Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αλέκα Παπαρήγα, προσωποποίηση της δύναμης και ανθεκτικότητας του ΚΚΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Μετά από 30 χρό­νια παρου­σί­ας στο Κοι­νο­βού­λιο, η Αλέ­κα Παπα­ρή­γα, μέλος της ΚΕ και βου­λευ­της Επι­κρα­τεί­ας του ΚΚΕ, σύμ­φω­να και με τη δική της γνώ­μη, δεν θα είναι υπο­ψή­φια στις επερ­χό­με­νες εκλογές.

Η είδη­ση αυτή, από μόνη της, σημα­το­δο­τεί το κλεί­σι­μο ενός κύκλου. Το τέλος μιας πολι­τι­κής δια­δρο­μής την οποία η πρώ­ην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τίμη­σε με την παρου­σία της. Μια παρου­σία δια­κρι­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να ανυ­πο­χώ­ρη­τα μαχη­τι­κή, με λόγο κρυ­στάλ­λι­νο, τεκ­μη­ριω­μέ­νο, απλό και λαϊ­κό, που βρί­σκο­νταν σε αντι­δια­στο­λή με τις συνη­θι­σμέ­νες ανού­σιες ρητο­ρι­κές φιο­ρι­τού­ρες των εκπρο­σώ­πων των αστι­κών κομμάτων.

Βου­λευ­τής Β’ Αθη­νών από τις 10 Οκτώ­βρη 1993, η Αλ. Παπα­ρή­γα, όπως και οι υπό­λοι­ποι βου­λευ­τές του ΚΚΕ, υπήρ­ξε επί τρεις δεκα­ε­τί­ες η φωνή της εργα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των στο Κοινοβούλιο.

Τερά­στια η συμ­βο­λή της στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΚΚΕ, τη δια­τή­ρη­ση και ενί­σχυ­ση των μαρ­ξι­στι­κών-λενι­νι­στι­κών του χαρα­κτη­ρι­στι­κών, στα δύσκο­λα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών και της διά­σπα­σης του 1991.

Ανε­κτί­μη­της αξί­ας πολι­τι­κή παρα­κα­τα­θή­κη για τους κομ­μου­νι­στές του σήμε­ρα και του αύριο, η ανυ­πο­χώ­ρη­τη στά­ση της απέ­να­ντι στις σει­ρή­νες του οπορ­του­νι­σμού και της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας που καλού­σαν το ΚΚΕ να συμ­με­τά­σχει σε αστι­κή κυβέρ­νη­ση τα πρώ­τα χρό­νια της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρίσης.

Η Αλ. Παπα­ρή­γα χλευά­στη­κε και λοι­δο­ρή­θη­κε όσο ελά­χι­στοι στην σύγ­χρο­νη πολι­τι­κή ζωή της χώρας. Στο διά­βα της πορεί­ας όμως η ίδια κατά­φε­ρε, με τα λόγια και τις πρά­ξεις της, να κερ­δί­σει τον σεβα­σμό ακό­μη και των αντι­πά­λων της. Για την αυθε­ντι­κό­τη­τα, την συνέ­πεια της και εκεί­νο το ιδιαί­τε­ρο χάρι­σμα που δια­κα­τέ­χει όσους με ανι­διο­τέ­λεια αγω­νί­ζο­νται για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες για το λαό.

Ο κύκλος, λοι­πόν, της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής παρου­σί­ας της Αλ. Παπα­ρή­γα κλεί­νει. Παρα­μέ­νει όμως ορθά­νοι­χτος ο δρό­μος της ακού­ρα­στης συμ­βο­λής της στην ταξι­κή πάλη, στον καθη­με­ρι­νό αγώ­να για το ψωμί και το δίκιο των εργα­ζό­με­νων και του λαού. Σε αυτό τον διαρ­κή αγώ­να η Αλέ­κα Παπα­ρή­γα, σύμ­βο­λο της δύνα­μης και της ανθε­κτι­κό­τη­τας του ΚΚΕ, έχει ακό­μη πολ­λά να προσφέρει.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο