«Ακραία» … (καιρικά;) φαινόμενα

Η ειδυλ­λια­κή εικό­να της χιο­νι­σμέ­νης Αθή­νας καμία σχέ­ση δεν έχει με την ταλαι­πω­ρία και τους κιν­δύ­νους που έζη­σαν χτες οι κάτοι­κοί της, κυρί­ως οι χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι που παρά την κακο­και­ρία έπρε­πε να βρουν τον τρό­πο για να μετα­κι­νη­θούν από και προς τη δου­λειά τους.
Υπάρ­χουν βέβαια κι εκεί­νοι που έβα­λαν ακό­μα και τη ζωή τους σε κίν­δυ­νο, όπως οι δια­νο­μείς στις επι­χει­ρή­σεις που αρνή­θη­καν να στα­μα­τή­σουν τις παρα­δό­σεις και τους υπο­χρέ­ω­σαν να δου­λεύ­ουν μέσα στο χιονιά.

Η κυβέρ­νη­ση επι­κα­λεί­ται τα «ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να» για να δικαιο­λο­γή­σει την ταλαι­πω­ρία και τους κιν­δύ­νους όπου εκτί­θε­ται ο λαός κάθε φορά που έρχε­ται αντι­μέ­τω­πος με την κακοκαιρία.

Ετσι και τώρα, για την Εθνι­κή οδό που έκλει­σε με λίγους πόντους χιό­νι, κόβο­ντας στα δύο τη χώρα, για τον ΗΣΑΠ που δεν λει­τουρ­γού­σε χτες, οδη­γώ­ντας σε από­γνω­ση χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους τις ώρες αιχ­μής, για τις δια­κο­πές ρεύ­μα­τος που βύθι­σαν για ώρες στο σκο­τά­δι ολό­κλη­ρες περιο­χές, για την ανα­βο­λή των εμβο­λια­σμών που έτσι κι αλλιώς γίνο­νται με το στα­γο­νό­με­τρο, φταί­νε «ο ακραί­ος και­ρός και η κλι­μα­τι­κή αλλαγή»!

Αλή­θεια, όμως, τόσες μέρες που οι μετε­ω­ρο­λό­γοι προει­δο­ποιού­σαν για την έντα­ση του φαι­νο­μέ­νου, για­τί δεν πάρ­θη­κε κανέ­να ουσια­στι­κό μέτρο ώστε την ώρα της έντο­νης χιο­νό­πτω­σης να περιο­ρι­στούν τα προ­βλή­μα­τα και οι συνέ­πειες για το λαό; Οι καταγ­γε­λί­ες σωμα­τεί­ων και φορέ­ων για τις ελλεί­ψεις σε προ­σω­πι­κό, σχε­δια­σμό και μέσα, με ευθύ­νη του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού, δίνουν και παίρ­νουν αυτές τις μέρες.

Είναι λοιπόν αναπόφευκτο σε μια κακοκαιρία να παραλύει η πρωτεύουσα, και να μπαίνουν σε τέτοια μεγάλη δοκιμασία όσοι χρειάζεται να μετακινηθούν για την εργασία τους ή για άλλους λόγους;

Η απά­ντη­ση είναι ότι για την ταλαι­πω­ρία και τους κιν­δύ­νους από τον χιο­νιά δεν φταί­νε τα ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να, όσο σπά­νιο κι αν είναι να χιο­νί­ζει στο κέντρο της Αθή­νας. «Ακραίο φαι­νό­με­νο» είναι ο κρα­τι­κός μηχα­νι­σμός που απο­δει­κνύ­ε­ται ευέ­λι­κτος και απο­τε­λε­σμα­τι­κός στην υπη­ρε­σία των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, δυσκί­νη­τος όμως και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κός όταν χρειά­ζε­ται να προ­στα­τέ­ψει το λαό ακό­μα και από ένα και­ρι­κό φαινόμενο.

Το ζήσα­με άλλω­στε και στις πρό­σφα­τες πλημ­μύ­ρες στην Καρ­δί­τσα και την Εύβοια, όπου επί­σης υπήρ­ξε έγκαι­ρη πρό­βλε­ψη και προει­δο­ποί­η­ση, αλλά τα απο­τε­λέ­σμα­τα ήταν κατα­στρο­φι­κά, επι­βε­βαιώ­νο­ντας την παντε­λή έλλει­ψη αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας, τις γερα­σμέ­νες υπο­δο­μές σε πόλεις της επαρ­χί­ας, την απου­σία ολο­κλη­ρω­μέ­νου σχε­δί­ου αντι­με­τώ­πι­σης τέτοιων «έκτα­κτων» φαι­νο­μέ­νων — που γίνο­νται όλο και πιο τακτι­κά — με την αξιο­ποί­η­ση όλων των ανα­γκαί­ων μέσων.

Το ίδιο κρά­τος που μέσα σε λίγους μήνες ολο­κλή­ρω­σε και κατέ­θε­σε την Κομι­σιόν το «ανα­πτυ­ξια­κό σχέ­διο» δια­χεί­ρι­σης των 32 δισ. ευρώ για το κεφά­λαιο από το ευρω­παϊ­κό «Ταμείο Ανά­καμ­ψης», συντο­νί­ζο­ντας δεκά­δες υπουρ­γεία, γραμ­μα­τεί­ες, υπη­ρε­σί­ες και άλλους κρί­κους του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού, με τον πρώ­το χιο­νιά έβα­λε απα­γο­ρευ­τι­κό στην Εθνι­κή οδό, έκλει­σε ακό­μα και μέσα στα­θε­ρής τρο­χιάς, βύθι­σε στο σκο­τά­δι χιλιά­δες κατοί­κους της Αθή­νας και στα­μά­τη­σε τους εμβο­λια­σμούς για τον κορονοϊό!

Έχου­με χορ­τά­σει από «ικα­νούς» και «ικα­νό­τε­ρους» δια­χει­ρι­στές. Δεν είναι ούτε ήταν ποτέ απλώς θέμα «ανι­κα­νό­τη­τας» και «ασυ­νεν­νοη­σί­ας» του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού, όπως κατα­λο­γί­ζουν στην κυβέρ­νη­ση ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης. Το κύριο ζήτη­μα που όλοι μαζί συγκα­λύ­πτουν — για­τί όλοι μαζί το υπη­ρέ­τη­σαν και το υπη­ρε­τούν — είναι ότι το κρά­τος είναι …επι­λε­κτι­κά ικα­νό όταν πρό­κει­ται για προ­τε­ραιό­τη­τες που αφο­ρούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των λίγων, των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, και επι­λε­κτι­κά ανί­κα­νο όταν πρό­κει­ται για προ­τε­ραιό­τη­τες που αφο­ρούν τις ανά­γκες των πολλών.

Πού γίνε­ται ολο­φά­νε­ρο αυτό; Στο γεγο­νός ότι οι όμι­λοι — ανά­δο­χοι των Εθνι­κών οδών, παρό­τι οι εργα­ζό­με­νοι τους χρυ­σο­πλη­ρώ­νουν με τσου­χτε­ρά διό­δια, δεν εξα­σφά­λι­σαν το να μεί­νουν ανοι­χτοί οι δρό­μοι. Στο γεγο­νός ότι οι όμι­λοι στην ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια, παρά το «πάρ­τι» στα τιμο­λό­για, δεν εξα­σφα­λί­ζουν την απρό­σκο­πτη παρο­χή ρεύ­μα­τος σε τέτοιες συν­θή­κες. Είναι όλοι αυτοί που το κρά­τος «κόβει» από υπο­δο­μές σχε­τι­κές με τις λαϊ­κές ανά­γκες για να τους προ­σφέ­ρει ευνοϊ­κές ρυθ­μί­σεις, απαλ­λα­γές και ενί­σχυ­ση. Πρό­κει­ται δηλα­δή για ταξι­κή επιλογή.

Γι’ αυτό δεν υπάρ­χει ο σχε­δια­σμός ουσια­στι­κής προ­στα­σί­ας της ζωής, της περιου­σί­ας του λαού, και γι’ αυτό πριν από κάθε «έκτα­κτο φαι­νό­με­νο» μόνι­μη επω­δός είναι το «καθί­στε σπί­τι». Δηλα­δή το κρά­τος, πετώ­ντας στο λαό το μπα­λά­κι της ατο­μι­κής ευθύ­νης, λέει: «Εγώ σε προει­δο­ποί­η­σα. Από τη στιγ­μή που κυκλο­φο­ρείς μπο­ρεί να σου συμ­βούν τα πάντα, αλλά εγώ δεν έχω καμία ευθύνη!».

Ούτε κου­βέ­ντα βέβαια για τις πιέ­σεις της εργο­δο­σί­ας προς τους εργα­ζό­με­νους «να κόψουν το κεφά­λι τους» και να είναι «απί­κο» στη δου­λειά. Ούτε λέξη για τους ανθρώ­πους που δεν έχουν την πολυ­τέ­λεια να κάτσουν σπί­τι, είτε για λόγους υγεί­ας είτε για άλλες ανά­γκες που δεν ανα­στέλ­λο­νται στην κακο­και­ρία. Ούτε λέξη για όσους παγώ­νουν μέσα στα σπί­τια τους εξαι­τί­ας της ενερ­γεια­κής φτώχειας.

Κανέ­νας συμ­βι­βα­σμός λοι­πόν με τη λογι­κή της ατο­μι­κής ευθύ­νης, που έχει νόη­μα και μπο­ρεί να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή μόνο στο έδα­φος της κρα­τι­κής μέρι­μνας για ουσια­στι­κά μέτρα προ­στα­σί­ας του λαού. Κανέ­να άλλο­θι και στον κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό, που είναι απρό­θυ­μος και ανή­μπο­ρος να στη­ρί­ξει το λαό και τις ανά­γκες του, επει­δή έχει για προ­τε­ραιό­τη­τα τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων και τη στή­ρι­ξη της κερ­δο­φο­ρί­ας τους.

Από την στή­λη  «Η Άπο­ψή μας» του Ριζοσπάστη