Τι την ήθελε εκείνη την ανακαίνιση στο σπίτι η μητέρα του; Σε μπελάδες τώρα στα γεράματα ήθελε να ξαναμπεί; Και «φόρα παρτίδα» τα κειμήλια και της δική του και της δικής της ζς τα χρόνια που ζούσε ακόμη με τους γονείς του πριν τον γάμο του, να βγαίνουν στην επιφάνεια, θυμίζοντας «αλλοτινές του εποχές» που πάντα ξαναγυρνούσε όταν τα έβρισκε σκούρα στη ζωή του…
Είχε την σκοτούρα του από την πρόσφατη εκλογική μάχη, είχε και την μητέρα του να γκρινιάζει ότι δεν βοηθά όσο θα έπρεπε. Ο απογευματινός καφές μετά την τακτοποίηση και των τελευταίων αντικειμένων ήταν σκέτη απόλαυση.
Όταν στο τραπέζι, σκεπασμένο με σεμέν είδε το ραδιόφωνο των παιδικών του χρόνων. Επρόκειτο για ένα ραδιόφωνο (αντίκα σήμερα) Wega Herold L 1025 — Stuttgart Germany 1952 από βακελίτη και ξύλο πρωτοποριακό για την εποχή του, δώρο από κάποιο θείο τους, μετανάστη στη Γερμανία.
Το μυαλό γύρισε πίσω όταν στις αρχές του ’60 άκουγε τη «Θεία Λένα» ή «Το σπίτι των ανέμων» μαζί και τις φωνές της μητέρας του γιατί «παρατούσε τα μαθήματα του». Θυμόταν τα χρόνια που όλοι στο υπνοδωμάτιο των γονιών του και με κλειστά τα φώτα και σφραγισμένα τα παραθυρόφυλλα να ακούν «Φωνή της Αλήθειας» και αργότερα στη Χούντα «Deutsche Welle» «Μόσχα» και «Λονδίνο».
Μα εκείνες οι μαραθώνιες αναμεταδόσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων ήταν άλλο πράγμα. Στον εργατική συνοικία λίγοι ήταν οι αριστεροί, δακτυλοδεικτούμενοι. Οι άλλοι εργάτες και αυτοί με τον φόβο μήπως έλθουν οι κομμουνιστές και τους πάρουν τα σπίτια που όμως- ας όψεται η ΕΡΕ – ήταν εκτός σχεδίου και με τον καθημερινό φόβο κατεδάφισής τους από τις μπουλντόζες της νομαρχίας.
Είχε αυτή η μέρα κάτι το γιορτινό. Ψήφιζαν πρωί- πρωί. Στη συνέχεια επειδή το σπίτι ήταν το μόνο που διέθετε ραδιόφωνο ήταν ο τόπος της συνάντησης, κάτι σαν εκλογική γιάφκα της αριστεράς της περιοχής. Κάθε γυναίκα έφερνε συνήθως τα γλυκά της, όταν στις 7 έκλειναν οι κάλπες. Η μητέρα μόνιμα τα κεφτεδάκια που ήταν η σπεσιαλιτέ της, για να πιούν τα ούζα τους οι άνδρες. Και εμείς τα μικρά να έχουμε στήσει αυτί να ακούσουμε τι συζητούσαν μεταξύ τους οι μεγάλοι και λιγότερο να καταλάβουμε τα αλαμπουρνέζικα που ακούγαμε από το ραδιόφωνο. Τι άραγε να καταλάβουμε από αρχικά όπως ΕΔΑ, ΕΡΕ, Ε.Κ.
Από την αρχή τα προγνωστικά έδιναν και έπαιρναν. «Να δεις που σ’ αυτές τις εκλογές θα πάμε καλύτερα» έλεγε ο μόνιμα αισιόδοξος κυρ Πάνος. Πιο γκρινιάρης ο κυρ Γιώργος ο οικοδόμος: «Με τέτοια ηγεσία δεν μπορούμε να πάμε μπροστά» έλεγε σταθερά σε όλες τις εκλογές του ’60. Τα πανηγύρια του ’58 όταν η ΕΔΑ βγήκε αξιωματική αντιπολίτευση δεν τα πέτυχε. Όμως τα πλατειά χαμόγελα για τη νίκη της Ε.Κ αργότερα τα θυμάται ακόμη. Όπως και τα λόγια του πατέρα του προς την ομήγυρη. «Γιατί πανηγυρίζετε για τον Παπανδρέου τον Παπατζή; Ξεχνάτε τι μας έκανε το ’44;».
Και έτσι κυλούσαν τα εκλογικά βράδια του ’60 με γέλια, αλλά και προβληματισμό όσο περνούσε η ώρα όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Μόνο ο συγχωρεμένος πατέρας του να μην απογοητεύεται και με το αιώνιο χαμόγελο στα χείλη να λέει με στόμφο: «Ε, ρε , μην ξεχνάτε ότι με τις εκλογές δεν αλλάζουν τα πράγματα. Χρειάζεται αγώνας στο πεζοδρόμιο. Και κάτι ακόμη. Αν αυτοί που μας κάνουν κουμάντο πίστευαν ότι αυτές θα χρησιμοποιηθούν από τον λαό για να τους τουμπάρει, θα έβρισκαν τρόπο να τις καταργήσουν». Προφητικός για την επταετία που ακλούθησε…
Μετά τη Χούντα, το ραδιόφωνο παραμερίστηκε από τις εκλογικές μάχες και στη θέση του μπήκε η τηλεόραση. Το ανοίγαμε πια λιγότερο και στο τέλος κατάντησε ένα απλό έπιπλό που αργότερα οδηγήθηκε στην αποθήκη.
Η μητέρα του, τελειώνοντας τον καφέ, ήθελε να μάθει τις δικές τους εκτιμήσεις για τις πρόσφατες εκλογές. Συζήτησαν αρκετή ώρα μαζί της. Άλλωστε η προκήρυξη νέων σε σύντομο χρονικό διάστημα, επέβαλε να παγώσουν κάποιες δουλειές στο πατρικό σπίτι.
Πριν φύγει ζήτησε από την μητέρα του, να του δώσει το παλιό ραδιόφωνο για το σπίτι του.
«Τι θα το κάνεις παιδί μου μια τέτοια παλιατζούρα;»
«Μητέρα θέλω να το βλέπω, για να μην ξεχνώ τα λόγια του πατέρα, προεκλογική περίοδος που είναι».
