Αλμπερτ Σβάιτσερ, μαχητής της ανθρωπιάς

Στις 14 Ιανουα­ρί­ου 1875 γεν­νή­θη­κε ο Αλμπερτ Σβάι­τσερ. Γερ­μα­νο­γάλ­λος στο­χα­στής, φιλό­σο­φος, θεο­λό­γος, για­τρός, μου­σι­κός, μου­σι­κο­λό­γος, παγκό­σμια γνω­στός για τον αντι­πο­λε­μι­κό του αγώνα.

Πολυ­σχι­δής προ­σω­πι­κό­τη­τα ο Άλμπερτ Σβάι­τσερ ανα­δεί­χθη­κε «μέσα στον θλι­βε­ρό αυτόν κόσμο ένας μεγά­λος άνθρω­πος», σύμ­φω­να με τον χαρα­κτη­ρι­σμό του Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Το 1900 απέ­κτη­σε τον τίτλο του δόκτο­ρα της θεο­λο­γί­ας και το 1913 του δόκτο­ρα της ιατρι­κής. Ωστό­σο, έγι­νε αρχι­κά γνω­στός ως μου­σι­κός και μου­σι­κο­λό­γος, αφού ανέ­δει­ξε τη σπου­δαιό­τη­τα της μου­σι­κής του Μπαχ.

Το 1913 μαζί με τη γυναί­κα του πηγαί­νει στην Αφρι­κή και δημιουρ­γεί ένα νοσο­κο­μείο στην Γκα­μπόν για την περί­θαλ­ψη των μαύ­ρων που θερί­ζο­νταν από τις επι­δη­μί­ες. Αυτό ήταν και το έργο της ζωής του, για το οποίο εξάλ­λου βρα­βεύ­τη­κε με το Νόμπελ Ειρή­νης το 1952.

Βάση της κοσμο­θε­ω­ρί­ας του Σβάι­τσερ είναι το ίδιο το γεγο­νός της ζωής, ενώ γι’ αυτόν η ηθι­κή δεν είναι μόνο νόμος, αλλά και θεμε­λιώ­δης όρος ύπαρ­ξης και εξέ­λι­ξης της ζωής. Κατά τον Σβάι­τσερ, ο σεβα­σμός της ζωής πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει τη βάση της ηθι­κής ανα­νέ­ω­σης της ανθρωπότητας.

Από την ανθρω­πι­στι­κή του θέση ο Σβάι­τσερ επέ­κρι­νε την ηθι­κή κατά­πτω­ση της σύγ­χρο­νης αστι­κής κοι­νω­νί­ας που δοκι­μά­ζει βαθιά πνευ­μα­τι­κή κρίση.

Συν­δέ­θη­κε με στε­νή φιλία με τον Νίκο Καζαντζάκη

Πέθα­νε στις 4 Σεπτεμ­βρί­ου 1965.