Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τα 56 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας

Το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέ­δω­σε την ακό­λου­θη ανα­κοί­νω­ση για τα 56 χρό­νια από την επι­βο­λή της δικτατορίας:

«Πριν από 56 χρό­νια, ο λαός μας ξύπνη­σε από τους ήχους των ερπυ­στριών και των στρα­τιω­τι­κών εμβα­τη­ρί­ων. Νωρί­τε­ρα, πολ­λοί πρω­το­πό­ροι των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αγώ­νων είχαν συλ­λη­φθεί, προ­κει­μέ­νου να απο­τρα­πεί κάθε οργα­νω­μέ­νη αντί­στα­ση στο πραξικόπημα.

Η δικτα­το­ρία των συνταγ­μα­ταρ­χών δεν υπήρ­ξε απο­τέ­λε­σμα της δια­πά­λης δημο­κρα­τι­κών και αντι­δη­μο­κρα­τι­κών δυνά­με­ων, αλλά των ενδο­κα­πι­τα­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων ανα­φο­ρι­κά με το ξεπέ­ρα­σμα των αδιε­ξό­δων του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, όπως αυτό δια­μορ­φώ­θη­κε μετά το τέλος του αγώ­να του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας. Αντι­θέ­σεις που αφο­ρού­σαν τον εκσυγ­χρο­νι­σμό του πολι­τι­κού συστή­μα­τος, που δια­πλε­κό­ταν με τον ρόλο του Παλα­τιού, αλλά και με την ικα­νό­τη­τά του να ενσω­μα­τώ­νει τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις και άρα να ισχυ­ρο­ποιεί την καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία. Αφο­ρού­σαν, επί­σης, τη γεω­πο­λι­τι­κή ανα­βάθ­μι­ση του εγχώ­ριου καπι­τα­λι­σμού με επί­κε­ντρο το Κυπρια­κό και τις διε­θνείς του συμμαχίες.

Η δικτα­το­ρία αξιο­ποί­η­σε το αντι­δρα­στι­κό συνταγ­μα­τι­κό πλαί­σιο του μετα­πο­λε­μι­κού αστι­κού κρά­τους, το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό οπλο­στά­σιό του και τους μηχα­νι­σμούς κατα­στο­λής του και υπήρ­ξε προ­έ­κτα­σή τους. Η δικτα­το­ρία εξα­κο­λού­θη­σε τη μετα­πο­λε­μι­κή αστι­κή οικο­νο­μι­κή πολι­τι­κή στή­ρι­ξης του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και τις μεθό­δους κατα­στο­λής του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, διώ­κο­ντας μαζι­κά κομ­μου­νι­στές και άλλους ριζο­σπά­στες αγω­νι­στές και απα­γο­ρεύ­ο­ντας κάθε συν­δι­κα­λι­στι­κή δράση.

Το καθε­στώς της 21ης Απρι­λί­ου συνέ­χι­σε στα­θε­ρά την πολι­τι­κή των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών του ελλη­νι­κού καπι­τα­λι­στι­κού κρά­τους με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα ευρω­παϊ­κά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, την προ­ώ­θη­ση των σχε­δί­ων τους στη Μεσό­γειο, στη Μέση Ανα­το­λή και στη Βόρεια Αφρι­κή, ενά­ντια στις χώρες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Επι­διώ­κο­ντας τη γεω­πο­λι­τι­κή ανα­βάθ­μι­ση για λογα­ρια­σμό της αστι­κής τάξης, άνοι­ξε τον δρό­μο για τη διχο­τό­μη­ση της Κύπρου.

Από την πρώ­τη στιγ­μή, ενά­ντια στους σχε­δια­σμούς της αστι­κής στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας στά­θη­καν οι κομ­μου­νι­στές και άλλοι ριζο­σπά­στες αγω­νι­στές, πλη­ρώ­νο­ντας βαρύ αντί­τι­μο για τη στά­ση τους υπέρ των εργα­τι­κών — λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Το ΚΚΕ στέ­κε­ται με σεβα­σμό μπρο­στά σε όλους τους αγω­νι­στές της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης. Αισθά­νε­ται ιδιαί­τε­ρα υπε­ρή­φα­νο για τον ηρω­ι­σμό, την αυτα­πάρ­νη­ση και τις θυσί­ες χιλιά­δων υπο­στη­ρι­κτών, μελών και στε­λε­χών του, που βρέ­θη­καν στην πρώ­τη γραμ­μή του αγώ­να, αντι­τά­χθη­καν σε υπο­τι­θέ­με­νες “λύσεις από τα πάνω”, ανέ­δει­ξαν τη σημα­σία του λαϊ­κού παρά­γο­ντα για την πτώ­ση της δικτα­το­ρί­ας, απο­τέ­λε­σαν πρό­τυ­πο για την ανά­γκη πρω­το­πό­ρας δρά­σης των κομ­μου­νι­στών και κομ­μου­νι­στριών σε όλες τις συνθήκες.

Παρά τις συν­θή­κες πολύ­χρο­νης και βαθιάς παρα­νο­μί­ας, το ΚΚΕ μπό­ρε­σε έγκαι­ρα να δια­χω­ρι­στεί από τις οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις στο εσω­τε­ρι­κό του στη διάρ­κεια της 12ης Ολο­μέ­λειας (1968), να παλέ­ψει για τη συγκρό­τη­ση παρά­νο­μων Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων, να ιδρύ­σει την ΚΝΕ, να πρω­το­στα­τή­σει στη δια­φώ­τι­ση των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων. Εδω­σε όλες του τις δυνά­μεις στην οργά­νω­ση του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να από την πρώ­τη μέρα, όταν σε συν­θή­κες άγριας κατα­στο­λής “όλα τα σκί­α­ζε η φοβέ­ρα”. Είχε ξεχω­ρι­στή συμ­βο­λή στην ανά­πτυ­ξη των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αγώ­νων, από τις πρώ­τες κινη­το­ποι­ή­σεις με συν­δι­κα­λι­στι­κά αιτή­μα­τα έως τη φοι­τη­τι­κή κατά­λη­ψη της Νομι­κής και τον νεο­λαι­ί­στι­κο και εργα­τι­κό — λαϊ­κό ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου (Νοέμ­βρης 1973). Κόντρα σε αστι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, απέρ­ρι­ψε τη λεγό­με­νη “φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση”, δηλα­δή το μασκά­ρε­μα της δικτατορίας.

Η φετι­νή επέ­τειος από την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας βρί­σκει την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα αντι­μέ­τω­πα με μια νέα ζοφε­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Τα κύμα­τα ακρί­βειας κατα­τρώ­νε το εργα­τι­κό — λαϊ­κό εισό­δη­μα, που ποτέ δεν επα­νήλ­θε στα προ της μεγά­λης καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης επί­πε­δα. Η λαϊ­κή στέ­γη απει­λεί­ται από τους ηλε­κτρο­νι­κούς πλει­στη­ρια­σμούς, η ποιό­τη­τα ζωής από την ενερ­γεια­κή κρί­ση που ξέσπα­σε και λόγω του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία. Η υγεία του λαού βάλ­λε­ται από τις ελλεί­ψεις φαρ­μά­κων που δημιουρ­γεί ο αντα­γω­νι­σμός των φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νιών και από τη χρό­νια υπο­βάθ­μι­ση και υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση των δημό­σιων δομών Υγεί­ας. Ολα αυτά είναι το απο­τέ­λε­σμα της πολι­τι­κής της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων, συνο­λι­κά του εχθρι­κού για τον λαό αστι­κού κρά­τους, “επι­τε­λι­κού”, “ψηφια­κού” ή δήθεν “κοι­νω­νι­κού”, με φιλε­λεύ­θε­ρες ή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυβερ­νή­σεις, αυτο­δύ­να­μες ή συνερ­γα­σί­ας. Ο ταξι­κός του χαρα­κτή­ρας το κάνει “ανί­κα­νο” για τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές ανά­γκες. Αντί­θε­τα, απο­δει­κνύ­ε­ται ιδιαί­τε­ρα ικα­νό στην υπη­ρε­σία των συμ­φε­ρό­ντων των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.

Το σύνο­λο των αστι­κών δυνά­με­ων προ­βάλ­λουν και σήμε­ρα ως μονό­δρο­μο την καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία, το υπερ­μνη­μό­νιο του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης, την “πρά­σι­νη” και την “ψηφια­κή” μετά­βα­ση, συνο­λι­κό­τε­ρα τις νέες θυσί­ες των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων. Προ­βάλ­λουν ως μονό­δρο­μο την Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση και το ΝΑΤΟ, την επέ­κτα­ση των ΝΑΤΟι­κών βάσε­ων και την όλο και μεγα­λύ­τε­ρη εμπλο­κή στους ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς ανά­με­σα στο ΝΑΤΟι­κό — ευρω­ε­νω­σια­κό και στο ρωσο-κινε­ζι­κό μπλοκ, ενώ τα σχέ­δια “συνεκ­με­τάλ­λευ­σης του Αιγαί­ου” και διχο­τό­μη­σης της Κύπρου παρα­μέ­νουν. Ταυ­τό­χρο­να, στους κόλ­πους αυτού του συστή­μα­τος και στο πλαί­σιο αυτών των επι­λο­γών συντη­ρού­νται ως εφε­δρεία απέ­να­ντι στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα και ακρο­δε­ξιές, φασι­στι­κές δυνά­μεις, συν­δε­δε­μέ­νες με διά­φο­ρα νήμα­τα με κρα­τι­κούς μηχανισμούς.

Πάνω σε αυτήν την κοι­νή στρα­τη­γι­κή δια­μορ­φώ­νε­ται η δυνα­τό­τη­τα συνερ­γα­σί­ας κομ­μά­των όπως η Νέα Δημο­κρα­τία, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και το ΜέΡΑ25. Γι’ αυτό άλλω­στε σημα­ντι­κό μέρος των νομο­σχε­δί­ων της Νέας Δημο­κρα­τί­ας ψηφί­στη­κε και από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Η δυσα­ρέ­σκεια και η οργή που προ­κά­λε­σαν στις εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις δεν πρέ­πει και δεν μπο­ρεί να εκτο­νω­θεί με μια δήθεν “αντι­συ­στη­μι­κή” κομ­μα­τι­κή επι­λο­γή ή με απο­χή από τις επι­κεί­με­νες βου­λευ­τι­κές εκλογές.

Μόνο η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ απο­τε­λεί εγγύ­η­ση εργα­τι­κής — λαϊ­κής αντε­πί­θε­σης απέ­να­ντι σε κάθε εκδο­χή αντι­λαϊ­κής κυβέρ­νη­σης. Κάθε βήμα ισχυ­ρο­ποί­η­σης του Κόμ­μα­τος συνι­στά βήμα ισχυ­ρο­ποί­η­σης της εργα­τι­κής — λαϊ­κής δρά­σης, της μόνης ικα­νής να ανα­κό­ψει τους σχε­δια­σμούς της αστι­κής τάξης, του κρά­τους και των διε­θνών συμ­μά­χων της, να απε­μπλέ­ξει τη χώρα από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, να ανοί­ξει δρό­μο για την προ­ο­πτι­κή, την πραγ­μα­τι­κά ελπι­δο­φό­ρα οργά­νω­ση της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας, τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Μπρο­στά στη δια­φαι­νό­με­νη νέα παγκό­σμια καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση και στην πιθα­νή επέ­κτα­ση του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή, καλύ­τε­ρη μορ­φή έκφρα­σης τιμής στους αγω­νι­στές του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να είναι η συνέ­χι­ση της ταξι­κής πάλης, η πάλη για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, που με μπρο­στά­ρη το ΚΚΕ θα βαδί­σει στον δρό­μο της ανατροπής».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Αγαπημένο