Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ: Για τα 48 χρόνια από τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου

«Ψωμί — Παι­δεία — Ελευ­θε­ρία», «Εξω οι ΗΠΑ — Εξω το ΝΑΤΟ»: 48 χρό­νια μετά, τα συν­θή­μα­τα από τον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου παρα­μέ­νουν επί­και­ρα. Κι αυτό διό­τι παρά την επι­στη­μο­νι­κή — τεχνι­κή ανά­πτυ­ξη του μισού αιώ­να που μεσο­λά­βη­σε, η ικα­νο­ποί­η­ση όλων των σύγ­χρο­νων ανα­γκών σκο­ντά­φτει στο ποια τάξη έχει στα χέρια της την οργά­νω­ση της παρα­γω­γής, συνο­λι­κό­τε­ρα της οικο­νο­μί­ας και της κοινωνίας.

Τα μέλη και τα στε­λέ­χη του ΚΚΕ αφιέ­ρω­σαν όλες τις δυνά­μεις τους στην οργά­νω­ση του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να. Και αυτό παρά το γεγο­νός ότι η επι­βο­λή της απρι­λια­νής δικτα­το­ρί­ας βρή­κε το Κόμ­μα οργα­νω­τι­κά ανέ­τοι­μο, με δια­λυ­μέ­νες τις Κομ­μα­τι­κές του Οργα­νώ­σεις από το 1958. Μέσα σε συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας το ΚΚΕ συγκρού­στη­κε με την οπορ­του­νι­στι­κή ομά­δα στο εσω­τε­ρι­κό του και δια­χω­ρί­στη­κε από αυτή στη 12η Ολο­μέ­λεια (1968). Κατόρ­θω­σε να ανα­συ­γκρο­τή­σει τις Κομ­μα­τι­κές του Οργα­νώ­σεις και να ιδρύ­σει την Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία Ελλάδας.

Οι κομ­μου­νι­στές και οι κομ­μου­νί­στριες, άλλοι περισ­σό­τε­ρο ψημέ­νοι στους ταξι­κούς αγώ­νες της προη­γού­με­νης περιό­δου και άλλοι κάνο­ντας με νεα­νι­κό ενθου­σια­σμό τα πρώ­τα τους βήμα­τα στην ταξι­κή πάλη, έδω­σαν τη μάχη κατά της δικτα­το­ρί­ας στην πρώ­τη γραμ­μή στους χώρους δου­λειάς και τις εργα­το­γει­το­νιές, στα σχο­λειά και τα αμφι­θέ­α­τρα, κόντρα στον φόβο και τις συν­θή­κες «γύψου» που επι­κρα­τού­σαν τότε. Η ιδιαί­τε­ρη σημα­σία του Πολυ­τε­χνεί­ου έγκει­ται στο ότι ο φοι­τη­τι­κός ξεση­κω­μός συγκέ­ντρω­σε άμε­σα την ενερ­γη­τι­κή αλλη­λεγ­γύη χιλιά­δων εργα­το­ϋ­παλ­λή­λων και άλλων λαϊ­κών δυνά­με­ων στα σημα­ντι­κό­τε­ρα αστι­κά κέντρα, και μάλι­στα ενώ υιο­θε­τού­σε ως μορ­φή πάλης τη μάχη του άοπλου λαού ενά­ντια στους ένο­πλους μηχα­νι­σμούς του αστι­κού κράτους.

Ο ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου «βάφτη­κε» στο αίμα. Ταυ­τό­χρο­να, όμως, εντα­φί­α­σε ορι­στι­κά τα σχέ­δια της λεγό­με­νης φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­σης της χού­ντας, που γνώ­ρι­ζαν τη στή­ρι­ξη ή την ανο­χή αστι­κών και οπορ­του­νι­στι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων. Συνέ­βα­λε, μαζί με το μετέ­πει­τα πρα­ξι­κό­πη­μα στην Κύπρο και την τουρ­κι­κή εισβο­λή που ακο­λού­θη­σε, στη μετά­βα­ση από τη στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία στην αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία τον Ιού­λη του 1974.

Η στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία υπήρ­ξε μία από τις πολ­λές μορ­φές της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, που επι­λέ­γε­ται ανά­λο­γα με τις εκά­στο­τε προ­τε­ραιό­τη­τες και τις ανά­γκες της αστι­κής τάξης σε σχέ­ση με τον εγχώ­ριο και διε­θνή συσχε­τι­σμό και πάντα με στό­χο τη θωρά­κι­ση και διαιώ­νι­ση της εξου­σί­ας της. Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα όλου του 20ού αιώ­να από τις στρα­τιω­τι­κές και μη δικτα­το­ρί­ες και από τον φασι­σμό — ναζι­σμό φανε­ρώ­νει ότι πίσω από τις «δημο­κρα­τι­κές» εξαγ­γε­λί­ες της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας βρί­σκε­ται πάντα η αστι­κή βία και κατα­στο­λή. Γι’ αυτό, τόσο το αστι­κό Σύνταγ­μα που ίσχυε πριν το 1967, όσο και το σημε­ρι­νό, προ­βλέ­πει την εκτρο­πή από την αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία για την αντι­με­τώ­πι­ση της λεγό­με­νης «κατά­στα­σης πολιορ­κί­ας». Η αστι­κή βία και κατα­στο­λή είναι σύμ­φυ­τη με την ταξι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, ανε­ξάρ­τη­τα από την πολι­τι­κή μορ­φή της καπι­τα­λι­στι­κής εξουσίας.

Γι’ αυτό, στην Ελλά­δα οι κομ­μου­νι­στές ήρθαν αντι­μέ­τω­ποι με διωγ­μούς, διώ­ξεις και εκτε­λέ­σεις τόσο σε συν­θή­κες αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, όσο και σε συν­θή­κες αστι­κής δικτατορίας.

Η «ανα­στο­λή» του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού συζη­τιό­ταν και από βασι­κές αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, και από το Παλά­τι, αλλά τελι­κά επι­βλή­θη­κε από τη στρα­τιω­τι­κή χού­ντα. Ωστό­σο, ο αντι­κομ­μου­νι­σμός, που απο­τέ­λε­σε την επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της χού­ντας, και η κατα­στο­λή του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος υπήρ­ξαν χαρα­κτη­ρι­στι­κά συνο­λι­κό­τε­ρα του μετα­πο­λε­μι­κού αστι­κού συστήματος.

Η πεί­ρα τόσο από τη δικτα­το­ρία του 1967 — 1974, όσο και δια­χρο­νι­κά από την εγχώ­ρια και διε­θνή Ιστο­ρία, κατα­δει­κνύ­ει πως ο αντι­κομ­μου­νι­σμός πήγαι­νε πάντο­τε χέρι χέρι με τη συνο­λι­κό­τε­ρη επί­θε­ση στις ελευ­θε­ρί­ες, στα δικαιώ­μα­τα και τις κατα­κτή­σεις του εργα­ζό­με­νου λαού. Η Ιστο­ρία διδά­σκει ότι ο αντι­κομ­μου­νι­σμός απο­τε­λεί κοι­νό χαρα­κτη­ρι­στι­κό του αστι­κού πολι­τι­κού κόσμου και επο­μέ­νως δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί ορι­στι­κά χωρίς την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, που τον γεν­νά. Το ίδιο ισχύ­ει και για τη ριζι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των φασι­στι­κών — ναζι­στι­κών συμμοριών.

Γι’ αυτό οι επι­γρα­φές στις πύλες του Πολυ­τε­χνεί­ου «Εξω οι ΗΠΑ» και «Εξω το ΝΑΤΟ», που έγι­ναν συν­θή­μα­τα κατα­δί­κης του ιμπε­ρια­λι­σμού, παρα­μέ­νουν επί­και­ρες στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες, παρά τις αλλα­γές στη διά­τα­ξη καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών και συμ­μα­χιών. Το αστι­κό ελλη­νι­κό κρά­τος (σήμε­ρα με κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, ακό­μα παλιό­τε­ρα του ΠΑΣΟΚ) επι­διώ­κει πάντα τη γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­σή του σε αντα­γω­νι­σμό με τη σύμ­μα­χο στο ΝΑΤΟ Τουρ­κία. Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση πραγ­μα­το­ποί­η­σε νέες Συμ­φω­νί­ες ενί­σχυ­σης της στρα­τιω­τι­κής παρου­σί­ας των ΗΠΑ με νέες βάσεις, σύνα­ψε «στρα­τη­γι­κή εται­ρι­κή σχέ­ση» με τη Γαλ­λία, υπέ­γρα­ψε συμ­φω­νί­ες με την Αίγυ­πτο και το Ισραήλ.

