Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αθανασία Παπαδοπούλου: Το παράθυρο και ο κορονοϊός

Η λαϊ­κή παροι­μία λέει: Μάρ­της γδάρ­της και κακός παλου­κο­καύ­της. Κι όμως όσο κακή φήμη και να έχει ο Μάρ­της για το κρύο, υπάρ­χει και η άλλη όψη του νομί­σμα­τος. Ο Μάρ­της φημί­ζε­ται για τον καλύ­τε­ρο μήνα του χρό­νου και ο λόγος; Για­τί η μέρα μεγα­λώ­νει αισθη­τά καθώς δει­λά δει­λά το καλο­και­ρά­κι μάς “κλεί­νει το μάτι”.

Φέτος όμως ο Μάρ­της του 2020 μας επι­φύ­λασ­σε μια έκπλη­ξη, ούτε να την πω δεν θέλω, από κ αρχί­ζει … και μετά το πρώ­το κ ήρθε και δεύ­τε­ρο κ…κορονοιός-καραντίνα…

Όλη μέρα τη βγά­ζω στην κου­ζί­να. Η κου­ζί­να μου έχει ένα παρά­θυ­ρο που βλέ­πει σε δάσος, ευτυ­χώς έχω την τύχη να ζω στη φύση. Μέχρι πρό­τι­νος στο παρά­θυ­ρο είχα κάτι σκού­ρες κουρ­τί­νες και μπρο­στά 4 γλα­στρά­κια, 2 κακτά­κια, 2 κυκλα­μι­νά­κια. Επί­σης μια μπο­μπο­νιέ­ρα απ’την επο­χή του Νώε και κάτι παλιο­μο­δί­τι­κα δια­κο­σμη­τι­κά. Στίς 2 άκρες του παρα­θύ­ρου 2 κερά­κια, ξέρε­τε μωρέ αυτά που τα ανά­βου­με το βρά­δυ εμείς οι ρομα­ντι­κοί και ονει­ρο­πό­λοι και μας κάνουν παρέα!

Κοί­τα να δείς τι έπα­θα τώρα, ‑σκέφτηκα‑, αυτή την παλιο­μο­δί­τι­κη δια­κό­σμη­ση ήρθε να μου τη χαλά­σει αυτός ο κορο­νοιός που ακό­μα δεν έμα­θα ούτε την ορθο­γρα­φία του και έτσι ήθε­λα να τον ρωτήσω:

Mε ποιο δικαί­ω­μα “κύριε” κάνεις εισβο­λή στο σπί­τι μου ε;…

Απά­ντη­ση δεν παίρνω.

Εντά­ξει λοι­πόν, θα σου παρα­χω­ρή­σω λίγο χώρο στο παρά­θυ­ρό μου, θα τρα­βή­ξω την μπο­μπο­νιέ­ρα και τα 2 παλιο­μο­δί­τι­κα μπι­μπε­λό, αλλά όχι, ούτε τα λου­λου­δά­κια μου ουτε τα κερά­κια μου θα βγάλω.

Έτσι λοι­πόν, την θέση τους πήραν ένα οινό­πνευ­μα, ένα αντι­ση­πτι­κό, γάντια και κάτι μαντηλάκια.

Έλα, ψυχραι­μία είπα στον εαυ­τό μου, η θέση τους είναι προ­σω­ρι­νή εκεί, μην κάνεις έτσι, για την υγιει­νή σου πρό­κει­ται. Θα αλλά­ξω όμως κουρ­τί­νες σκέ­φτη­κα, θα βάλω εκεί­νες τις ανοι­ξιά­τι­κες , λευ­κές με λου­λού­δια πολύ­χρω­μα, ται­ριά­ζουν και με το χρώ­μα του οινοπνεύματος .

Έτσι λοι­πόν το decor των τελευ­ταί­ων 20 χρό­νων άλλαξε.

Κάθε πρωί που ξυπνού­σα άνοι­γα τις κουρ­τί­νες να μπει φως. Την ημέ­ρα που άλλα­ξα το decor του παρα­θύ­ρου, ξύπνη­σα λίγο ανή­συ­χη εκεί­νο το πρω­ι­νό, δεν ξέρω γιατί.…πλησίασα το παρά­θυ­ρο και προ­σπα­θώ­ντας να τρα­βή­ξω την κουρ­τί­να το οινό­πνευ­μα έπε­σε στο νεροχύτη.…καλά να πάθει και αυτό ‑σκέφτηκα‑, μου χάλα­σε το decor μου, έτσι του άξι­ζε, το άφη­σα λίγο εκεί, μέσα στο νερο­χύ­τη να ταλαι­πω­ρη­θεί και σε λίγα δευ­τε­ρό­λε­πτα με έπια­σαν οι λεπτές ευαι­σθη­σί­ες μου και το σήκωσα.…

Τρά­βη­ξα τις κουρ­τί­νες από­το­μα να μπεi φως, ευτυ­χώς η θέα ήταν η ίδια με εχθές, δεν άλλα­ξε κάτι σκέ­φτη­κα σαν χαζή με την αλλα­γή του decor.…Ο ήλιος βγή­κε πάλι, τα δέντρα είναι εκεί στη θέση τους και ανοί­γο­nτας το παρά­θυ­ρο το αερά­κι που φυσού­σε μου αγκά­λια­ζε απα­λά το πρό­σω­πο και μου ψιθύ­ρι­ζε πως η ζωή είναι ωραία.…

Ένα από­το­μο φςςςςς μου διέ­κο­ψε τον ψίθυ­ρο απ το αερά­κι, χυνό­ταν ο ελλη­νι­κός καφές απ το μπρί­κι που είχα βάλει στο γκαζάκι…

Το κέρα­τό μου, έλε­ος με την αφη­ρη­μά­δα μου, ήθε­λες αερά­κια, αγκα­λιές και ψιθύ­ρους βρε ζώον, (συγ­γνώ­μη ζητώ απ τα ζώα),κάτσε τώρα να καθα­ρί­ζεις και να ξανα­φτιά­χνεις καφέ απ την αρχή για να μάθεις!

Γρή­γο­ρa-γρή­γο­ρα σκού­πι­σα με ένα βετέξ το μάρ­μα­ρο και τρί­βο­ντας είδα ότι δεν καθα­ρί­ζει τόσο καλά για­τί είχε και μια στά­μπα απο παλιά, τότε που δού­λευα και το πρωί έτρε­χα βια­στι­κά ‑βια­στι­κά να φτιά­ξω καφέ, από τότε, προ κορο­νοιού δηλα­δή, τότε που δεν μας έφτα­νε ποτέ το 24ώρο, που μας κυνη­γού­σε το ρολόι, που με τίπο­τα δεν ήμα­σταν ευχα­ρι­στη­μέ­νοι και ευχό­μα­σταν κάτι να αλλάξει.…..και τελι­κά …άλλαξε…απο τότε ήταν και η στάμπα.

Έρι­ξα κάτι κλε­φτές ματιές στο οινό­πνευ­μα και το άρπα­ξα χωρίς δεύ­τε­ρη σκέ­ψη και τρί­βο­ντας το με χαρ­τί κου­ζί­νας η στά­μπα έφυγε.…Κοίτα να δεις πόσο απλό ήταν και πόσο περί­πλο­κο τόσο και­ρό στο μυα­λό μου…τελικά δε με βλέ­πω να πίνω καφέ σήμε­ρα, ανα­λο­γί­στη­κα, μιας και ήταν η τελευ­ταία κου­τα­λιά απ το βαζά­κι μου.…

13033 SMS 2 ΚΕΝΟ ονο­μα­τε­πώ­νυ­μο και διεύθυνση.……η μόνη λύση.….μπαααα.…κρύος ιδρώ­τας με έλου­ζε καθώς το σκε­φτό­μου­να και άνοι­ξα πάλι το παρά­θυ­ρο να μπει δρο­σε­ρό αεράκι…ευτυχώς αντί­κρυ­σα την ίδια εικόνα.…

Μωρέ τι τον θες τον καφέ, σκέ­φτη­κα, τι θα πάθεις δηλα­δή χωρίς καφέ, θα πεθάνεις;Κάτσε από­λαυ­σε το τοστά­κι σου, στύ­ψε και 2 πορ­το­κά­λια θα πάρεις και τις βιτα­μι­νού­λες σου, βιτα­μί­νη C δεν φωνά­ζουν όλοι; Τώρα είναι η ευκαι­ρία, κοί­τα τον ήλιο, άντε τυχε­ρού­λα και βιτα­μί­νη D, κοί­τα τη θέα, ποιος έχει τέτοια θέα από το παρά­θυ­ρό του ε; Ούτε σε ξενο­δο­χείο πολυ­τε­λεί­ας, άλλοι πλη­ρώ­νουν γι’ αυτή τη θέα…

Πότε είχες την ευκαι­ρία να τα θαυ­μά­σεις όλα αυτά; Όχι, πες μου…Ούτε τη στά­μπα δεν είχες προ­λά­βει να καθα­ρί­σεις, σε είχε “μπλο­κά­ρει” το άγχος της καθημερινότητας.

Ξαφ­νι­κά, μετα­ξύ ύπνου και ξύπνιου άκου­σα το όνο­μά μου.

-Αθανασία,.…ξύπνα, ξέρεις πόσες ώρες κοιμάσαι;

-Τι έγι­νε, που είμαστε;

-Πού είμα­στε; Στη Χονο­λου­λού και κάνου­με δια­κο­πές. Όνει­ρο έβλεπες?

