Σε ένα άθλιο, χουντικής έμπνευσης, σκοταδιστικό παραλήρημα με αφορμή τον θάνατο του εμβληματικού δημιουργού και αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη προέβη το «Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών» της Μητρόπολης Πειραιά.
Το κείμενο που φέρει τον τίτλο «
», που σε πολλά σημεία μοιάζει να ναι βγαλμένο απ’ τη ναφθαλήνη της χουντικής επταετίας, αποτελεί ένα συνονθύλευμα σκοταδιστικών, αντικομμουνιστικών και αντεπιστημονικών αντιλήψεων που προσβάλλουν τόσο τη μνήμη του τεράστιου Μίκη, όσο και τη νοημοσύνη του λαού μας.Για τους συντάκτες του εν λόγω κειμένου ο Μίκης αποτελεί «μια σπάνια ιδιοφυία στο χώρο της μουσικής με παγκόσμια ακτινοβολία» που όμως… «μελοποίησε, κατά κανόνα, έργα μαρξιστών ποιητών και νεοεποχιτών», κάτι που για τους σκοταδιστές της Μητρόπολης Πειραιά αποτελεί «αρνητικό στοιχείο στις μουσικές του συνθέσεις»!!! Ταυτόχρονα, καταδικάζονται ως «απαράδεκτες» και «ανούσιες» οι εκδηλώσεις τιμής του έργου και του προσώπου του!
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να αναπαράγουμε ολόκληρο το κείμενο το οποίο κάποιος μπορεί να βρει στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης Πειραιά. Θα αρκεστούμε σε ορισμένα μόνο αποσπάσματα, ενδεικτικά των μεσαιωνικών αντιλήψεων που επικρατούν σε κόλπους της ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας:
«…ένα κατά τη γνώμη μας αρνητικό στοιχείο στις μουσικές του συνθέσεις ήταν το γεγονός ότι τα έργα που μελοποίησε ήταν, κατά κανόνα, έργα μαρξιστών ποιητών και νεοεποχιτών. Αναφέρουμε εδώ τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελίτη, τα οποία εκφράζουν τις αρχές της «Νέας Εποχής» και δυστυχώς του Νεοπαγανισμού».
«Ωστόσο ο Μίκης, πέρα από μουσικοσυνθέτης, συνέδεσε τη ζωή του με το μαρξιστικό κίνημα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε στα εφηβικά του χρόνια στην πολιτική παράταξη της «δεξιάς» και μάλιστα ως μέλος της ΕΟΝ, του Ιωάννη Μεταξά».
«Αναφέρουμε εδώ την πατριωτική του στάση και τη συστράτευσή του με όλες τις υγιείς παραδοσιακές δυνάμεις του τόπου στο θέμα της λεγομένης «Συμφωνίας των Πρεσπών», και τη συμμετοχή του στα πολυπληθή συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας…».
«…ο μακαριστός Μίκης εθεωρείτο ως «αιρετικός» από την αριστερά, η οποία μόνον μετά το θάνατό του τον «θυμήθηκε» για να τον τιμήσει!».
«Από τη δική μας σκοπιά ο μακαρίτης Μίκης υπήρξε όντως ένας σπάνιος καλλιτέχνης και τιμούμε το καλλιτεχνικό του έργο. Όμως δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον ιδεολογικό, αλλά και τον ασταθή και μεταβαλλόμενο πολιτικό του προσανατολισμό, ενώ θλίψη και οδύνη προξενεί στις ψυχές μας η ρηχή και σκιώδης πίστη του στον άγιο Τριαδικό Θεό, η οποία μάλιστα εκδηλώθηκε με την εν ζωή επιθυμία του να μη στηθεί Σταυρός και καντήλι στον τάφο του!».
«Εις ό,τι αφορά τις ανούσιες και υπέρμετρες εκδηλώσεις τιμής του έργου και του προσώπου του, (με τη συμμετοχή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας του τόπου μας), κατά την κηδεία του και πριν από αυτήν, τις θεωρούμε απαράδεκτες από την άποψη της Ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως».
«…οι ιαχές «αθάνατος», που ακούστηκαν κατά την ταφή του, όπως και η άποψη που εξέφρασε κορυφαίο πολιτειακό πρόσωπο, ότι ο Μίκης υπήρξε δήθεν «ο παιδαγωγός του λαού», δεν έχουν κατά την ταπεινή μας γνώμη καμία αξία και περιεχόμενο».
«Ο Μίκης θα ήταν πραγματικά μεγάλος και θα προσέφερε σπουδαία υπηρεσία στην Εκκλησία και στην κοινωνία, εάν με την ζωή και το έργο του γινόταν ο εμπνευστής και ο χειραγωγός του λαού προς την εν Χριστώ ζωή. Εάν με τα τραγούδια του και τις μουσικές του συνθέσεις μας ανύψωνε από τα πρόσκαιρα στα αιώνια. Εάν γινόταν ο κήρυκας της Ορθοδόξου πίστεως και της αιωνίου ζωής».
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα