Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αλέκος Χατζηκώστας: «Ανυπόμονα χιονισμένα βράδια»

Τότε που έπαιρ­νε τα χιο­νι­σμέ­να σοκάκια
ψάχνο­ντας με αγω­νία τη μορ­φή της
Τότε που φαι­νό­ταν κολ­λη­μέ­νοι οι δεί­χτες του ρολογιού
σε εκεί­νο το ατέ­λειω­το αντίο τους
Τότε που ο πόνος της απουσίας
πάγω­νε στα χεί­λη τον πρω­ι­νό καφέ
Τότε που ζητού­σε λίγη στοργή
για να σκε­πά­σει τη συγ­γνώ­μη της

Μεγά­λω­σε πια
αδιά­κο­πα διαβαίνοντας
ατέ­λειω­τα μου­σκε­μέ­να χιλιόμετρα
απέ­ρα­ντα λιω­μέ­να όνειρα
ξημε­ρώ­μα­τα που έφερ­ναν και­νούρ­γιους πόνους
Και εκεί­νη η λια­κά­δα αργού­σε νάρθει
Του­λά­χι­στον οι σιδε­ρέ­νιοι νόμοι της φύσης
δεν μπο­ρού­σαν να τον προδώσουν.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο