Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΕΝΑΓΙΑ: Στη νύχτα με βρήκα

Ο εγκλει­σμός των σκέψεων,
άπλω­νε στο ασυ­νεί­δη­το τη μελαγχολία.
Η κατα­νοη­ση, έμε­νε μόνο στις λέξεις.
Και κάθε που ένιω­θα την πνοή,
άκου­γα κι ένα χτύπο.

Μ’έ­παιρ­νε με τη νύχτα πιο μακριά,
σα να με μπό­λια­ζε με απρό­σμε­νη ευλογία.
Μες το σκο­τά­δι, υπήρ­χε ακό­μα ελευθερία.
Το αίμα μου  ήταν ή το όραμα,
που έφτα­νε ως τη γη μου?

Άλλα­ζαν οι αρε­τές φορέματα
κι εγω, εμε­να γυμνή, διχως πανοπλία.
Κι αυτά που δεν μπο­ρεί να νιώ­σει άνθρωπος
κι αυτά, τα ένιωσα.
Περ­πά­τη­σα εκεί που δεν πήγε και γονάτισα.

Αν υψω­θώ Θεέ μου ξανά,
ας είναι κάπου διά­φα­να , αυτή τη φορά.
Μπρο­στά Σου έσκυ­ψα πολ­λές φορές,
μα σ’ εμέ­να, για’μέ­να, πρώτη.

Πρό­σμε­να το τέλος να φανερωθεί,
της γεν­νη­σης τον πόνο, να μ’α­νοί­ξει στα δύο.
Μωρο ήταν η ελπί­δα, παι­δί μες την ψυχή μου.
Κι όταν αντί­κρι­σε φως απ’την σχισμή,
ήρθε σα μάνα και τάι­σε την καρ­διά μου.

Ξεχα­σμέ­νη και ταλαί­πω­ρη τού­τη η ώρα,
ανά­παυ­ση των αγγε­λι­κών φωνών προστάζω.
Θα αφε­θώ στην αγκα­λιά Σου ελεύθερη,
να νιώ­σω ανθρώ­πι­νη, όσο ποτέ.
Ευλο­γη­μέ­νη μέρα, είναι μόνο η σημερινή.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο