Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανατολικό Βερολίνο: «Εδώ είναι η λεωφόρος Καρλ Μαρξ, όχι η λεωφόρος καπιταλισμού!»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Περί­ο­δο ανα­βρα­σμού, δια­μαρ­τυ­ριών και κινη­το­ποι­ή­σε­ων διά­γουν τους τελευ­ταί­ους μήνες οι κάτοι­κοι του Ανα­το­λι­κού Βερο­λί­νου, της άλλο­τε πρω­τεύ­ου­σας της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας (ΛΔΓ). Τριά­ντα χρό­νια μετά την πτώ­ση του Τεί­χους του Βερο­λί­νου, οι εργα­ζό­με­νοι και τα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα της Γερ­μα­νί­ας ζουν για τα καλά στο πετσί τους τι σημαί­νει καπιταλισμός. 

Αντί για τα περί­φη­μα «ανθι­σμέ­να τοπία» του καπι­τα­λι­σμού — που τους υπό­σχο­νταν ο Χέλ­μουτ Κολ και τα λοι­πά κορά­κια του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος – οι γερ­μα­νοί εργα­ζό­με­νοι και οι οικο­γέ­νειες τους βλέ­πουν φτώ­χεια, ανερ­γία, εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, βάθε­μα των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των. Σα να μην έφτα­ναν αυτά, πολ­λοί κάτοι­κοι του Ανα­το­λι­κού Βερο­λί­νου κιν­δυ­νεύ­ουν να μεί­νουν κυριο­λε­κτι­κά στο δρό­μο, μιας και τα αρπα­κτι­κά των μεγά­λων μεσι­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων έχουν βάλει στο στό­χα­στρο τις λαϊ­κές κατοικίες. 

Επί­κε­ντρο της υπό­θε­σης απο­τε­λεί η ιστο­ρι­κή λεω­φό­ρος Καρλ Μαρξ (Karl Marx Allee) στο Ανα­το­λι­κό Βερο­λί­νο. Πρό­κει­ται για τη λεω­φό­ρο στην οποία βρί­σκο­νται εκα­το­ντά­δες σοβιε­τι­κού τύπου πολυ­κα­τοι­κί­ες που είχαν χτι­στεί στα χρό­νια της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης προ­κει­μέ­νου να στε­γά­σουν χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους και τις οικο­γέ­νειες τους, στο πλαί­σιο των προ­γραμ­μά­των μαζι­κής στέ­γα­σης της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας της Γερμανίας. 

Αυτές, λοι­πόν, τις λαϊ­κές κατοι­κί­ες, στις οποί­ες δια­μέ­νουν χιλιά­δες οικο­γέ­νειες με χαμη­λό ενοί­κιο, επο­φθαλ­μιούν οι μεγά­λες μεσι­τι­κές εται­ρεί­ες με στό­χο να τις μετα­τρέ­ψουν σε πολυ­τε­λή, ακρι­βά δια­με­ρί­σμα­τα για μεγά­λα πορ­το­φό­λια. Ήδη ορι­σμέ­να μεσι­τι­κά γρα­φεία, όπως η Deutsche Wohnen, έχουν «βάλει χέρι» σε μια σει­ρά κατοι­κί­ες αυξά­νο­ντας κατα­κό­ρυ­φα τα ενοίκια.

marx allee

Ο Βίκτωρ Γκρό­σμαν, 89 ετών σήμε­ρα, κάτοι­κος επί δεκα­ε­τί­ες στην λεω­φό­ρο Μαρξ σημειώ­νει πως «ακό­μη και μετά την ένω­ση το 1990, τα πρώ­τα λίγα χρό­νια οι άνθρω­ποι που κατοι­κού­σαν στη λεω­φό­ρο Καρλ Μαρξ πλή­ρω­ναν χαμη­λά ενοί­κια σε σχέ­ση με τα αντί­στοι­χα στο Δυτι­κό Βερο­λί­νο». Όταν πρω­το­ε­γκα­τα­στά­θη­κε στο δια­μέ­ρι­σμα του το 1961, ο Γκρό­σμαν πλή­ρω­νε μόλις 114 μάρ­κα (58 ευρώ με σημε­ρι­νές τιμές) για μηνιαίο ενοί­κιο. Σήμε­ρα, το ενοί­κιο ανέρ­χε­ται στα 650 ευρώ το μήνα, ποσό κατά πολύ υψη­λό­τε­ρο σε σχέ­ση με παλιά αλλά σχε­τι­κά χαμη­λό συγκρι­τι­κά με άλλες περιο­χές της πόλης. 

Οι προ­σπά­θειες μεσι­τι­κών γρα­φεί­ων να αγο­ρά­σουν τις πολυ­κα­τοι­κί­ες της λεω­φό­ρου Μαρξ είναι πολύ πιθα­νό να οδη­γή­σουν πολ­λούς ενοί­κους στο δρό­μο, δεδο­μέ­νου ότι το ύψος των ενοι­κί­ων θα γίνει απο­τρε­πτι­κό για χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους και τις οικο­γέ­νειες τους. Η αρνη­τι­κή αυτή προ­ο­πτι­κή έχει κινη­το­ποι­ή­σει κατοί­κους της περιο­χής οι οποί­οι ζουν πλέ­ον με το φόβο να μεί­νουν χωρίς στέ­γη! «Εδώ είναι η λεω­φό­ρος Καρλ Μαρξ, όχι η λεω­φό­ρος καπι­τα­λι­σμού» γρά­φουν χαρα­κτη­ρι­στι­κά ορι­σμέ­να πανό που έχουν κρε­μά­σει ένοι­κοι στα μπαλ­κό­νια τους. 

Άλλω­στε, η λεω­φό­ρος Μαρξ, με όλον τον συμ­βο­λι­σμό που φέρει το όνο­μα της, έχει ιστο­ρία αντί­στα­σης. Με την παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού, στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90, η γερ­μα­νι­κή κυβέρ­νη­ση είχε εξε­τά­σει το γεγο­νός να προ­βεί σε μαζι­κό γκρέ­μι­σμα των πολυ­κα­τοι­κιών της λεω­φό­ρου. Ωστό­σο, η εξαι­ρε­τι­κά γερή κατα­σκευή τους, στα πρό­τυ­πα των σοβιε­τι­κών κτι­ρί­ων, απο­τέ­λε­σε απο­τρε­πτι­κό παρά­γο­ντα καθώς το κόστος κατε­δά­φι­σης θα ήταν τερά­στιο. Ακό­μη όμως και οι προ­σπά­θειες μετα­νο­μα­σί­ας της λεω­φό­ρου από τη δημο­τι­κή αρχή του Βερο­λί­νου έπε­σαν στο κενό, καθώς συνά­ντη­σαν την σθε­να­ρή αντί­δρα­ση των κατοί­κων της περιοχής. 

Αν μη τι άλλο, 30 χρό­νια μετά την πτώ­ση του Τεί­χους και τη νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης, οι εργα­ζό­με­νοι της Γερ­μα­νί­ας αρνού­νται να ξεχά­σουν την ιστο­ρι­κή παρα­κα­τα­θή­κη της Λ.Δ της Γερ­μα­νί­ας και τα σπου­δαία κοι­νω­νι­κά επι­τεύγ­μα­τα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Απέ­να­ντι στα νέα, γιγα­νταία «ταξι­κά τεί­χη» που ορθώ­θη­καν τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες, ο λαός δεν έχει άλλο δρό­μο παρά την αντί­στα­ση και την πάλη για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, για να έρθουν και πάλι καλύ­τε­ρες μέρες.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο