“Ακραία φαινόμενα”, κλιματική κρίση” και “στροβιλισμοί μικροκλίματος”

Οι «δυνα­τοί άνε­μοι», η «κλι­μα­τι­κή κρί­ση», το «ανά­γλυ­φο της περιο­χής», το «μικρο­κλί­μα της φωτιάς» και οι «στρο­βι­λι­σμοί» είναι μερι­κά από όσα επι­στρα­τεύ­τη­καν ως δικαιο­λο­γί­ες για μια ακό­μα φορά από την πρώ­τη στιγ­μή της πυρ­κα­γιάς στην Αττική.

“Ακραίο” φαινόμενο;

Μαζί μ’ αυτά και κάτι γενι­κό­τη­τες για τις «χρό­νιες παθο­γέ­νειες», για την «άναρ­χη οικι­στι­κή ανά­πτυ­ξη», τις κατοι­κί­ες που «φυτεύ­ο­νται μέσα στα δάση», λες και όλα αυτά προ­έ­κυ­ψαν μόνα τους, χωρίς καμία κρα­τι­κή ευθύ­νη.

Τα επιχειρήματα μονότονα, τα ίδια εδώ και τόσα χρόνια, απ’ όλες τις κυβερνήσεις, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Τι επι­χει­ρεί­ται για ακό­μη μια φορά από την κυβέρ­νη­ση και άλλα αστι­κά επι­τε­λεία αυτές τις δύσκο­λες ώρες για τον λαό; Μπρο­στά σε μεγά­λες κατα­στρο­φές που ξεσπι­τώ­νουν εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα και δηλη­τη­ριά­ζουν έδα­φος, νερό κι αέρα, να φορ­τώ­νο­νται οι ευθύ­νες σε οτι­δή­πο­τε άλλο εκτός από τον πραγ­μα­τι­κό ένο­χο. Να μένει δηλα­δή στο απυ­ρό­βλη­το το γεγο­νός ότι η γη είναι εμπό­ρευ­μα, ότι οι πολι­τι­κές όλων των κυβερ­νή­σε­ων ευνο­ούν την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση των δασών. Γενι­κό­τε­ρα, ότι πίσω από την έλλει­ψη ουσια­στι­κής πρό­λη­ψης, πίσω από τα εμπό­δια στην ολο­κλη­ρω­μέ­νη δια­χεί­ρι­ση υπάρ­χουν ισχυ­ρά οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, κρα­τι­κές και κυβερ­νη­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες που θεω­ρούν άχρη­στο «κόστος» υπο­δο­μές πυρο­προ­στα­σί­ας και πυρόσβεσης.

Αλήθεια, τι φταίει που κάθε δύο με τρία χρόνια στην Πεντέλη παίζεται το ίδιο έργο σχεδόν από το 1981, όταν δεν υπήρχε κάποια «κλιματική κρίση»; Τι φταίει που φέτος — όπως και πέρυσι στη Βαρυμπόμπη — η πύρινη λαίλαπα μπαίνει ανενόχλητη στον αστικό ιστό; Είναι μήπως «δύσβατη» η Παλλήνη; Φταίνε οι ορεινοί όγκοι που είναι «σαν μπακλαβάς», όπως ακούστηκε π.χ. για την πρόσφατη πυρκαγιά στον Υμηττό;

Σήμε­ρα, είτε με φωτιές είτε με πλημ­μύ­ρες είτε με χιό­νια, έχει γίνει πολύ πιο καθα­ρό, πολύ πιο σαφές απ’ ό,τι παλιό­τε­ρα ότι «ακραίο φαι­νό­με­νο» είναι μόνο η πολι­τι­κή που δεν έχει ως προ­τε­ραιό­τη­τα την προ­στα­σία της περιου­σί­ας και της ζωής του λαού, είναι ένα κρά­τος που είναι ανί­κα­νο να προ­στα­τέ­ψει τον λαό, όταν είναι ικα­νό­τα­το να εξυ­πη­ρε­τή­σει την κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Η πολι­τι­κή που με κυνι­σμό ομο­λο­γεί ότι «συμ­φέ­ρει» περισ­σό­τε­ρο κάθε τόσο να μοι­ρά­ζουν οι κυβερ­νή­σεις μερι­κά ψίχου­λα για απο­ζη­μιώ­σεις, παρά να κατα­σκευά­ζουν και να συντη­ρούν με στα­θε­ρό­τη­τα και συνέ­πεια τις απα­ραί­τη­τες υποδομές.

