Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 49 χρόνων από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου

Το ΚΚΕ σε ανα­κοί­νω­σή του για τη συμπλή­ρω­ση 49 χρό­νων από τον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου τονί­ζει ότι «με τον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου, μίλη­σε το οργα­νω­μέ­νο φοι­τη­τι­κό και εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, κόντρα στις συν­θή­κες “γύψου” που προ­σπα­θού­σε να επι­βάλ­λει το αστι­κό δικτα­το­ρι­κό καθε­στώς της 21ης Απρί­λη. Ο ξεση­κω­μός απο­τέ­λε­σε την εργα­τι­κή-λαϊ­κή αντί­δρα­ση στις μεθο­δεύ­σεις της δικτα­το­ρί­ας για το “μασκά­ρε­μά” της, αλλά και στα σχέ­δια αστι­κών και οπορ­του­νι­στι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων που προ­ε­τοί­μα­ζαν μια μετά­βα­ση στην αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία με το λαό στο περιθώριο».

«Ο ηρω­ι­κός φοι­τη­τι­κός και εργα­τι­κός — λαϊ­κός ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου δεν ήταν “κεραυ­νός εν αιθρία”. Υπήρ­ξε το απο­κο­ρύ­φω­μα της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης λαού και νεο­λαί­ας», προ­σθέ­τει η ανακοίνωση.

Ανα­φέ­ρει ότι «τα μέλη και τα στε­λέ­χη του ΚΚΕ αφιέ­ρω­σαν όλες τις δυνά­μεις τους στην οργά­νω­ση του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να, παρό­λο που η απρι­λια­νή δικτα­το­ρία βρή­κε το Κόμ­μα οργα­νω­τι­κά ανέ­τοι­μο, με δια­λυ­μέ­νες τις Κομ­μα­τι­κές του Οργα­νώ­σεις από το 1958. Μέσα σε συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας, το ΚΚΕ συγκρού­στη­κε με την οπορ­του­νι­στι­κή ομά­δα στο εσω­τε­ρι­κό του και δια­χω­ρί­στη­κε από αυτή στη 12η Ολο­μέ­λεια (1968). Η διά­σπα­ση συνέ­βα­λε στην ανα­γκαία ανα­συ­γκρό­τη­ση των Κομ­μα­τι­κών του Οργα­νώ­σε­ων και στην ίδρυ­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας Ελλά­δας (ΚΝΕ). Το ΚΚΕ εξέ­δω­σε παρά­νο­μα έντυ­πα και μπή­κε στην πρω­το­πο­ρία των μικρών και μεγα­λύ­τε­ρων εργα­τι­κών, αγρο­τι­κών και φοι­τη­τι­κών κινητοποιήσεων».

«Ο ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου», υπο­γραμ­μί­ζει το ΚΚΕ, «απέ­δει­ξε ότι ο αρνη­τι­κός συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων ανα­τρέ­πε­ται μόνο από την οργα­νω­μέ­νη δρά­ση του εργα­τι­κού-λαϊ­κού παρά­γο­ντα, ενά­ντια σε κάθε ανα­μο­νή και ψευ­δαί­σθη­ση ότι οι αλλα­γές κορυ­φών μπο­ρούν να βελ­τιώ­σουν τις συν­θή­κες ζωής των εργα­τι­κών-λαϊ­κών δυνάμεων».

Ανα­φέ­ρει ότι «η στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία υπήρ­ξε μία από τις εναλ­λα­κτι­κές μορ­φές της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, που επι­λέ­χτη­κε στη βάση των τότε προ­τε­ραιο­τή­των και των ανα­γκών της σε σχέ­ση με τον εγχώ­ριο και διε­θνή συσχε­τι­σμό, πάντα με στό­χο τη θωρά­κι­ση και διαιώ­νι­σή της», προ­σθέ­το­ντας ότι «ο ανοι­κτός αντι­κομ­μου­νι­σμός απο­τέ­λε­σε την επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της χού­ντας, αν και η κατα­στο­λή του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, οι φυλα­κί­σεις και οι εξο­ρί­ες των κομ­μου­νι­στών, η δρά­ση κρα­τι­κών και παρα­κρα­τι­κών αστι­κών μηχα­νι­σμών υπήρ­ξαν χαρα­κτη­ρι­στι­κά της μετα­πο­λε­μι­κής αστι­κής διακυβέρνησης».

«Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα όλου του 20ού αιώ­να, από την εναλ­λα­γή των κυβερ­νή­σε­ων της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας έως τις στρα­τιω­τι­κές και μη δικτα­το­ρί­ες και τον φασι­σμό — ναζι­σμό, φανε­ρώ­νει ότι η κατα­στο­λή είναι μόνι­μο στοι­χείο της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας, είναι σύμ­φυ­τη με την ταξι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση. Αν και η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία συχνά χρη­σι­μο­ποιεί το φόβη­τρο της δημο­κρα­τι­κής εκτρο­πής, οι δια­φο­ρε­τι­κές μορ­φές της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας δε χωρί­ζο­νται με “σινι­κά” τεί­χη, αλλά αλλη­λο­συ­μπλη­ρώ­νο­νται και αλλη­τρο­φο­δο­τού­νται», τονί­ζει το ΚΚΕ.

«Στις μέρες μας, το σύν­θη­μα του Πολυ­τε­χνεί­ου “Ψωμί — Παι­δεία — Ελευ­θε­ρία” παρα­μέ­νει τρα­γι­κά επί­και­ρο. Για­τί είναι ισχυ­ρό το ενδε­χό­με­νο μιας νέας παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης, σαν αυτή που συντά­ρασ­σε την Ελλά­δα και όλο τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο το 1973, ενώ οι εργα­τι­κές ‑λαϊ­κές δυνά­μεις ζουν ήδη σε συν­θή­κες ενερ­γεια­κής φτώ­χειας, πλη­θω­ρι­σμού, διό­γκω­σης της ανερ­γί­ας, ταχύρ­ρυθ­μης μεί­ω­σης του βιο­τι­κού τους επι­πέ­δου, επι­δρο­μής των καπι­τα­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων ενά­ντια στη δημό­σια υγεία και παι­δεία, διό­γκω­σης του θεσμι­κού πλαι­σί­ου και των πολυ­πλό­κα­μων μηχα­νι­σμών κατα­στο­λής της εργα­τι­κής-λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας και των αγώ­νων της (Πανε­πι­στη­μια­κή Αστυ­νο­μία, αγρο­το­δι­κεία, μαθη­το­δι­κεία κλπ.)

Αν και πέρα­σε μισός αιώ­νας επι­στη­μο­νι­κών-τεχνι­κών επι­τευγ­μά­των, η ικα­νο­ποί­η­ση όλων των σύγ­χρο­νων ανα­γκών των εργα­τι­κών-λαϊ­κών δυνά­με­ων συνε­χί­ζει να σκο­ντά­φτει στο γεγο­νός ότι οι καπι­τα­λι­στές συνε­χί­ζουν να έχουν στα χέρια τους την ιδιο­κτη­σία των σύγ­χρο­νων μέσων παρα­γω­γής, την οργά­νω­ση της παρα­γω­γής και γενι­κό­τε­ρα της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας», υπο­γραμ­μί­ζει το ΚΚΕ και προσθέτει:

«Το ίδιο τρα­γι­κά επί­και­ρα παρα­μέ­νουν τα συν­θή­μα­τα “Έξω οι ΗΠΑ”, “Έξω το ΝΑΤΟ”, που κοσμού­σαν τις πύλες του Πολυ­τε­χνεί­ου, στη διάρ­κεια του τρι­ή­με­ρου ξεση­κω­μού, δίνο­ντας το αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό περιε­χό­με­νο των κινη­το­ποι­ή­σε­ων. Σήμε­ρα, οι αλλα­γές που έχουν επέλ­θει στη διά­τα­ξη των καπι­τα­λι­στι­κών δυνά­με­ων και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών δεν κάνουν τους λαούς λιγό­τε­ρο ανή­συ­χους. Φαί­νε­ται από την πολε­μι­κή σύγκρου­ση ανά­με­σα στις δυνά­μεις του ΝΑΤΟ και αυτές της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας στα εδά­φη της Ουκρα­νί­ας και από τη γενι­κό­τε­ρη δια­μά­χη ανά­με­σα στο ευρω­α­με­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό κέντρο, με επι­κε­φα­λής τις ΗΠΑ και τα κρά­τη μέλη της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης από τη μια και το ευρω­α­σια­τι­κό από την άλλη, με επι­κε­φα­λής την Κίνα και τη Ρωσι­κή Ομοσπονδία».

«Το ελλη­νι­κό αστι­κό κρά­τος (σήμε­ρα με κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, ακό­μα παλιό­τε­ρα του ΠΑΣΟΚ) επι­διώ­κει πάντα τη γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­σή του σε αντα­γω­νι­σμό με τη ‑σύμ­μα­χο στο ΝΑΤΟ- Τουρ­κία. Όμως, η ύπαρ­ξη στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων, θαλάσ­σιων και ενα­έ­ριων υπε­ρό­πλων, η όλο και μεγα­λύ­τε­ρη εμπλο­κή στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς συνι­στά μαγνή­τη της επι­θε­τι­κό­τη­τας των αντί­πα­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων. Ο πακτω­λός χρη­μά­των που δίνε­ται στο ΝΑΤΟ και στους στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς δεν θωρα­κί­ζει την άμυ­να της χώρας, την ασφά­λεια και την ειρή­νη των λαών της περιο­χής», ανα­φέ­ρει ακό­μα η ανα­κοί­νω­ση του κόμματος.

«Στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες, η καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία επι­χει­ρεί να θωρα­κι­στεί από κάθε αντί­δρα­ση του εργα­τι­κού λαϊ­κού παρά­γο­ντα. Γι’ αυτό και στο πλάι της κατα­στο­λής οξύ­νε­ται και πάλι και ο ανοι­κτός αντι­κομ­μου­νι­σμός, με κάθε τρό­πο και μέσο», επι­ση­μαί­νει το ΚΚΕ τονί­ζο­ντας ότι «η πεί­ρα, τόσο από τη δικτα­το­ρία του 1967–1974, όσο και δια­χρο­νι­κά από την εγχώ­ρια και διε­θνή ιστο­ρία, κατα­δει­κνύ­ει πως ο αντι­κομ­μου­νι­σμός πήγαι­νε πάντο­τε χέρι-χέρι με τη συνο­λι­κό­τε­ρη επί­θε­ση στις ελευ­θε­ρί­ες, τα δικαιώ­μα­τα και τις κατα­κτή­σεις του εργα­ζό­με­νου λαού. Η ιστο­ρία διδά­σκει ότι ο αντι­κομ­μου­νι­σμός απο­τε­λεί κοι­νό χαρα­κτη­ρι­στι­κό του αστι­κού πολι­τι­κού κόσμου και επο­μέ­νως δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί ορι­στι­κά χωρίς την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος που τον γεν­νά. Το ίδιο ισχύ­ει και για τη ριζι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των φασι­στι­κών — ναζι­στι­κών συμμοριών».

«Ο φετι­νός εορ­τα­σμός του ξεση­κω­μού του Πολυ­τε­χνεί­ου έρχε­ται ως συνέ­χεια της πρό­σφα­της απερ­για­κής κινη­το­ποί­η­σης, των μεγά­λων απερ­για­κών συγκε­ντρώ­σε­ων για την υπε­ρά­σπι­ση του εργα­τι­κού-λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος» σημειώ­νει, μετα­ξύ άλλων, η ανα­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τος και καταλήγει:

«Το ΚΚΕ, αντλώ­ντας διδάγ­μα­τα, έμπνευ­ση και δύνα­μη από την υπε­ρε­κα­το­ντά­χρο­νη ιστο­ρι­κή πορεία του, την ιστο­ρία των αλύ­γι­στων της ταξι­κής πάλης, προ­χω­ρά μπρο­στά, δίνο­ντας το χέρι σε όποιον σηκώ­νε­ται, στις μικρές και τις μεγά­λες μάχες που δίνει καθη­με­ρι­νά ο λαός μας. Έτσι ώστε, με δυνα­τό ΚΚΕ και με μαζι­κή εργα­τι­κή — λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση, να ανοί­ξου­με το δρό­μο για την ανα­τρο­πή, για τις ριζι­κές αλλα­γές που απαι­τούν οι και­ροί, για να γίνει ο λαός μας πραγ­μα­τι­κός νοι­κο­κύ­ρης στον τόπο του και στον κόπο του. Για να “πάρουν τα όνει­ρα εκδί­κη­ση” και να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το “το ωραίο, το μεγά­λο, το συγκλονιστικό!”».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα