«Αλεπουδόπιτα» έφαγαν διάφοροι πονηροί στα κοινωνικά δίκτυα με αφορμή την ψήφιση στη Βουλή, την περασμένη Δευτέρα, του έκτακτου επιδόματος για τους ένστολους. Μέχρι και τις φωτογραφίες από την άγρια καταστολή της αστυνομίας στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 2020, εν μέσω καραντίνας, επιστράτευσαν για να κουνήσουν το δάχτυλο στο ΚΚΕ (!), που έσπαγε τη μέρα εκείνη τις απαγορεύσεις και το όργιο της κρατικής καταστολής την ώρα που εκείνοι «χείμαζαν» και έλεγαν ότι «θα λογαριαστούν μετά».
Η ουσία βέβαια βρίσκεται αλλού… Η συζήτηση αυτή «έρχεται γάντι» στην προσπάθεια της κυβέρνησης να στείλει «την μπάλα στην εξέδρα» τώρα που η υπόθεση με τη στυγνή δολοφονία του 16χρονου Ρομά φέρνει στην επιφάνεια κρίσιμα ζητήματα, στα οποία πρέπει να επικεντρώσει τον προβληματισμό και τη δράση του ο λαός. Το πραγματικό ζήτημα είναι οι «δεσμοί αίματος» της κρατικής βίας και καταστολής με την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Γι’ αυτό και το κράτος στήνει, εκπαιδεύει και εξοπλίζει σαν αστακούς κατασταλτικές ομάδες που έχουν για αποστολή το χτύπημα του εργατικού — λαϊκού κινήματος.
Το ΚΚΕ απαιτεί και παλεύει για την κατάργηση όλων αυτών των μηχανισμών (ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ, ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ, ΟΔΟΣ, πανεπιστημιακή αστυνομία κ.λπ.), αλλά και των μέσων που χρησιμοποιούν ενάντια στον «εχθρό λαό». Αλήθεια, πώς τοποθετούνται πάνω σ’ αυτό το κρίσιμο ζήτημα τα άλλα κόμματα, που κουνάνε το δάχτυλο στο ΚΚΕ; Μήπως να θυμηθούμε τις διάφορες «προοδευτικές» κυβερνήσεις που …καταργούσαν τέτοια σώματα αλλάζοντας απλά το όνομά τους, για να συνεχίζεται κανονικά το έργο τους; ‘Η μήπως άλλους που βάζουν πλάτη στη συγκρότηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, αρκεί αυτή να έχει για …διμοιρίτη τον πρύτανη του κάθε Ιδρύματος;
Οπως είναι βέβαια βολικό για την κυβέρνηση (τη σημερινή και τις προηγούμενες) να παρουσιάζεται ως δήθεν «προστάτης» και ενός μεγάλου τμήματος των ενστόλων, που και οι ίδιοι μπορεί να διαφωνούν με τον κατασταλτικό προσανατολισμό και γι’ αυτό θα πρέπει να συνταχθούν με τον λαό και τη νεολαία, που παλεύουν για «καμία συγκάλυψη, καμία ανοχή στην κρατική βία και καταστολή». Σε αυτόν τον αγώνα πρωτοστατεί το ΚΚΕ. Και έχει μεγάλη πείρα τόσο απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς, όσο και απέναντι στους διάφορους «πονηρούς», που θολώνουν τα νερά για να εμποδίσουν την επαφή του με έναν ευρύτερο κόσμο που προβληματίζεται για τις εξελίξεις και «ακούει» το Κόμμα.