Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανέστης Χριστίδης: Στις μέρες του κορονοϊού

Πέρα­σαν μέρες μέσα το σπίτι
κι οι ώρες περ­πα­τούν αργά
οι φίλοι έχουν μεί­νει μόνοι
κι προ­πα­γάν­δα κυβερνά.
Τρέ­χει ο νους σε πλά­νες άλλες
δημο­κρα­τί­ας συμφορές
φάρ­μα­κα γάζες λεί­πουν όλα
και οι ελλεί­ψεις φοβερές.

Τα κυβερ­νεία είναι ταξικά
το χρή­μα δίνου­νε στα αφεντικά
σε κανα­λάρ­χες τα λεφτά
μα στους ανέρ­γους κου­νάν το χέρι επιτακτικά.

Εμπό­ριο είναι η υγεία
κι άνθρω­πος ανα­λώ­σι­μη εργασία
φτύ­νει και δεν τους αφορά.
κι όποιον τον πιά­σου­νε στον ύπνο
δεν αντι­δρά και δε μιλά.

Για τους για­τρούς, τους νοσοκόμους
δυά­ρα δε δίνουν τσακιστή.
Δημό­σια τώρα σε χλευάζουν
και τακτι­κά σε συμπαθούν.

Και συ κλει­σμέ­νος μες το σπίτι
υπεύ­θυ­νος ατομικά
βγά­ζεις τις μαύ­ρες σου μονάχος
Κλεί­νεις τα μάτια σου σταδιακά.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο