Αθλιότητες της Μητρόπολης Πειραιά για τον Μίκη Θεοδωράκη: «Αρνητικό στοιχείο ότι μελοποίησε έργα μαρξιστών ποιητών»!

Σε ένα άθλιο, χου­ντι­κής έμπνευ­σης, σκο­τα­δι­στι­κό παρα­λή­ρη­μα με αφορ­μή τον θάνα­το του εμβλη­μα­τι­κού δημιουρ­γού και αγω­νι­στή Μίκη Θεο­δω­ρά­κη προ­έ­βη το «Γρα­φείο επί των Αιρέ­σε­ων και των Παρα­θρη­σκειών» της Μητρό­πο­λης Πειραιά.

Το κεί­με­νο που φέρει τον τίτλο «Παρά­δο­ξα φαι­νό­με­να ειδω­λο­ποι­ή­σε­ως και απο­θε­ώ­σε­ως ανθρώ­πων», που σε πολ­λά σημεία μοιά­ζει να ναι βγαλ­μέ­νο απ’ τη ναφθα­λή­νη της χου­ντι­κής επτα­ε­τί­ας, απο­τε­λεί ένα συνον­θύ­λευ­μα σκο­τα­δι­στι­κών, αντι­κομ­μου­νι­στι­κών και αντε­πι­στη­μο­νι­κών αντι­λή­ψε­ων που προ­σβάλ­λουν τόσο τη μνή­μη του τερά­στιου Μίκη, όσο και τη νοη­μο­σύ­νη του λαού μας.

Για τους συντά­κτες του εν λόγω κει­μέ­νου ο Μίκης απο­τε­λεί «μια σπά­νια ιδιο­φυία στο χώρο της μου­σι­κής με παγκό­σμια ακτι­νο­βο­λία» που όμως… «μελο­ποί­η­σε, κατά κανό­να, έργα μαρ­ξι­στών ποι­η­τών και νεο­ε­πο­χι­τών», κάτι που για τους σκο­τα­δι­στές της Μητρό­πο­λης Πει­ραιά απο­τε­λεί «αρνη­τι­κό στοι­χείο στις μου­σι­κές του συν­θέ­σεις»!!! Ταυ­τό­χρο­να, κατα­δι­κά­ζο­νται ως «απα­ρά­δε­κτες» και «ανού­σιες» οι εκδη­λώ­σεις τιμής του έργου και του προ­σώ­που του!

Δεν θα μπού­με στη δια­δι­κα­σία να ανα­πα­ρά­γου­με ολό­κλη­ρο το κεί­με­νο το οποίο κάποιος μπο­ρεί να βρει στην ιστο­σε­λί­δα της Μητρό­πο­λης Πει­ραιά. Θα αρκε­στού­με σε ορι­σμέ­να μόνο απο­σπά­σμα­τα, ενδει­κτι­κά των μεσαιω­νι­κών αντι­λή­ψε­ων που επι­κρα­τούν σε κόλ­πους της ελλα­δι­κής Ορθό­δο­ξης Εκκλησίας:

«…ένα κατά τη γνώ­μη μας αρνη­τι­κό στοι­χείο στις μου­σι­κές του συν­θέ­σεις ήταν το γεγο­νός ότι τα έργα που μελο­ποί­η­σε ήταν, κατά κανό­να, έργα μαρ­ξι­στών ποι­η­τών και νεο­ε­πο­χι­τών. Ανα­φέ­ρου­με εδώ τα ποι­ή­μα­τα του Οδυσ­σέα Ελί­τη, τα οποία εκφρά­ζουν τις αρχές της «Νέας Επο­χής» και δυστυ­χώς του Νεοπαγανισμού».

«Ωστό­σο ο Μίκης, πέρα από μου­σι­κο­συν­θέ­της, συνέ­δε­σε τη ζωή του με το μαρ­ξι­στι­κό κίνη­μα στην Ελλά­δα, παρά το γεγο­νός ότι ξεκί­νη­σε στα εφη­βι­κά του χρό­νια στην πολι­τι­κή παρά­τα­ξη της «δεξιάς» και μάλι­στα ως μέλος της ΕΟΝ, του Ιωάν­νη Μεταξά».

«Ανα­φέ­ρου­με εδώ την πατριω­τι­κή του στά­ση και τη συστρά­τευ­σή του με όλες τις υγιείς παρα­δο­σια­κές δυνά­μεις του τόπου στο θέμα της λεγο­μέ­νης «Συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών», και τη συμ­με­το­χή του στα πολυ­πλη­θή συλ­λα­λη­τή­ρια της Θεσ­σα­λο­νί­κης και της Αθήνας…».

«…ο μακα­ρι­στός Μίκης εθε­ω­ρεί­το ως «αιρε­τι­κός» από την αρι­στε­ρά, η οποία μόνον μετά το θάνα­τό του τον «θυμή­θη­κε» για να τον τιμήσει!».

«Από τη δική μας σκο­πιά ο μακα­ρί­της Μίκης υπήρ­ξε όντως ένας σπά­νιος καλ­λι­τέ­χνης και τιμού­με το καλ­λι­τε­χνι­κό του έργο. Όμως δε μπο­ρού­με να πού­με το ίδιο για τον ιδε­ο­λο­γι­κό, αλλά και τον αστα­θή και μετα­βαλ­λό­με­νο πολι­τι­κό του προ­σα­να­το­λι­σμό, ενώ θλί­ψη και οδύ­νη προ­ξε­νεί στις ψυχές μας η ρηχή και σκιώ­δης πίστη του στον άγιο Τρια­δι­κό Θεό, η οποία μάλι­στα εκδη­λώ­θη­κε με την εν ζωή επι­θυ­μία του να μη στη­θεί Σταυ­ρός και καντή­λι στον τάφο του!».

«Εις ό,τι αφο­ρά τις ανού­σιες και υπέρ­με­τρες εκδη­λώ­σεις τιμής του έργου και του προ­σώ­που του, (με τη συμ­με­το­χή της πολι­τι­κής και πολι­τεια­κής ηγε­σί­ας του τόπου μας), κατά την κηδεία του και πριν από αυτήν, τις θεω­ρού­με απα­ρά­δε­κτες από την άπο­ψη της Ορθό­δο­ξης χρι­στια­νι­κής πίστεως».

«…οι ιαχές «αθά­να­τος», που ακού­στη­καν κατά την ταφή του, όπως και η άπο­ψη που εξέ­φρα­σε κορυ­φαίο πολι­τεια­κό πρό­σω­πο, ότι ο Μίκης υπήρ­ξε δήθεν «ο παι­δα­γω­γός του λαού», δεν έχουν κατά την ταπει­νή μας γνώ­μη καμία αξία και περιεχόμενο».

«Ο Μίκης θα ήταν πραγ­μα­τι­κά μεγά­λος και θα προ­σέ­φε­ρε σπου­δαία υπη­ρε­σία στην Εκκλη­σία και στην κοι­νω­νία, εάν με την ζωή και το έργο του γινό­ταν ο εμπνευ­στής και ο χει­ρα­γω­γός του λαού προς την εν Χρι­στώ ζωή. Εάν με τα τρα­γού­δια του και τις μου­σι­κές του συν­θέ­σεις μας ανύ­ψω­νε από τα πρό­σκαι­ρα στα αιώ­νια. Εάν γινό­ταν ο κήρυ­κας της Ορθο­δό­ξου πίστε­ως και της αιω­νί­ου ζωής».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα