Μεγάλωναν μαζί, στην ίδια γειτονιά, με τις μορφές τους να καθρεπτίζονται στο ποτάμι.
Ειδυλλιακό τοπίο για έρωτες, για αιώνιους όρκους πίστης.
Και όσο μεγάλωναν, οι ρίζες τους να πλησιάζουν, να αγγίζονται, να γίνονται ένα.
Και εκείνα τα κλαδιά τους κάθε που φυσούσε να αγκαλιάζονται στα ατέλειωτα βαλς που μόνο η φύση χαρίζει.
Όμως να, η ΔΕΗ θεώρησε ότι τα τρυφερά τους αγκαλιάσματα- τα κλαδιά τους που μεγάλωσαν- δημιουργούσαν προβλήματα στα γειτονικά καλώδια.
Τα έκοψαν, τους χώρισαν!
Και το βουβό τους κλάμα να γίνεται πια τραγούδι που συνοδεύει τους ανύποπτους περιπατητές.
Η ελπίδα τους, όμως ζωντανή. Μέχρι την επόμενη Άνοιξη θα μεγάλωναν πάλι τα κλαδιά τους και ας τα ξανάκοβαν.