Αλμπερτ Αϊνστάιν, το μέτρο για το πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος

Στις 14 Μαρ­τί­ου 1879 γεν­νιέ­ται στο Ουλμ της Γερ­μα­νί­ας ο Αλμπερτ Αϊν­στάιν. Φυσι­κός — ο Λένιν τον θεω­ρού­σε έναν από τους μεγά­λους ανα­μορ­φω­τές των φυσι­κών επι­στη­μών — δημιουρ­γός της θεω­ρί­ας της σχε­τι­κό­τη­τας, ένας από τους δημιουρ­γούς της κβα­ντι­κής θεω­ρί­ας. Οι επι­στη­μο­νι­κές εργα­σί­ες του Αϊν­στάιν έπαι­ξαν σπου­δαίο ρόλο στην εξέ­λι­ξη της σύγ­χρο­νης φυσι­κής. Οι ιδέ­ες του έχουν τερά­στια μεθο­δο­λο­γι­κή σημα­σία. Μετέ­βα­λαν τις μηχα­νι­στι­κές από­ψεις, που κυριαρ­χού­σαν στη φυσι­κή από την επο­χή του Νεύ­τω­να, για το χώρο και το χρό­νο, και οδή­γη­σαν στη νέα υλι­στι­κή εικό­να του κόσμου, που βασί­ζε­ται στο βαθύ οργα­νι­κό δεσμό των εννοιών χώρου — χρό­νου με την ύλη και την κίνη­σή της.

Οι ιδέ­ες του Αϊν­στάιν έγι­ναν το βασι­κό συστα­τι­κό τμή­μα της σύγ­χρο­νης θεω­ρί­ας του δυνα­μι­κού και συνε­χώς δια­στελ­λό­με­νου σύμπα­ντος, θεω­ρία που δίνει τη δυνα­τό­τη­τα να εξη­γη­θεί σει­ρά παρα­τη­ρού­με­νων φαι­νο­μέ­νων. Οι ανα­κα­λύ­ψεις του ανα­γνω­ρί­στη­καν από τους επι­στή­μο­νες όλου του κόσμου και έτσι απέ­κτη­σε διε­θνές κύρος.

Ο Αϊν­στάιν δεν κλεί­στη­κε στα στε­νά όρια της επι­στή­μης. Έβρι­σκαν απή­χη­ση τα αιτή­μα­τα που συγκι­νού­σαν τους ανθρώ­πους της επο­χής του.

Με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα τάχθη­κε ενα­ντί­ον του φασι­σμού, του πολέ­μου και της χρη­σι­μο­ποί­η­σης των ατο­μι­κών όπλων. Πήρε μέρος στον αντι­πο­λε­μι­κό αγώ­να στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 1930.

Στην μάχη της υπε­ρά­σπι­σης των ελευ­θε­ριών και των δικαιω­μά­των παρών, όπως στα 1929 που στέλ­νει επι­στο­λή στον Ελ. Βενι­ζέ­λο δια­μαρ­τυ­ρό­με­νος για την απο­βο­λή φοι­τη­τών από το πανε­πι­στή­μιο για πολι­τι­κούς λόγους.

Θερ­μός συμπα­ρα­στά­της των ανθρώ­πων που κατα­διώ­χτη­καν για τις ιδέ­ες τους. Το ενδια­φέ­ρον του, όπως το απο­δει­κνύ­ει η αλλη­λο­γρα­φία του με τον εξό­ρι­στο στον Α¨Στράτη Θέμο Κορ­νά­ρο, απλω­νό­ταν σε όλες της γωνιές της Γης.

Και ποτέ του δε δίστα­σε να υψώ­σει το ανά­στη­μά του ενά­ντια στο σκο­τα­δι­σμό, όπως δεί­χνει το γράμ­μα σε κάποιον καθη­γη­τή που τον απέ­λυ­σαν από τη θέση του για­τί δε δέχτη­κε να παρου­σια­στει στην Επι­τρο­πή ΜαΚάρθι:

«… Τι στά­ση πρέ­πει να τηρή­σουν οι δια­νο­ού­με­νοι μπρο­στά σε αυτή την πλη­γή; Νομί­ζω πως όποιος καλεί­ται να παρου­σια­στεί σε τέτοιες επι­τρο­πές έχει χρέ­ος ν’ αρνη­θεί. Μ’ άλλα λόγια, πρέ­πει να είμα­στε έτοι­μοι ν’ αντι­με­τω­πί­σου­με τη φυλα­κή και την αθλιό­τη­τα, να θυσιά­σου­με την προ­σω­πι­κή μας ευτυ­χία στο συμ­φέ­ρο της γενι­κής ηθι­κής ευη­με­ρί­ας του κόσμου.

Και όταν η εφη­με­ρί­δα «Νιού Γιορκ Τάιμς» του ζήτη­σε να επι­βε­βαιώ­σει ότι είναι δική του η επι­στο­λή, ο Αϊν­στάιν πρό­σθε­σε πώς αυτή τη στά­ση θα κρα­τού­σε κι ο ίδιος  αν τυχόν τον καλού­σε ο Μακ Κάρθι.

Πέθα­νε το 1955, μα το έργο του και το παρά­δειγ­μά του θα δίνουν το μέτρο για το πού μπο­ρεί να φτά­σει ο άνθρωπος.