Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Απολυτίκιον: «Αχ, Αννούλα του χιονιά…»[1]
Απολυτίκιον (κομμουνιστικό): «Άννα μην κλαις…»[2]
Στην περίπτωση της Άννας (από το Hannah, της… εύηχης εβραϊκής γλώσσας), τα πράγματα σοβαρεύουν. Αν μπορεί να το πει κανείς έτσι. Της οποίας, σήμερα, τιμάμε την σύλληψη.
Η Άννα ήταν η γυναίκα του Ιωακείμ. Άτεκνα τα γεροντάκια είχαν αποσυρθεί σ’ ένα βουνό και μετρούσαν μέρες. Πάνω εκεί τους βρήκε ο Γαβριήλ. Ο Ιωακείμ δεν μπορούσε να γνωρίζει για τις μέλλουσες δραστηριότητες αυτού του ξεδιάντροπου υποκείμενου των αγγέλων, αλλά εντελώς διαισθητικά, έπιασε τοίχο και φύλαξε τα νώτα του, σαν τον είδε να πλησιάζει την Άννα. «Γριά είναι», σκέφτηκε, «τι στο διάολο να της κάνει»;
Κι όμως! Η γιαγιά-Άννα, είδε τον… θεό της και κατέστη έγκυος. Και σε λίγους μήνες θα έφερνε στον κόσμο της ανοησίας της Αγρίας Γραφής[3], την αειπάρθενη Μαρία.
Πρόκειται, λοιπόν, για τη μάνα της Μαρίας. Της παναγίας! Που η Μαρία είναι η μάνα του Γιαχβεδάκου. Του οποίου πατέρας είναι ο Γιαχβέ ή Ελοχείμ, αλλά και Ελ, Ελοάχ (σύνηχο του Αλλάχ), Shaddai (παντοκράτορας), Σαβαώθ, Ιεχωβάς, Αδωνάι κλπ. Στο εξελληνισμένο θεός. Είναι ο θεός ο οποίος, μέσω του πνεύματος που είχε οπλίσει το πουλί του Γαβριήλ και που το πνεύμα είναι το άλλο τρίτο του, κοιμήθηκε τη Μαρία. Που με την κοιλιά «εκεί πέρα» την παντρεύτηκε ο διασημότερος κερατάς του κόσμου, ο Ιωσήφ. Τον οποίο όμως τον έχουν χεσμένο τρεις θεοί (σε έναν). Άρα η Μαρία είναι η ομοκρέβατη των 2/3 του θεού για να γεννήσει το άλλο 1/3, που όμως μέρος αυτών ηράσθη (για να μην το πω αλλιώς και παρεξηγηθείτε) τη μάνα της για να βγει η ίδια. Κι επειδή θεός και πνεύμα (και υιός) είναι ένα και το αυτό πράγμα, η Άννα είναι η πενθερά όλου αυτού του πράγματος. Έλα όμως που ο γιος της Μαρίας ή Γιαχβεδάκος είναι ομοούσιος και αδιαίρετος με το “πράγμα”. Άρα η Άννα, εκτός των ανωτέρω είναι και πενθερά του εγγονού της. Αλλά και γιαγιά των υπόλοιπων της ακατανόητης τριάδας διότι είναι ομοούσιοι και αδιαίρετοι με τον Γιαχβεδάκο που είναι παιδί της Μαρίας. Αλλά και το παιδί της Μαρίας είναι, μέσω των άλλων 2/3 των του και επιβήτορας της μάνας του. Συγχρόνως είναι και πατέρας του εαυτού του. Αλλά και ο θεός με το πνεύμα (λόγω… συνάφειας με τον υιό), εκτός από εραστές της Μαρίας, είναι και παιδιά της και συγχρόνως πατέρες αλλά και παιδιά του εαυτού τους. Οπότε την Άννα, σύσσωμη η ακατανόητη τριάδα, την έχει συγχρόνως γιαγιά και πενθερά. Και η Άννα όμως συνέλαβε μέσω του θεού. Άρα όλοι αυτοί (πατήρ, υιός και άγιο πνεύμα), αφού είναι ένα και το αυτό “πράγμα”, είναι και διακορευτές της Άννας που την έχουν, εκτός από ερωμένη, πενθερά και γιαγιά. Για τον ίδιο λόγο είναι και παππούδες και εγγονοί του εαυτού τους. Κάπου εδώ όμως παίζει και ο Γαβριήλ, μέσω του οποίου συνέλαβαν μάνα και κόρη και με την “υπέρ φύσιν τεκνοποίηση” που χρησιμοποίησε. Αν λοιπόν εκλάβουμε τον Γαβριήλ ως δότη σπέρματος (τουλάχιστον) τότε είναι παππούς και πατέρας του υιού (θεόπουλο), αλλά λόγο του ομοούσιου και αδιαίρετου έχει την ίδια συγγένεια και με τους υπόλοιπους δύο (πατέρα και πνεύμα). Τον οποίον όμως Γαβριήλ τον έφτιαξε ο θεός για να τον… δοξολογεί. Κι ο Ιωακείμ; Άλλος ένας εκ θεών, κερατάς. Σε ανάμνηση τέτοιων γεγονότων οφείλεται η κραυγή “θεέ μου” κατά την οργασμική κορύφωση των γυναικών ακόμη και σήμερα.
Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτό το σχιζοφρενικό μπάχαλο, ο απόλυτος παραλογισμός, οι εξωφρενικές Ιερές Βλακείες[4] χαίρουν της αποδοχής εκατομμυρίων ανθρώπων ακόμη και σήμερα, η Άννα, αγνοείται παντελώς από τα βιβλία της Αγρίας Γραφής. Εξ ίσου χεσμένη έχουν και τη Μαρία, που αναφέρεται ελάχιστα.
Έπρεπε να την ανακαλύψουν. Βλέπετε, Άννα δεν είχαμε. Έτσι την έχωσαν κάπου στα απόκρυφα ευαγγέλια (πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου και στο περί νηπιότητας του σωτήρος[5]) τα οποία όμως κατά τ’ άλλα τα θεωρούν αιρετικά και δεν τα αναγνωρίζουν.
Σύμφωνα με όλα αυτά, η γηραιά Άννα, απόκτησε τη Μαρία «εξ επαγγελίας, αλλά και κατά τους νόμους της φύσεως» και η Μαρία τον Γιαχβεδάκο “εκ σπέρματος Δαυίδ”. Φως φανάρι, λοιπόν, πως παίζει και “πουλί” – όχι περιστέρι και είναι του Γαβριήλ. Κι ο Ιωακείμ μάλλον έχει στην ιστορία το ρόλο, την τύχη και τη μοίρα του γαμπρού του Ιωσήφ. Το ‘χε φαίνεται, συνήθειο η οικογένεια.
Δυστυχώς όμως και λόγω του υπερήλικου της Άννας, η Μαρία γεννήθηκε με συγκεκριμένη αλλά σπάνια συγγενή ανωμαλία, που την καθιστά παρθένα εσαεί, ανεξαρτήτως συνευρέσεων και γεννήσεων.
Αυτήν την Άννα, την γιορτάζουμε τρεις φορές. Στου Δεκέμβρη στις εννιά, με την Αννούλα του χιονιά, γιορτάζουμε τη θεϊκή σύλληψη. Τον Ιούλη στις 25, με την Αννούλα του θέρους, γιορτάζουμε που τα κακάρωσε και στις 9 Σεπτέμβρη, με την Αννούλα του τρύγου, την ξαναγιορτάζουμε με τον δυστυχή Ιωακείμ.
Κι από λείψανα της ανύπαρκτης Άννας; Γίνεται το “έλα… μονή, στον τόπο σου”. Ολούθε! Αλλού το ένα πόδι, αλλού το άλλο, ένα χέρι από εδώ, ένα παραπέρα, αδιάφθορες σάρκες της σε διάφορες μονές, οστά, αποτμήματα οστών και σαρκών.
[1] https://www.youtube.com/watch?v=GfT5HbdMBQA,
[2] https://www.youtube.com/watch?v=-bE9HJnO_0I
[3] Αγρία Γραφή, εκδόσεις ΚΨΜ, Στέλιος Κανάκης
[4] Τίτλος βιβλίου: Η Αγρία Γραφή, Εκδόσεις Εντύποις, Στέλιος Κανάκης
[5] «Ευαγγέλιο περί νηπιότητας του σωτήρος». Αν το βρείτε, διαβάστε το. Χάνετε.
_______________________________________________________________________________________________________
Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες». Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