Η ύπαρ­ξη στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων, θαλάσ­σιων και ενα­έ­ριων υπε­ρό­πλων συνι­στά μαγνή­τη της επι­θε­τι­κό­τη­τας των αντί­πα­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων. Ο πακτω­λός χρη­μά­των που δίνε­ται στο ΝΑΤΟ και στους στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς δεν θωρα­κί­ζει την άμυ­να της χώρας, την ασφά­λεια και την ειρή­νη των λαών της περιοχής.

Ο αγώ­νας των εργα­ζο­μέ­νων στο λιμά­νι του Πει­ραιά, η επι­τυ­χη­μέ­νη απερ­γία των δια­νο­μέ­ων της «e‑food», οι απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις σε οικο­δό­μους και υγειο­νο­μι­κούς, τα συλ­λα­λη­τή­ρια των πλη­γέ­ντων από φυσι­κές κατα­στρο­φές δεί­χνουν πως οι εργα­ζό­με­νοι, με όπλα τους την οργά­νω­ση, τον αγώ­να και την ταξι­κή αλλη­λεγ­γύη, μπο­ρούν να διεκ­δι­κή­σουν το δίκιο τους, να αδρα­νο­ποι­ή­σουν αντερ­γα­τι­κούς νόμους, δικα­στι­κές απο­φά­σεις που επι­χει­ρούν να «βάλουν στον γύψο» την εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη. Μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν τα ρυά­κια του εργα­τι­κού — λαϊ­κού ποτα­μιού που θα πλή­ξει τα θεμέ­λια της ταξι­κής εκμετάλλευσης.

Δίπλα στη λαϊ­κή απαί­τη­ση για απε­μπλο­κή της χώρας μας από τις δια­κρα­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις και τα σχέ­διά τους, αντη­χεί ταυ­τό­χρο­να το σύν­θη­μα «Κανέ­νας φαντά­ρος έξω από τα σύνο­ρα» — καμιά συμ­με­το­χή στις σχε­δια­ζό­με­νες ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμβάσεις.

Φυσι­κά, οι όποιες κατα­κτή­σεις ή παρα­χω­ρή­σεις στον καπι­τα­λι­σμό δεν είναι παρά προ­σω­ρι­νές και σίγου­ρα κατώ­τε­ρες των αντι­κει­με­νι­κών δυνα­το­τή­των που υπάρ­χουν. Από την άλλη, η φτώ­χεια, η ανερ­γία και ο αυταρ­χι­σμός, οι κρί­σεις και οι πόλε­μοι, είναι μόνι­μα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του ανθρω­πο­φά­γου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος του καπιταλισμού.

Με αυτήν την έννοια, δίδαγ­μα από την Ιστο­ρία της ταξι­κής πάλης είναι και το ότι αυτή δεν προ­χω­ρά ευθύ­γραμ­μα, αλλά μέσα από καμπές και στρο­φές, δυσκο­λί­ες και πισω­γυ­ρί­σμα­τα, εξο­πλί­ζο­ντας τους νέους αγώ­νες με την πεί­ρα και τα διδάγ­μα­τα των παλιό­τε­ρων. Δια­χρο­νι­κό δίδαγ­μα είναι ότι η ορι­στι­κή δικαί­ω­ση σχε­τί­ζε­ται με την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας, την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρωπο.

Για­τί, όπως έχει απο­δεί­ξει η Ιστο­ρία, «μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό», βαδί­ζο­ντας απο­φα­σι­στι­κά στον δρό­μο της ανα­τρο­πής, μέχρι να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τιμό­νι της εξουσίας.

Η ΚΕ του ΚΚΕ
8 Νοέμ­βρη 2021