Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη συμφωνία «ειρήνευσης» στο Ναγκόρνο Καραμπάχ

Σε ανα­κοί­νω­σή του το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμ­φω­νία «ειρή­νευ­σης» στο Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ, αναφέρει:

«Η πρό­σφα­τη πολε­μι­κή σύγκρου­ση Αζερ­μπαϊ­τζάν κι Αρμε­νί­ας, που κρά­τη­σε για πάνω από 40 μέρες, αιμα­το­κυ­λώ­ντας τους λαούς και πρώ­τα απ’ όλα τη νεο­λαία αυτών των δύο πρώ­ην σοβιε­τι­κών Δημο­κρα­τιών, οφεί­λο­νταν στην αντι­πα­ρά­θε­ση δια­φο­ρε­τι­κών σχε­δια­σμών των αστι­κών τάξε­ων, καθώς και στην κοι­νή επι­δί­ω­ξη τους σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης να ενι­σχύ­σουν το στεί­ρο και επι­κίν­δυ­νο έδα­φος των εθνι­κι­σμών και της αλλη­λο­σφα­γής των λαών, για να μην κλο­νι­στεί η εξου­σία τους.

Την ίδια ώρα σε αυτή τη σύγκρου­ση έγι­νε ακό­μη πιο φανε­ρή η εμπλο­κή κι άλλων αστι­κών τάξε­ων, όπως της Τουρ­κί­ας, που απρο­κά­λυ­πτα στή­ρι­ξε τις πολε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις του Αζερ­μπαϊ­τζάν, για να διευ­ρύ­νει τα γεω­πο­λι­τι­κά της στη­ρίγ­μα­τα στην περιο­χή του Καυ­κά­σου και της Κασπίας.

Η συμ­φω­νία, που υπο­γρά­φη­κε ανά­με­σα σε Ρωσία, Αζερ­μπαϊ­τζάν και Αρμε­νία, για την ειρή­νευ­ση στην περιο­χή του Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ, έρχε­ται να βάλει τη σφρα­γί­δα της στο νέο συσχε­τι­σμό δύνα­μης, που δια­μορ­φώ­νε­ται στην περιο­χή του Καυ­κά­σου και της Κασπί­ας. Η Ρωσία διευ­ρύ­νει ‑με την ανά­πτυ­ξη “ειρη­νευ­τι­κών δυνά­με­ων” στο Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ και την εξα­σφά­λι­ση της οδι­κής δια­σύν­δε­σής του με την Αρμε­νία- τη στρα­τιω­τι­κή και πολι­τι­κή της παρου­σία. Η ΝΑΤΟι­κή Τουρ­κία απο­κτά νέο “ρόλο” σε μια ιδιαί­τε­ρα κρί­σι­μη περιο­χή, που απο­τε­λεί “δίαυ­λο” σύν­δε­σης της Μαύ­ρης Θάλασ­σας με την Κασπία, μέσα από τη συμ­με­το­χή της στο λεγό­με­νο “ειρη­νευ­τι­κό κέντρο”, που θα συγκρο­τη­θεί στο Αζερ­μπαϊ­τζάν, ενι­σχύ­ο­ντας ακό­μη περισ­σό­τε­ρο την πολι­τι­κό-στρα­τιω­τι­κή παρου­σία της.

Σε κάθε περί­πτω­ση μιλά­με για μια προ­σω­ρι­νή συμ­φω­νία, που έχει βασι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής “ειρή­νης”, όπως είναι η κατο­χή και ανταλ­λα­γή εδα­φών κι η ύπαρ­ξη ξένων τοπο­τη­ρη­τών. Ωστό­σο, αυτή η “δια­σταύ­ρω­ση” των επι­διώ­ξε­ων των αστι­κών τάξε­ων της Ρωσί­ας και της Τουρ­κί­ας, σε μια ακό­μη περιο­χή, αυτή του Καυ­κά­σου και της Κασπί­ας, μπο­ρεί να δημιουρ­γή­σει συν­θή­κες μιας νέας μελ­λο­ντι­κής ανάφλεξης.

Οι λαοί της Αρμε­νί­ας και του Αζερ­μπαϊ­τζάν, που στο παρελ­θόν για δεκα­ε­τί­ες έζη­σαν ειρη­νι­κά, οικο­δο­μώ­ντας μια νέα σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία, σήμε­ρα σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­σμού πλη­ρώ­νουν με το αίμα τους την προ­ώ­θη­ση εκεί­νων ή των άλλων ‑αλλά πάντα ξένων προς τα δικά τους- καπι­τα­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Στο βαθ­μό που οι λαοί διδά­σκο­νται από την ιστο­ρία τους, έχουν τη δύνα­μη να υψώ­σουν μέτω­πο τόσο στις ξένες ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις, όσο και στα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τάξε­ων, και μπο­ρούν να οικο­δο­μή­σουν το δικό τους “τεί­χος” ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, να χαρά­ξουν στρα­τη­γι­κή σύγκρου­σης με το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, που γεν­νά κρί­σεις, πολέ­μους, προσφυγιά».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο