Αλέκος Χατζηκώστας: Οι παλιοί λογαριασμοί δεν πρέπει να μένουν ανοικτοί

Το μήνυ­μα στο κινη­τό του, τον βρή­κε να ψάχνει στα Γενι­κά Αρχεία της επαρ­χια­κής πόλης.

«Αγα­πη­τέ παλιέ μου συμ­μα­θη­τή. Απο­φα­σί­σα­με με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση 40 χρό­νων από την απο­φοί­τη­σή μας να συνα­ντη­θού­με. Είναι η πρώ­τη φορά που θα συμ­βεί κάτι τέτοιο. Ελπί­ζου­με να έλθεις στην γενέ­θλια σου πόλη και να μην έχεις ρίξει μαύ­ρη πέτρα. Σε περι­μέ­νου­με 20 Ιου­νί­ου στο παλιό μας το Γυμνάσιο»

Αυτό παρα­ή­ταν σύμ­πτω­ση. Να την έχει τόσα χρό­νια εγκα­τα­λεί­ψει και να είναι τώρα σ’αυτήν και να ψάχνει στα γενι­κά της Αρχεία. Και σαν μην έφτα­νε αυτό, να δέχε­ται και το μήνυ­μα από τον παλιό του συμμαθητή.

Οι δρό­μοι της ζωής του όλα αυτά τα χρό­νια τον είχαν οδη­γή­σει σε άλλα, μακρι­νά μέρη. Μετά το στρα­τιω­τι­κό και με το πτυ­χίο του φιλό­λο­γου στη τσέ­πη ακο­λού­θη­σε την «μοί­ρα» των πρω­το­διό­ρι­στων, κινού­με­νος από νησί σε νησί του Αιγαί­ου ως σύγ­χρο­νος εξό­ρι­στος. Στη συνέ­χεια και γνω­ρί­ζο­ντας τη σύζυ­γο του , φιλό­λο­γο κι’ αυτή, στέ­ριω­σαν τελι­κά στη Λαμία, όπου ήταν ο τόπος κατα­γω­γής της και επι­τέ­λους «έρι­ξε άγκυρα».

Όσο ήταν στη ζωή οι γονείς του ανέ­βαι­νε στην επαρ­χια­κή πόλη της κατα­γω­γής του. Ήταν και τα παι­διά άλλω­στε που ήθε­λαν να δουν τον παπ­πού και τη για­γιά. Όταν πριν πέντε χρό­νια «έφυ­γε» και η μητέ­ρα του, έπα­ψε πια να τον δένει κάτι στέ­ρεο μαζί της. Μονα­χο­παί­δι, είχε μόνο λίγα ξαδέλ­φια που είχαν τρα­βή­ξει και αυτά τους δρό­μους τους, μακριά έως πολύ μακριά από τα δικά του ενδια­φέ­ρο­ντα. Όσον δε αφο­ρά τους παλιούς του συμ­μα­θη­τές με λίγους και αυτούς μέσω fb είχε κρα­τή­σει επαφή.

Η μανία του με τη ιστο­ρι­κή έρευ­να, η συμ­με­το­χή του στα διά­φο­ρα συνέ­δρια τον είχαν φέρει ξανά πίσω. Είχε άλλω­στε πλη­ρο­φο­ρη­θεί ότι το Αρχείο του Γυμνα­σί­ου του ήταν πια στα Γενι­κά Αρχεία και το κυριό­τε­ρο, ήταν προ­σβά­σι­μο. Ίσως μετά από τόσα χρό­νια θα μάθαι­νε την αλήθεια…

Το βιβλίο Πρά­ξε­ων του Συλ­λό­γου Διδα­σκό­ντων των καθη­γη­τών ήταν εκεί. Δεν δυσκο­λεύ­τη­κε να βρει τη συνε­δρί­α­ση που έψα­χνε: «…Στη συνέ­χεια ο κ. Λυκειάρ­χης, σχε­τι­κά με το θέμα της απο­χής των μαθη­τών από τα μαθή­μα­τα της Τετάρ­της 27 Απρι­λί­ου 197…και εξαι­τί­ας της απαι­τή­σε­ως τους να πραγ­μα­το­ποι­η­θή οπωσ­δή­πο­τε περί­πα­τος, — ετό­νι­σε πώς πρέ­πει οι μαθη­τές να προ­βά­λουν τα αιτή­μα­τα τους, με την προ­σή­κου­σα ευγέ­νεια και με τρό­πο λογι­κό και νόμι­μο, στη Διεύ­θυν­ση του Σχο­λεί­ου και στους καθη­γη­τές τους. Κι’ όμως αντί­θε­τα προς κάθε δεο­ντο­λο­γία, που απορ­ρέ­ει από τις υπο­χρε­ώ­σεις της μαθη­τι­κής ιδιό­τη­τας και παρά τις συμ­βου­λές και τις προ­τρο­πές των καθη­γη­τών προς τους μαθη­τές να εισέλ­θουν στις αίθου­σες διδα­σκα­λί­ας και ν’ αρχί­σουν τα μαθή­μα­τά τους-με την υπό­σχε­ση μάλι­στα σ’αυτούς πώς, αν τους επι­τρε­πό­ταν από τους υπη­ρε­σια­κώς ανω­τέ­ρους πώς η πραγ­μα­το­ποί­η­ση περι­πά­του, θα ικα­νο­ποιού­σαν την επι­θυ­μία τους μια άλλη μέρα- οι μαθη­τές παρ’ όλα αυτά επέ­με­ναν στις αίθου­σες και περι­φέ­ρο­νταν ασύ­δο­τα στο προ­αύ­λιο του σχο­λεί­ου την 27 Απρι­λί­ου ε.ε

Μετά από την εισή­γη­ση του κ. Λυκειάρ­χη επα­κο­λού­θη­σε συζή­τη­ση, καταγ­γέλ­θη­καν διά­φο­ρα μεμο­νω­μέ­να περι­στα­τι­κά , ανταλ­λά­χθη­καν διά­φο­ρες από­ψεις ανά­με­σα στους κ.κ. διδά­σκο­ντες καθη­γη­τές και στο τέλος μετά από την υπο­βο­λή προ­τά­σε­ως για ανα­βο­λή της συνε­δρί­ας από τον Σ….Κ…με σκο­πό να ανα­κα­λυ­φθούν οι πρω­ταί­τιοι που παρε­κί­νη­σαν τους μαθη­τές να από­σχουν από τα μαθή­μα­τα του, ο κ. Λυκειάρ­χης λαβών ξανά τον λόγο τόνι­σε: Κύριοι συνά­δελ­φοι γνω­ρί­ζου­με από πρώ­το χέρι τους πρω­ταί­τιους. Φρό­ντι­σε να μας ενη­με­ρώ­σει δι’αυτό ανα­λυ­τι­κά-υπάρ­χει και γρα­πτό του σημεί­ω­μα- ο μαθη­τής Π…Τ…

Μετά ταύ­τα ο Σύλ­λο­γος απορ­ρί­πτει κατά πλειο­ψη­φία το αίτη­μα του Σ….Κ…και επι­βάλ­λει την ποι­νή της 7ημερης απο­βο­λής και τη μετα­τρο­πή της δια­γω­γής του σε Κοσμία του μαθη­τή Β…Χ…της Γ’ Τάξε­ως για την ενερ­γή συμ­με­το­χή του- ήταν ο πρω­το­στά­της- στη απο­χή των μαθη­τών από τα μαθή­μα­τα της 27^ης Απρι­λί­ου . Επί­σης επι­βάλ­λει την ποι­νή της πεν­θή­με­ρης απο­βο­λής στου μαθη­τές Σ…Α… και Ζ…Φ…χωρίς μεί­ω­ση της δια­γω­γής τους…»

Δεν χρειά­στη­κε να δια­βά­σει παρα­κά­τω. Άλλω­στε η δική του ποι­νή- τρι­ή­με­ρος απο­βο­λή- μιας και ήταν ο μικρό­τε­ρος των «πρω­ται­τί­ων» του ήταν γνω­στή. Ακό­μη θυμά­ται τη συγ­χω­ρε­μέ­νη τη μητέ­ρα του-καθό­τι ο κηδε­μό­νας του στο σχο­λείο- να έρχε­ται κάθε Δευ­τέ­ρα καλε­σμέ­νη από τον Λυκειάρ­χη προ­κει­μέ­νου να την ενη­με­ρώ­νει για τα «πολι­τι­κά του κατορθώματα»…

Όπως θυμό­ταν πολύ καλά και τις συνέ­πιες που είχε η ΚΟΣΜΙΑ στη δια­γω­γή του Β…Χ…που ως τελειό­φοι­τος δεν είχε το δικαί­ω­μα των εισα­γω­γι­κών εξε­τά­σε­ων σε ανώ­τε­ρο και ανώ­τα­το ίδρυ­μα. Ευτυ­χώς είχε χωρά­φια ο πατέ­ρας του και ασχο­λή­θη­κε τα κατο­πι­νά χρό­νια μ’ αυτά και ας ήταν από τους καλύ­τε­ρους μαθη­τές του σχολείου.

Τα όσα ανα­κά­λυ­ψε έστω και 40 χρό­νια μετά ήταν ένας επι­πλέ­ον λόγος- αν και αρχι­κά δεν του άρε­σε η ιδέα- ν’ απο­φα­σί­σει τελι­κά να παρα­στεί στη συνά­ντη­ση των παλιών συμμαθητών.

Η συνά­ντη­ση δεν είχε την ανα­με­νό­με­νη επι­τυ­χία. Λίγο πάνω από τους μισούς- τους ευρι­σκό­με­νους πλέ­ον εν ζωή για­τί όπως και να το κάνου­με σαρά­ντα χρό­νια ήταν αυτά- πήραν μέρος. Και μετά την καθιε­ρω­μέ­νη συνά­ντη­ση στο παλιό τους Γυμνά­σιο, οι ανα­μνη­στι­κές φωτο­γρα­φί­ες, οι περι­γρα­φές των δια­δρο­μών που ακο­λού­θη­σαν και οι συζη­τή­σεις αρκε­τών για το «πότε θα βγουν στη σύντα­ξη τελι­κά», ακο­λού­θη­σε η βρα­διά ταβέρ­νας. Είχαν φρο­ντί­σει να έχουν μαζί τους δύο-τρεις καθη­γη­τές που βρι­σκό­ταν ακό­μη στη ζωή, ενώ και οι συμ­μα­θη­τές που είχαν εντρυ­φή­σει στη μου­σι­κή είχαν κου­βα­λή­σει μαζί κιθά­ρες και μπου­ζού­κια. Λίγο πριν τα μεσά­νυ­χτα τον κάλε­σαν- «άλλω­στε είσαι ο μόνος λογο­τέ­χνης-συγ­γρα­φέ­ας που έβγα­λε η τάξη μας» του είπαν για να τον του­μπά­ρουν- να πει λίγα λόγια.

Ο Π…Τ…στεκόταν απέ­να­ντι του. Με σαρ­δό­νιο χαμό­γε­λο, την κοι­λιά και τα προ­γού­λια έτοι­μα να ξεχει­λί­σουν και τη φήμη του δημο­κρα­τι­κού, δια­πρε­πούς και κυρί­ως αδέ­κα­στου δημό­τη με πλού­σια κοι­νω­νι­κή-πολι­τι­κή δρά­ση να τον συνοδεύει.

Το μυα­λό του γύρι­σε και πάλι στα παλιά. Όχι με επι­θυ­μία εκδί­κη­σης, αλλά κυρί­ως έστω και καθυ­στε­ρη­μέ­να της απο­κα­θή­λω­σης αυτού που «κάρ­φω­σε» τότε τους συμ­μα­θη­τές του, που στέ­ρη­σε το επαγ­γελ­μα­τι­κό μέλ­λον σε κάποιους απ’ αυτούς.

Είχε βγά­λει φωτο­τυ­πία από το Αρχείο του Γυμνα­σί­ου για να την δια­βά­σει. Ξεκί­νη­σε μιλώ­ντας αργά και κοι­τώ­ντας τον στα μάτια:

«Την ομι­λία μου την αφιε­ρώ­νω σ’ ένα μεγα­λύ­τε­ρο από εμάς τον Β…Χ…που τον έφα­γαν τα χωρά­φια αντί να γίνει ένας λαμπρός επι­στή­μο­νας. Επι­τέ­λους οι παλιοί λογα­ρια­σμοί δεν πρέ­πει να μένουν ανοικτοί…»

Αλέκος Χατζηκώστας

Δημο­σιο­γρά­φος και εκδό­της της εφη­με­ρί­δας «Η Άλλη Άπο­ψη της Ημα­θί­ας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημο­σιευ­τεί σε εφη­με­ρί­δες, περιο­δι­κά και site εδώ και δεκα­ε­τί­ες, ενώ έχει συμ­με­τά­σχει με ειση­γή­σεις σε μια σει­ρά ιστο­ρι­κά συνέ­δρια και ημε­ρί­δες. Έχει εκδώ­σει 9 βιβλία και συμ­με­τέ­χει σε συλ­λο­γι­κούς τόμους.