-Ωχ, δεν χτύ­πη­σε το ξυπνη­τή­ρι, θ΄αργήσω στη δου­λειά και έχει μια κίνη­ση Δευ­τε­ριά­τι­κο η Κηφισίας…

-Τι είναι αυτά που λές μωρέ; Απ τη δου­λειά έχεις απο­λυ­θεί απο τον Οκτώ­βρη του 2019, ξέρεις τι μήνα και τι ημε­ρο­μη­νία έχου­με; 30 Μαρ­τιου 2020,ημέρα Δευτέρα…Σήκω,στέλνω μήνυ­μα στο 13033 κενό…2 .… ούτε καφέ δεν έχου­με να πιούμε.…

-Όχι, μη στεί­λεις φώνα­ξα δυνατά.…περίμενε.…!

Πετά­χτη­κα έντρο­μη απ το κρε­βά­τι και έτρε­ξα στην κου­ζί­να, κοί­τα­ξα τις κουρ­τί­νες και ήταν οι σκού­ρες, το decor όμως αλλαγ­μέ­νο. Ωχ όχι, όλα τα πράγ­μα­τα εκεί και οι κουρ­τί­νες οι σκούρες;

Τρά­βη­ξα τόσο από­το­μα τις κουρ­τί­νες που έπε­σαν όλα στο νεροχύτη.Δεν με ένοια­ζε τίπο­τα όμως, έξω το τοπίο είχε παρα­μεί­νει το ίδιο. Ο ήλιος έλα­μπε, το αερά­κι μου σιγο­ψι­θύ­ρι­ζε πως η ζωή είναι ωραία και τίπο­τα εκεί­νη τη στιγ­μή δεν μπο­ρού­σε να μου χαλά­σει αυτή την εικόνα.

Ο άντρας μου με πλη­σί­α­σε και με ήρε­μο τρό­πο μου είπε:

-Όλα καλά ;
‑Όλα μια χαρά, θέλω όμως να μου κάνεις μια χάρη, μη στεί­λεις μήνυ­μα στο 13033, έτσι για αλλα­γή θα φάμε τοστά­κι σήμε­ρα και θα πιού­με φυσι­κό χυμό απο πορτοκάλια.

-Τι να κάνω, δεν μπο­ρώ να σου χαλά­σω χατή­ρι. Να σου πω μόνο ότι έκα­να μια ζημιά, πήγα να σου φτιά­ξω ελλη­νι­κό καφέ το πρωί και χύθη­κε και ήταν και η τελευ­ταία κου­τα­λιά απ το βαζάκι.

-Δεν πει­ρά­ζει, μόνο να σε ρωτή­σω, εκεί­νη τη στά­μπα που είχε μεί­νει πάνω στο μάρ­μα­ρο την καθάρισες?

-Καλέ, που την θυμή­θη­κες; Αυτή είναι 5–6 μήνες εκεί.…

-Ναι, ξέρω, απο πριν απο­λυ­θώ, τελι­κά την καθάρισες;

-Την έτρι­βα με το βετέξ αλλά τίπο­τα, ευτυ­χώς το οινό­πνευ­μα καθα­ρί­ζει τα πάντα, αμέ­σως μόλις έρι­ξα λίγο πάνω στο χαρ­τί κου­ζί­νας και έτρι­ψα το μάρ­μα­ρο η στά­μπα έφυγε.

-Μπρά­βο ρε συ Βαγγέλη,έλα να κάτσου­με να απο­λαύ­σου­με το πρω­ι­νό μας, μην ανη­συ­χείς δεν θα πεθά­νου­με χωρίς καφέ, βιτα­μι­νη C, πορ­το­κά­λια, βιτα­μι­νη D ήλιος!

-Ναι, σήμε­ρα νομί­ζω ότι δεν θα μπο­ρέ­σω να σου αρνη­θώ τίποτα.

-Μην ανη­συ­χείς, δεν μου έστριψε,έχω ακό­μα αποθέματα…Α!Να αλλά­ξου­με και εκεί­νες τις κουρ­τί­νες στο παρά­θυ­ρο της κου­ζί­νας, τι λές;

-Ναι, συμ­φω­νώ, είχες κάτι με λου­λού­δια, ανοι­ξιά­τι­κες, αυτές βάλε, πάνε και με το decor..

Κορο­νοϊέ ακούς; Τώρα δεν φοβά­μαι ούτε το όνο­μα σου να πω.….Δεν μπο­ρείς να μας κολ­λή­σεις, έχου­με τον ήλιο και παρά­θυ­ρο με θέα, όλοι έχουν παρά­θυ­ρο, το δικό τους “παρά­θυ­ρο” και βλέ­πουν τον δικό τους ήλιο.

Όπου να ναι θα αρχί­σει η αντί­στρο­φη μέτρη­ση, να θυμά­σαι μόνο αυτό.

Η Ελλά­δα ποτέ δεν πεθαί­νει δεν την σκιά­ζει φοβέ­ρα καμιά, για­τί ο ενω­μέ­νος λαός δεν φοβά­ται ούτε τον αόρα­το εχθρό.

Εμείς θα κολ­λή­σου­με εσέ­να κορο­νοιέ, να έτσι:

ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ
#ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο