τα βιβλία της Αγρί­ας Γρα­φής. Εξ ίσου χεσμέ­νη έχουν και τη Μαρία, που ανα­φέ­ρε­ται ελάχιστα.

Έπρε­πε να την ανα­κα­λύ­ψουν. Βλέ­πε­τε, Άννα δεν είχα­με. Έτσι την έχω­σαν κάπου στα από­κρυ­φα ευαγ­γέ­λια (πρω­τευαγ­γέ­λιο του Ιακώ­βου και στο περί νηπιό­τη­τας του σωτή­ρος[5]) τα οποία όμως κατά τ’ άλλα τα θεω­ρούν αιρε­τι­κά και δεν τα αναγνωρίζουν.

Σύμ­φω­να με όλα αυτά, η γηραιά Άννα, από­κτη­σε τη Μαρία «εξ επαγ­γε­λί­ας, αλλά και κατά τους νόμους της φύσε­ως» και η Μαρία τον Γιαχ­βε­δά­κο “εκ σπέρ­μα­τος Δαυίδ”. Φως φανά­ρι, λοι­πόν, πως παί­ζει και “που­λί” – όχι περι­στέ­ρι και είναι του Γαβρι­ήλ. Κι ο Ιωα­κείμ μάλ­λον έχει στην ιστο­ρία το ρόλο, την τύχη και τη μοί­ρα του γαμπρού του Ιωσήφ. Το ‘χε φαί­νε­ται, συνή­θειο η οικογένεια.

Δυστυ­χώς όμως και λόγω του υπε­ρή­λι­κου της Άννας, η Μαρία γεν­νή­θη­κε με συγκε­κρι­μέ­νη αλλά σπά­νια συγ­γε­νή ανω­μα­λία, που την καθι­στά παρ­θέ­να εσα­εί, ανε­ξαρ­τή­τως συνευ­ρέ­σε­ων και γεννήσεων.

Αυτήν την Άννα, την γιορ­τά­ζου­με τρεις φορές. Στου Δεκέμ­βρη στις εννιά, με την Αννού­λα του χιο­νιά, γιορ­τά­ζου­με τη θεϊ­κή σύλ­λη­ψη. Τον Ιού­λη στις 25, με την Αννού­λα του θέρους,  γιορ­τά­ζου­με που τα κακά­ρω­σε και στις 9 Σεπτέμ­βρη, με την Αννού­λα του τρύ­γου, την ξανα­γιορ­τά­ζου­με με τον δυστυ­χή Ιωακείμ.

Κι από λεί­ψα­να της ανύ­παρ­κτης Άννας; Γίνε­ται το “έλα… μονή, στον τόπο σου”. Ολού­θε! Αλλού το ένα πόδι, αλλού το άλλο, ένα χέρι από εδώ, ένα παρα­πέ­ρα, αδιά­φθο­ρες σάρ­κες της σε διά­φο­ρες μονές, οστά, απο­τμή­μα­τα οστών και σαρκών.

 

[1] https://www.youtube.com/watch?v=GfT5HbdMBQA,

[2] https://www.youtube.com/watch?v=-bE9HJnO_0I

[3] Αγρία Γρα­φή, εκδό­σεις ΚΨΜ, Στέ­λιος Κανάκης

[4] Τίτλος βιβλί­ου: Η Αγρία Γρα­φή, Εκδό­σεις Εντύ­ποις, Στέ­λιος Κανάκης

[5] «Ευαγ­γέ­λιο περί νηπιό­τη­τας του σωτή­ρος». Αν το βρεί­τε, δια­βά­στε το. Χάνετε.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο