Αλέκος Χατζηκώστας: Φεγγάρι στη Ναύπακτο (Ερωτικό μικροδιήγημα)

Όταν είχε στην οικο­γε­νεια­κή ζωή της μεγά­λα ζόρια, πάλι στην ίδια φωτο­γρα­φία κατέ­λη­γε ακού­γο­ντας ταυ­τό­χρο­να τη φωνή της Χασκήλ να της υπεν­θυ­μί­ζει τρα­γου­δώ­ντας Τσι­τσά­νη, «έχω να λάβω γράμ­μα σου…»

Το μυα­λό της επέ­στρε­φε πίσω , στα 1994, Πρω­το­μα­γιά με τον μεγά­λο έρω­τα της ζωής της σε μία από τις συνη­θι­σμέ­νες τους ουζο­κα­τα­νύ­ξεις με θέα πάντα το λιμά­νι της Ναυ­πά­κτου. Είχαν προ­λά­βει να απα­θα­να­τί­σουν το ολό­γιο­μο εκεί­νο φεγ­γά­ρι και είχαν υπο­σχε­θεί αιώ­νια αγά­πη, κρα­τώ­ντας ο καθέ­νας από μία φωτογραφία.

Ήταν από τι τελευ­ταί­ες μέρες του κοι­νού φοι­τη­τι­κού τους βίου στην Πάτρα. Ζευ­γά­ρι από τις πρώ­τες μέρες, πίστευαν ότι θα συνέ­χι­ζαν και μετά από αυτόν.

Εκεί­νος μετά τις σπου­δές, έφυ­γε στο στρατό

Εκεί­νη για μετα­πτυ­χια­κό στο εξωτερικό

Οι όρκοι αιώ­νιας αγά­πης μετα­τρά­πη­καν σε ταχυ­δρο­μι­κές επι­στο­λές στην αρχή κάθε μέρα, στη συνέ­χεια κάθε βδο­μά­δα, μήνα και αργό­τε­ρα, στα δύο χρό­νια έσβη­σαν τα ίχνη τους.

Ο καθέ­νας τρά­βη­ξε στον τόπο κατα­γω­γής του, εκεί­νη στον Βορά, εκεί­νος στο νότο για να φτιά­ξουν τη ζωή τους.

Έφτια­ξε καριέ­ρα, οικο­γέ­νεια, παι­διά. Πανο­πλί­ες σε μια καρ­διά που κάπου-κάπου κτυ­πού­σε σε άλλους ρυθ­μούς, ήθε­λε να δρα­πε­τεύ­σει από τα πρέ­πει του μυα­λού της.

Ο καυ­γάς με τον σύζυ­γο της, εκεί­νον με την μεγά­λη οικο­νο­μι­κή επι­φά­νεια, που καθη­με­ρι­νά δια­πί­στω­νε ότι ήταν αντι­στρό­φως ανά­λο­γη με τον ενδια­φέ­ρον της για εκεί­νη (αν και πάντα ο ποδό­γυ­ρος τον συνάρ­πα­ζε..) ήταν έντονος.

Άνοι­ξε και πάλι τον μόνι­μο σύντρο­φο των ατέ­λειω­των ωρών της μονα­ξιάς της, το Fb. Εκεί που προ­σπα­θού­σε να ζήσει παρα­κο­λου­θώ­ντας λαί­μαρ­γα τις ζωές των άλλων, που συνή­θως έδει­χναν στιγ­μές της ευτυ­χί­ας τους, έστω και αν βαθιά μέσα της κατα­λά­βαι­νε την υπο­κρι­σία του πράγματος.

Εκεί που τον ανα­ζή­τη­σε μάταια πολ­λές φορές, πλη­κτρο­λο­γώ­ντας το όνο­μα του. Μα και εκεί­νη στο προ­φίλ της, δεν είχε το πραγ­μα­τι­κό της όνο­μα, μα μόνο τα αγα­πη­μέ­να της τρια­ντά­φυλ­λα και ένα ψεύ­τι­κο όνο­μα, φοβού­με­νη την κοροϊ­δία των σοβα­ρο­φα­νών συνα­δέλ­φων της.

Απο­φά­σι­σε να ανε­βά­σει ως προ­φίλ εκεί­νη τη μονα­δι­κή φωτο­γρα­φία που στοί­χειω­νε τη ζωή της.

Είχε δια­βά­σει κάπο­τε πως «Ο έρω­τας μετριέ­ται με την ανα­μο­νή». Και αυτή όλα αυτά τα χρό­νια φαί­νε­ται πως έκα­νε …ιώβεια υπομονή..

Τα λαϊκ άρχι­σαν να πέφτουν βρο­χή. Αυτό την ηρέ­μη­σε. Κοι­μή­θη­κε ήσυχη.

Ξυπνώ­ντας το πρωί, μπή­κε ξανά για να τα μετρή­σει σε μια προ­σπά­θεια να τονί­σει τον πλη­γω­μέ­νο εγω­ι­σμό της, να ξεγε­λά­σει ίσως τις αυτα­πά­τες της.

Υπήρ­χε ένα αίτη­μα φιλί­ας. Το όνο­μα του προ­φίλ ξάφ­νια­ζε: «Φεγ­γά­ρι στη Ναύ­παυ­κτο». Το απο­δέ­χτη­κε όλο περιέργεια.

Αντί για πρό­σω­πο ήταν ένα ουζε­ρί, της φάνη­κε γνώ­ρι­μο της.

Και τότε κατά­λα­βε. Ήταν εκείνος…

_________________________________________________________________________________________________

Αλέκος Α. Χατζηκώστας  Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και site εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες. Έχει εκδώσει 8 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους.