Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον θάνατο του Γιάννη Δάλλα: «Με βαθιά συγκίνηση και θλίψη αποχαιρετούμε έναν θαυμαστό άνθρωπο»

Σε ανα­κοί­νω­σή του για το θάνα­το του Γιάν­νη Δάλ­λα, ποι­η­τή, δοκι­μιο­γρά­φου και μετα­φρα­στή, το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ ανα­φέ­ρει τα εξής:

«Με βαθιά συγκί­νη­ση και θλί­ψη απο­χαι­ρε­τού­με έναν θαυ­μα­στό άνθρω­πο, τον αγα­πη­μέ­νο μας Γιάν­νη Δάλλα.

Ο Γιάν­νης Δάλ­λας με το δοκι­μια­κό και ποι­η­τι­κό έργο του έγρα­ψε ορι­σμέ­να από τα πιο σπου­δαία κεφά­λαια της ελλη­νι­κής λογο­τε­χνί­ας. Δυνα­τός κλα­σι­κός φιλό­λο­γος και δάσκα­λος, γνώ­στης ανά­με­σα στους λίγους της Κλα­σι­κής, αλλά και της Σύγ­χρο­νης Γραμ­μα­τεί­ας και πνεύ­μα απα­ρά­μιλ­λα διεισ­δυ­τι­κό, μέσα από τις καί­ριες μελέ­τες του, μας άφη­σε παρα­κα­τα­θή­κη τα πιο χρή­σι­μα εργα­λεία για να κατα­νο­ή­σου­με τους μεγα­λύ­τε­ρους λογο­τέ­χνες μας, όπως ο Κάλ­βος, ο Σολω­μός, ο Καβά­φης, ο Καρυω­τά­κης, ο Θεο­τό­κης, ο Βάρ­να­λης, που μαζί με τον Μπρεχτ απο­τε­λού­σαν τους πιο αγα­πη­μέ­νους του δημιουργούς.

Ως ένας από τους πιο εκλε­κτούς ποι­η­τές της γενιάς του δεν δια­χώ­ρι­σε ποτέ την τέχνη του από την αστα­μά­τη­τη κίνη­ση της Ιστο­ρί­ας. Η ποί­η­σή του, βαθύ­τα­τα πολι­τι­κή, απο­τε­λεί υπό­δειγ­μα για την αυστη­ρή πει­θαρ­χία της φόρ­μας στο καυ­τό περιε­χό­με­νό της, το φτιαγ­μέ­νο από “συνα­γερ­μούς λαών” όταν “στις επάλ­ξεις αιω­ρού­νται κήρυ­κες / με τα μεταλ­λι­κά τους στό­μα­τα αναγ­γέλ­λο­ντας / τους τοκε­τούς άλλης αυγής”.

Θα τον θυμό­μα­στε πάντα να αυτο­συ­στή­νε­ται απο­χαι­ρε­τώ­ντας μας, στο τελευ­ταίο επι­στη­μο­νι­κό συνέ­δριο της ΚΕ για τη νεο­ελ­λη­νι­κή λογο­τε­χνία, με ένα ποί­η­μά του:

“Εγώ κατη­φο­ρί­ζω με όλα τα ψηλώματα

με λόγια αγριο­κά­τσι­κα — κι η μέρα μου

δεν είναι το κοτσά­νι του ηλιοτρόπιου

η μέρα μου χαρά­ζει κατακόκκινη

και με υψω­μέ­νη τη γρο­θιά της”.

Απευ­θύ­νου­με τα θερ­μά μας συλ­λυ­πη­τή­ρια στην άξια σύντρο­φο της ζωής του Ευαγ­γε­λή Ντά­τση, στα τρία παι­διά του, στα εγγό­νια και σε όλους τους δικούς του».