Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και τον Σοσιαλισμό: Ο «πολυπολικός κόσμος» είναι μια φονική ψευδαίσθηση

Η τοπο­θέ­τη­ση του Αλγε­ρι­νού Κόμ­μα­τος για τη Δημο­κρα­τία και τον Σοσια­λι­σμό στην 22η Διε­θνή συνά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των έχει ως εξής:

Εκ μέρους του ΑΚΔΣ, χαι­ρε­τί­ζου­με τους συντρό­φους και τις συντρό­φισ­σες του ΚΚ Κού­βας για τη διορ­γά­νω­ση της 22ης ΔΣΚΕΚ. Σας ευχα­ρι­στού­με για όλες τις προ­σπά­θειές σας για να πετύ­χει αυτή η Συνά­ντη­ση (…) Η Κού­βα είναι πολύ­τι­μη για όλους τους προ­λε­τά­ριους και τους συνει­δη­το­ποι­η­μέ­νους λαούς που δεν υπο­κλί­θη­καν στο σύστη­μα της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και απέ­κρου­σαν τους αιμα­τη­ρούς πολέ­μους που δημιουρ­γεί αυτό το σύστη­μα για να αυξή­σει ολο­φά­νε­ρα τα κέρ­δη μιας χού­φτας καπι­τα­λι­στι­κών μονο­πω­λί­ων. Ο αλγε­ρι­νός λαός, από την πλευ­ρά του, δεν θα ξεχά­σει ποτέ ότι κατά τη διάρ­κεια του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού πολέ­μου έλα­βε πολύ­τι­μη βοή­θεια από την Κού­βα, παρό­λο που είχε τότε μόνο λίγους μήνες από την ανα­τρο­πή της δικτα­το­ρί­ας Μπατίστα (…)

Η σκλη­ρό­τη­τα και η ωμό­τη­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού ενα­ντί­ον της Κού­βας δεί­χνουν ότι η νέα ατα­ξι­κή κοι­νω­νία δεν θα γεν­νη­θεί μέσα από πασι­φι­στι­κές παρα­κλή­σεις ούτε με τις πλα­τω­νι­κές εκκλή­σεις για ένα δήθεν πιο ανθρώ­πι­νο σύστη­μα. Δεν θα μπο­ρέ­σου­με να εγκα­θι­δρύ­σου­με μια σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία με την ένω­ση με τη ρεφορ­μι­στι­κή αρι­στε­ρά, που εφαρ­μό­ζει ταξι­κή συνερ­γα­σία με τους εκμε­ταλ­λευ­τές και υπο­στη­ρί­ζει τις παρεμ­βά­σεις και τη χρή­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πολι­τι­κής των κυρώ­σε­ων κατά λαών που αντι­στέ­κο­νται ενά­ντια στην ηγε­μο­νία του καπιταλισμού.

Σε οικο­νο­μι­κά κυριαρ­χού­με­νες χώρες, που απει­λού­νται από επεμ­βά­σεις που στο­χεύ­ουν στον έλεγ­χο του ενερ­γεια­κού τους πλού­του, δεν είναι η ένω­ση με τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις στα πλαί­σια ενός «πλα­τιού δια­τα­ξι­κού μετώ­που» με την αστι­κή τάξη που θα σώσει τον λαό από το χάος, τη φτώ­χεια και την υποδούλωση.

Μόνο η συμ­μα­χία μετα­ξύ της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών μαζών θα προ­στα­τεύ­σει τους ανθρώ­πους αυτών των εθνών από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια. Ο επα­να­στα­τι­κός πατριω­τι­σμός υπάρ­χει μόνο στο πλευ­ρό των λαϊ­κών μαζών και όχι στο πλευ­ρό της αστι­κής τάξης. Η αστι­κή τάξη αυτών των χωρών έχει δέσει τη μοί­ρα της με τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες. Αυτή χρειά­ζε­ται τη στή­ρι­ξή τους απέ­να­ντι στον λαό της. Προ­δί­δει τον λαό και το έθνος επι­διώ­κο­ντας να μοι­ρα­στεί την υπε­ρα­ξία που εξά­γε­ται από την εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης.

Η κοι­νω­νία που ορα­μα­τί­ζο­νται οι προ­λε­τά­ριοι και οι κατα­πιε­σμέ­νοι δεν θα γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα χωρίς το επα­να­στα­τι­κό πέρα­σμα, χωρίς να ανα­τρέ­ψουν τα εκμε­ταλ­λευ­τι­κά καθε­στώ­τα, χωρίς να οργα­νω­θούν σε επα­να­στα­τι­κά κόμ­μα­τα που προ­ε­τοι­μά­ζο­νται απο­φα­σι­στι­κά να φέρουν εις πέρας το πιο απο­φα­σι­στι­κό καθή­κον της ιστο­ρι­κής μας επο­χής, της μετά­βα­σης από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό. Αυτό το καθή­κον είναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη περισ­σό­τε­ρο από ποτέ.

Η ορθό­τη­τα της διδα­σκα­λί­ας του Λένιν για τη φύση του ιμπε­ρια­λι­σμού επι­βε­βαιώ­νε­ται για άλλη μια φορά από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­θέ­σεις των τελευ­ταί­ων ετών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του ρωσο-ουκρα­νι­κού πολέ­μου. Οι πόλε­μοι που γίνο­νται για επι­κρά­τη­ση στους οικο­νο­μι­κούς αντα­γω­νι­σμούς μετα­ξύ των δια­φό­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών πόλων είναι ανα­πό­φευ­κτοι στον καπιταλισμό.

Ο αγώ­νας για την ειρή­νη μετα­ξύ των λαών περι­λαμ­βά­νει τον απο­φα­σι­στι­κό αγώ­να για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Αυτό το σύστη­μα γεν­νά ανα­πό­φευ­κτα μονο­πώ­λια, εξα­γω­γή κεφα­λαί­ων και πολέ­μους λεη­λα­σί­ας για χάρη της κυριαρ­χί­ας επί των λαών, την ανα­δια­νο­μή του κόσμου και την κολα­σμέ­νη εκμε­τάλ­λευ­ση των προλετάριων.

Οι κομ­μου­νι­στές δεν μπο­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τα δικά τους ιδα­νι­κά αν δεν παλέ­ψουν σκλη­ρά ενά­ντια στις ψευ­δαι­σθή­σεις περί της ικα­νό­τη­τας του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος να ανα­πτυ­χθεί χωρίς να ρίξει εκα­το­ντά­δες εκα­τομ­μύ­ρια άνδρες σε φρι­χτές σφα­γές. Η πιθα­νο­λο­γού­με­νη ειρη­νι­κή διευ­θέ­τη­ση στην Ουκρα­νία θα ήταν μόνο εις βάρος των λαϊ­κών μαζών, όχι μόνο της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας, αλλά όλων των χωρών και υπέρ της ρωσι­κής, αμε­ρι­κα­νι­κής, γερ­μα­νι­κής, γαλ­λι­κής κ.ο.κ. μονο­πω­λια­κής αστι­κής τάξης.

Ως κομ­μου­νι­στές θεω­ρού­με λάθος να στε­κό­μα­στε στο πλευ­ρό του ρωσι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στο όνο­μα της δημιουρ­γί­ας ενός «πολυ­πο­λι­κού κόσμου». Αυτός ο «πολυ­πο­λι­κός κόσμος» είναι μια φονι­κή ψευδαίσθηση.

Το «πολυ­πο­λι­κό σύστη­μα» που επι­διώ­κει η ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ρωσία, δεν θα είναι παρά ένας προ­σω­ρι­νός συμ­βι­βα­σμός μετα­ξύ δύο ή περισ­σό­τε­ρων ληστών που θα συμ­φω­νή­σουν για τα μερί­διά τους στη λεη­λα­σία του πλού­του του κόσμου και στην εκμε­τάλ­λευ­ση της παγκό­σμιας εργα­τι­κής τάξης. Οι οικο­νο­μι­κοί νόμοι του ιμπε­ρια­λι­σμού θα ωθή­σουν και πάλι προς έναν μεγα­λύ­τε­ρο και πιο κατα­στρο­φι­κό πόλεμο.

Η κρί­ση του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος μας υπο­χρε­ώ­νει να εντεί­νου­με τη δου­λειά της οργά­νω­σης και της κινη­το­ποί­η­σης, του ανε­βά­σμα­τος του επι­πέ­δου συνεί­δη­σης της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών μαζών και της εμπέ­δω­σης της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού στο μυα­λό τους, μαζί με τον συντο­νι­σμό μετα­ξύ των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομμάτων.

Οι υλι­κές συν­θή­κες δεν ήταν ποτέ τόσο ευνοϊ­κές όσο σήμε­ρα στις περισ­σό­τε­ρες χώρες για μια σοσια­λι­στι­κή επανάσταση.

Ο αγώ­νας για την αγο­ρα­στι­κή δύνα­μη των εργα­ζο­μέ­νων, για τις δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, την αλλη­λεγ­γύη ενά­ντια στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα και επέμ­βα­ση, για το δικαί­ω­μα της αυτο­διά­θε­σης των λαών που βρί­σκο­νται ακό­μη υπό ξένη κατο­χή, το αντι­πο­λε­μι­κό κίνη­μα, όλοι αυτοί οι αγώ­νες είναι μέρος μιας παγκό­σμιας στρα­τη­γι­κής γραμ­μής. Είναι ο καθη­με­ρι­νός αγώ­νας για τη δια­μόρ­φω­ση των υπο­κει­με­νι­κών συν­θη­κών για την κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας από την εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της, για τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση και για την κατα­στρο­φή της αντεπανάστασης.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο