Αλέκος Χατζηκώστας: Ονειρα καλοκαιριού

Ολόσωμο μαγιό

Ξύπνη­σα αργά και πάλι
Κρα­τού­σα με πείσμα
εκεί­νο το κομ­μά­τι της νύχτας
από το ολό­σω­μο μαγιό
της μονα­ξιάς σου.
Και εκεί­να τα κλειδιά
από την μεγά­λη επι­χεί­ρη­ση αισθήματος
φοβού­με­νος να μην κλεί­σει ξανά .
Πού και­ρός τώρα
ν’ανοίγει κανείς καινούριες …

Όνειρα στεριανών

Όνει­ρα καλο­και­ριού στο Αιγαίο
και χρό­νια να στε­γνώ­νει μέσα μου
αμί­λη­το το νερό.
Μόνο να κάτι ψυχές ξενύχτισσες
να μαζεύ­ουν τα φεγγάρια
και αδιά­κο­πα να ρωτούν
πότε θα γεν­νη­θεί η αγάπη
Και εγώ ανήμπορος
να μην ξέρω τι ν’ απαντήσω

Η χειρότερη απόσταση

Με ρώτη­σες
“Τι είναι χειρότερο;

Να μας χωρί­ζει θάλασ­σα ή στεριά;”
Δεν σου απάντησα.…
Απλά στη θάλασ­σα συνέχισα

να ψάχνω την μορ­φή σου…

Ίσως μου είναι εκεί πιο εύκολα.
Πού να την ψάχνει κανείς
στις λεω­φό­ρους του μέλλοντος;