Αυτό το κρά­τος είναι που δεν λογα­ριά­ζει «κόστος», όταν η αστι­κή τάξη εκτι­μά ότι έχει να λαμ­βά­νει πολ­λα­πλά οφέ­λη, κι έτσι δεν κάνει «εκπτώ­σεις» για να σπεί­ρει σε όλη τη χώρα στρα­τιω­τι­κές αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές βάσεις. Αυτό το κρά­τος, με κυβερ­νή­σεις όλων των απο­χρώ­σε­ων, έφτα­σε να δίνει το 0,04% του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για τα δάση, ενώ για τις ανά­γκες του ΝΑΤΟ δίνει πάνω από το 2% με από­λυ­τη συνέ­πεια. Ακρι­βώς για να είναι «απο­τε­λε­σμα­τι­κό» για το κεφά­λαιο, γι’ αυτό και είναι εχθρι­κό για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Και αυτό όπως απο­δει­κνύ­ε­ται δεν είναι κάποιο «ελλη­νι­κό φαι­νό­με­νο», το ίδιο συμ­βαί­νει και σε φυσι­κές κατα­στρο­φές με πυρ­κα­γιές, πλημ­μύ­ρες κ.λπ. και σε άλλα, ισχυ­ρά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη. Αυτή η αλή­θεια από τις ΗΠΑ και τη Βρε­τα­νία μέχρι τη Γαλ­λία και την Πορ­το­γα­λία δεν μπο­ρεί να γίνε­ται δικαιο­λο­γία, για να λέει η κυβέρ­νη­ση «να συμ­βαί­νουν και αλλού αυτά».

Αυτές οι προ­κλη­τι­κές συγκρί­σεις — που ζού­με επί δύο χρό­νια τώρα και στην περί­πτω­ση της παν­δη­μί­ας — μόνο ένα πράγ­μα φανε­ρώ­νουν: Οτι ο καπι­τα­λι­σμός είναι το ίδιο εχθρι­κός για τη μεγά­λη λαϊ­κή πλειο­ψη­φία και τις ανά­γκες της σε κάθε χώρα, σε κάθε κρά­τος.

Για άλλη μια φορά, η κυβέρ­νη­ση όπως έκα­νε και πέρυ­σι «οχυ­ρώ­νε­ται» πίσω από το «μη χει­ρό­τε­ρα», αφού ο πήχης πλέ­ον έχει μπει στην τρα­γω­δία του 2018 στο Μάτι. Ετσι από τότε, όποια τέτοια κατα­στρο­φή δεν αφή­νει πίσω της εκα­τόμ­βη θυμά­των, φτά­νει να θεω­ρεί­ται μέχρι και «επι­τυ­χία», κι ας έχει κάνει «κάρ­βου­νο» ορει­νούς όγκους και λαϊ­κές περιουσίες.

Τόσο τα παρα­πά­νω όσο και η πεί­ρα που συσ­σω­ρεύ­ει ο λαός απο­κα­λύ­πτουν ότι σήμε­ρα οι τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες για ουσια­στι­κή προ­στα­σία υπο­νο­μεύ­ο­νται από μια στρα­τη­γι­κή, που στο επί­κε­ντρό της έχει τις ανά­γκες των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Με αυτή την πολι­τι­κή μπο­ρούν να αντι­πα­ρα­τε­θούν οι εργα­ζό­με­νοι με την οργά­νω­σή τους, στη­ριγ­μέ­νοι στην αλλη­λεγ­γύη και τη διεκ­δί­κη­ση, κάνο­ντας πρά­ξη το «μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό».

Πηγή Ριζο­σπά­στης