Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Ανθολόγιο» εμβληματικών αντεργατικών παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια προ­σπά­θεια να συσκο­τί­σει την καθο­ρι­στι­κή συμ­βο­λή του στην άθλια κατά­στα­ση που βιώ­νουν οι εργα­ζό­με­νοι, ισχυ­ρί­ζε­ται ότι η εργα­σια­κή ζού­γκλα είναι κάτι που κλη­ρο­νό­μη­σε από τους προ­κα­τό­χους του και τις «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες εμμο­νές» των δανει­στών, το οποίο παλεύ­ει «βήμα βήμα» να ανατρέψει…

Η αλή­θεια βέβαια είναι ότι η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δια­τή­ρη­σε άθι­κτο όλο το αντερ­γα­τι­κό οπλο­στά­σιο που δια­μόρ­φω­σαν οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις, αλλά πάνω σε αυτό φόρ­τω­σε νέα βαριά αντερ­γα­τι­κά μέτρα για να υπη­ρε­τή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου, νέες, πραγ­μα­τι­κά «εμβλη­μα­τι­κές» νομο­θε­τι­κές παρεμ­βά­σεις που έλυ­σαν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τα χέρια των καπι­τα­λι­στών για την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης των εργαζομένων.

Μετα­ξύ άλλων ξεχω­ρί­ζουν τα εξής:

  • Χτύ­πη­σε περαι­τέ­ρω το δικαί­ω­μα στην απερ­γία. Στο νόμο 4512/2018 περιέ­λα­βε διά­τα­ξη που υπερ­δι­πλα­σί­α­σε τον αριθ­μό των εργα­ζο­μέ­νων που απαι­τεί­ται για την προ­κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας από ένα πρω­το­βάθ­μιο σωμα­τείο, χτυ­πώ­ντας το απερ­για­κό δικαί­ω­μα μέσα στους χώρους δου­λειάς, ακρι­βώς δηλα­δή στο επί­πε­δο όπου εντεί­νο­νται οι εργο­δο­τι­κές πιέ­σεις, οι εκβια­σμοί και οι διώ­ξεις ενά­ντια στους εργά­τες που σηκώ­νουν κεφάλι.
  • Διευ­κό­λυ­νε τη λει­τουρ­γία των «δου­λε­μπο­ρι­κών» γρα­φεί­ων, καταρ­γώ­ντας δια­τά­ξεις που — όπως η ίδια η κυβέρ­νη­ση ανέ­φε­ρε — συνι­στού­σαν «αδι­καιο­λό­γη­το περιο­ρι­σμό στο πλαί­σιο της άσκη­σης των δρα­στη­ριο­τή­των του Ιδιω­τι­κού Γρα­φεί­ου Ευρέ­σε­ως Εργα­σί­ας»!
  • Διευ­κό­λυ­νε τη δια­δι­κα­σία των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων. Με το νόμο 4472/2017 κατάρ­γη­σε ακό­μα και αυτόν τον ελά­χι­στο περιο­ρι­σμό της λεγό­με­νης «διοι­κη­τι­κής έγκρι­σης» από τον εκά­στο­τε υπουρ­γό Εργα­σί­ας, αντι­κα­θι­στώ­ντας τον με μια τυπι­κή και χωρίς ουσία «δια­δι­κα­σία κοι­νο­ποί­η­σης» των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων από τις μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις προς το Ανώ­τα­το Συμ­βού­λιο Εργα­σί­ας (ΑΣΕ).
  • Βάθυ­νε το χτύ­πη­μα στην κυρια­κά­τι­κη αργία, θεσπί­ζο­ντας το άνοιγ­μα των κατα­στη­μά­των όλες τις Κυρια­κές, από το Μάη μέχρι τον Οκτώ­βρη, στις «του­ρι­στι­κές περιο­χές» σε Αθή­να, Θεσ­σα­λο­νί­κη κ.α. Πρό­κει­ται για τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που πρό­σφα­τα κρί­θη­κε «συνταγ­μα­τι­κός» και από το Συμ­βού­λιο της Επικρατείας…
  • Πέρα από τη δια­τή­ρη­ση όλων των νόμων για τη στή­ρι­ξη των «ευέ­λι­κτων» και ελα­στι­κών μορ­φών εργα­σί­ας, που επι­τρέ­πουν δου­λειά μέχρι και 60 ώρες τη βδο­μά­δα, η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ έφε­ρε νόμο που επι­τρέ­πει και πρα­κτι­κά επι­βάλ­λει την αύξη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας των νοσο­κο­μεια­κών για­τρών μέχρι και στις 60 ώρες τη βδο­μά­δα, στο πλαί­σιο της «διευ­θέ­τη­σης», με επι­πτώ­σεις στους ίδιους τους για­τρούς και στους ασθενείς.

Με χειροπιαστά αποτελέσματα στην ενίσχυση της εργασιακής ζούγκλας

Η αντερ­γα­τι­κή πολι­τι­κή της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης και των προ­κα­τό­χων της έχει χει­ρο­πια­στά απο­τε­λέ­σμα­τα. Ολα τα παρα­πά­νω, μαζί με τα μέτρα των προη­γού­με­νων, ενί­σχυ­σαν την εργα­σια­κή ζού­γκλα και, παρά τους κυβερ­νη­τι­κούς ισχυ­ρι­σμούς για «μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας», δια­μόρ­φω­σαν συν­θή­κες υπο­α­πα­σχό­λη­σης, κινη­τι­κό­τη­τας και προ­σω­ρι­νό­τη­τας στην εργα­σία σε ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρα μεγέ­θη, τόσο στον ιδιω­τι­κό όσο και στο δημό­σιο τομέα, οδη­γώ­ντας ταυ­τό­χρο­να σε ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη συμπί­ε­ση του εργα­τι­κού εισοδήματος.

Συγκε­κρι­μέ­να, κατά τη διάρ­κεια της δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ η μερι­κή απα­σχό­λη­ση σπά­ει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Την περί­ο­δο 2011 — 2017 αυξή­θη­κε κατά 120%. Το 2011 η ανα­λο­γία των θέσε­ων πλή­ρους και μερι­κής απα­σχό­λη­σης στο σύνο­λο της απα­σχό­λη­σης ήταν περί­που 80% — 20%. Το 2017 η ανα­λο­γία αυτή γίνε­ται 70% — 30%. Τα στοι­χεία του συστή­μα­τος «Εργά­νη», για τις ροές απα­σχό­λη­σης, δεί­χνουν ότι οι νέες προ­σλή­ψεις μερι­κής και εκ περι­τρο­πής απα­σχό­λη­σης από 46,15% των συνο­λι­κών προ­σλή­ψε­ων το 2011, πλέ­ον κυριαρ­χούν, φτά­νο­ντας το 55% το 2017.

Την ίδια περί­ο­δο, ο μέσος μει­κτός μισθός της συνο­λι­κής απα­σχό­λη­σης μειώ­θη­κε πάνω από 25%.

Ενώ αυξή­θη­κε η συνο­λι­κή απα­σχό­λη­ση, μειώ­θη­κε η συνο­λι­κή μισθο­λο­γι­κή δαπά­νη, γεγο­νός που δεί­χνει τα τερά­στια περι­θώ­ρια κέρ­δους και έντα­σης της εκμε­τάλ­λευ­σης που δια­μόρ­φω­σε για το κεφά­λαιο η αντερ­γα­τι­κή νομοθεσία.

Πάνω σε αυτό το έδα­φος, με τη στή­ρι­ξη αυτής της πολι­τι­κής, απο­γειώ­νε­ται και η εργο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία.Γι’ αυτό είναι του­λά­χι­στον προ­κλη­τι­κοί οι ισχυ­ρι­σμοί της κυβέρ­νη­σης για ενί­σχυ­ση του Σώμα­τος Επι­θε­ώ­ρη­σης Εργα­σί­ας και της θέσης των εργα­ζο­μέ­νων, όταν τα στοι­χεία δείχνουν

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο