Ανοιχτή επιστολή συγνώμης στη Κική Δημουλά

Αγα­πη­τή Κυρία, Κική Δημουλά,

Θέλω να σου ζητή­σω συγνώμη…

Όταν  σε είδα στην τηλε-τύφλω­ση, να χαριε­ντί­ζε­σαι την ημέ­ρα της βρά­βευ­σης σου, από την Ακα­δη­μία της Αθή­νας, με το γκου­βέρ­νο της πολι­τεια­κής, πολι­τι­κής,  οικο­νο­μι­κής και πνευ­μα­τι­κής μας τυραν­νί­ας, όχι μόνο σαν ηθι­κή απα­ξία, αλλά κύρια  ως ταξι­κή εχθρότητα,

Σε… εσταύ­ρω­σα­αα….

Με βασά­νι­ζε η αχθο­φό­ρος σκέ­ψη, των Βάρ­να­λη, Ρίτσου, Καζαν­τζά­κη, Γλη­νού, Ρόζας Ιμβριώ­τη αι άλλων, που εξο­βε­λί­στη­κε κι απ’ αυτή, την πρω­το­βάθ­μια εκπαί­δευ­ση, ΚΑΙ με το  φραγ­γέ­λιο  του  αντι­δρα­στι­κού, θρη­σκευ­τι­κού και πνευ­μα­τι­κού ιερατείου ,

… που ήταν και είναι ,

το κρά­τος των εκμε­ταλ­λευ­τών  του λαού.

Όμως εύκο­λα σε απο­ξέ­νω­σα, χαλα­λί­ζο­ντας σε στους ταξι­κούς εχθρούς…

Χωρίς περι­στρο­φές, μέσα σε  στρο­βι­λι­σμούς, (κλεμ­μέ­νο από σένα) , της ταξι­κής μου ανέ­χειας, σε έρι­ξα στον Καιά­δα της συνεί­δη­σης μου…

- Τι εύκο­λα έγι­να σταυρωτής….

Από ενα­γώ­νιος επα­να­στά­της, προ­χω­ρη­μέ­νος  της αντίδρασης…

…και σήμε­ρα, τι ειρω­νεία, συμ­βο­λι­κή στη δια­λε­κτι­κή, η  ημέ­ρα της ταξι­κής σου ανάστασης…

Εγώ, ως ανθρώ­πι­νος μικρός θεός να τη πραγ­μα­τώ­σω μέσα μου„ σήμε­ρα ημέ­ρα  ατα­ξι­κής σταύρωσης.

Ημέ­ρα που  σταυ­ρό πεθαί­νει το  χει­ρο­πια­στό ματω­μέ­νο και φωτο­στε­φα­νω­μέ­νο  αμάρ­τη­μα, της καθο­λι­κής συγχώρεσης….

Ημέ­ρα  μικρής- μικρο­τά­της   (συ είπας ) Παρασκευής.

Όμως σήμε­ρα, «Μεγά­λη Παρα­σκευή», κατα­πλη­κτι­κής ραδιο­φω­νι­κής βλά­στη­σης, της εαρι­νής ποίησης.

Κύρια όμως θρη­σκευ­τι­κής  παρα­πλά­νη­σης της Ένο­χης Ανο­χής μας,

αλλά και θρή­σκο χρη­στι­κής περι­πλά­νη­σης και όχι μόνο…

…Συνει­δη­το­ποί­η­σης  του πραγ­μα­τι­κού, σε ενα­ντί­ω­ση με το προ­βε­βλη­μέ­νο, λαο­πλά­νο ανύπαρκτο!!!

Ανύ­παρ­κτο και στη «δευ­τέ­ρα παρουσία…»

…Το ιδε­α­λι­στι­κό, στά­χτη στα μάτια των  καθη­με­ρι­νά σταυρωμένων,

από τους χάρ­τι­να δίκαιο ντυ­μέ­νους με σταυ­ρό, μια φορά  κάθε  τέσ­σε­ρα  δου­λι­κά χρό­νια ‚της κάλ­πι­κης, δικαιο­πρα­ξί­ας των…

Δίκαιο αρπαγή,με την Ένο­χη Ανο­χή. Των εκβαρ­βα­ρι­σμέ­νων  αδι­κη­μέ­νων, παντο­τι­νά στα βασί­λεια  της εκμε­τάλ­λευ­σής τους…

….Στα βασί­λεια όλου του ασύ­ντα­κτου, (με την Ανθρωπότητα),τόξου της δίκαιο αρπα­γής του μόχθου…

Ξεπερ­πά­τη­σα της συγνώ­μης μου που ανε­φύη στους «ήχους απο­μα­κρύν­σε­ων», ( άλλη ειρω­νεία), μέσα από την από­λη­ξη, της δια ανα­στά­σε­ως απο­ξέ­νω­σης σου με το ιδε­α­λι­στι­κό,  σίμω­σες κοντά μου…!

Όχι  ως φτω­χός της ποί­η­σης, αλλά ως νεό­πλου­τος της, όπως όλοι οι νεόπλουτοι …

…σε είχα «ανα­στή­σει  δια παντός… από κοντά μου …»

Η από­λη­ξη της Μεγά­λης σου ποι­η­τι­κής Πέμ­πτης, Κική Δημουλά…

«… μεγά­λω­σα, όχι θέλω ξεκά­θα­ρους πια, ορα­τούς λογα­ρια­σμούς, ή  σε αγγί­ζω Ιησού, ή ανα­σταί­νε­σαι δια παντός από κοντά μου»!!!

…μου άνοι­ξε τα μάτια…!!!

Κική Δημου­λά Συγνώμη,

Διά «…της ανα­στά­σε­ως …», ξεσταύ­ρω­σες την τύφλα μου, που σε είχε ακυρώσει….

Η  ανά­στα­ση  του Ιησού, δια παντός από κοντά σου… φανέ­ρω­σε τον τύπον των ήλων, της κατα­δι­κα­σμέ­νης πια, αμά­θειας μου.

Ίσως, αν και συ, ανα­στή­σεις, δια παντός από κοντά σου,

το γκου­βέρ­νο της πνευ­μα­τι­κής μας, αλλά και κυριο­λε­κτι­κής μας εξαθλίωσης,

ίσως λέω,

βρε­θού­με και στον υπο­κει­με­νι­κό παρά­γο­ντα μαζί,

δίπλα ο ένας στον άλλο, και για το Κύριο ζήτημα!!!

Για να αναστήσουμε ,

δια παντός από  κοντά μας  την δικαιο­πρα­ξία της

δίκαιο αρπα­γής του μόχθου.

Για­τί στο αντι­κει­με­νι­κό, στο Εύλο­γο, είμα­στε πλέ­ον μαζί!!!

Άλλω­στε , Η Ανάσταση,

«.. που αγγί­ζουν τον Ιησού…» οι λαοί, είναι μέσα τους,

ανα­γκαία  όπως το αίμα τους στη ζωή!!!

Έτσι και η Ανά­στα­ση αυτή, κυλά­ει μέσα στις φλέ­βες  της ανθρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας , μόνο ως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Επα­νά­στα­ση των σκλα­βω­μέ­νων Λαών,

Το  Θ‑αίμα…!!!

Για να καθί­σου­με  τότε, μετά την χειροπιαστή

Ανά­στα­ση  Των Λαών, στα παγκά­κια  της Παναν­θρώ­πι­νης Κυψέλης,

χωρίς κανέ­να βάρ­βα­ρο λόγο ενα­ντί­ω­σης, ΣΤΗΝ έτσι κι αλλιώς, μελι­στά­λα­χτη φιλία, των αλλο­φύ­λων λαών!!!

Μέχρι τη δική μας γιορ­τή, που δικαί­ω­σης γιορ­τή θα Γίνει όταν,

Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ,

ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ !!!

Για να μην υπο­κύ­ψου­με, σε ένα ακό­μα λόγο διαί­ρε­σης του λαού,

σε  θρη­σκευό­με­νους και μη θρησκευόμενους,

ας ανταλ­λά­ξου­με,

Ανα­στά­σι­μες ευχές, όπως ο καθέ­νας μας τις έχει στο μυα­λό του, αυτές σήμερα,

και όπως όλοι  εμείς οι χει­μα­ζό­με­νοι, τις έχου­με ανάγκη!!!

Συμ­μέ­το­χος στην ενα­γώ­νια σκέ­ψη σας. «..η σε αγγί­ζω Ιησού…»

Τρια­ντά­φυλ­λος  Μπαλωμένος

Κική Δημου­λά, Μεγά­λη Πέμπτη

 

Γοε­ρά το βλέ­πω ετοιμάζεσαι
για την Ανά­στα­σή σου.

Την πιστεύω αλλά με θλίβει
όπως μας θλί­βουν γοερά
και κάτι άλλα θαύ­μα­τα που
επα­λη­θεύ­τη­καν αλλόκοτα:
με το μη μένο­ντας κοντά μας
όπως μη μένο­ντας από μεθαύ­ριο Εσύ.

Να ανα­στη­θείς βεβαίως
ποιος νεκρός δεν το θέλει
ποιος υπο­ψή­φιος.
Αλλά να έμε­νες κάτω, εδώ
να μένεις ο πλη­σί­ον μας.

Όσα μας έτα­ξες το είδες
δε γίνο­νται εκεί πάνω
εν μέσω πολυά­σχο­λων ιλίγγων
και στρο­βι­λι­σμών της Ανα­λή­ψε­ώς σου.

Θέλου­νε γη αυτά τα πράγματα
πετρώ­δη ακανθόσπαρτη
γι’ αυτό και την διε­ξήλ­θες τόσον αιματηρά
ίνα άρεις-Συ είπας-
όσα χάσα­με επ’ αυτής.

Δε γίνε­ται του­λά­χι­στον να μένεις
μια βδο­μά­δα εδώ και μια στο πατρι­κό σου;
Θαύ­μα μεγά­λο είσαι πια μπορείς
να επι­βλη­θείς στη δια­νο­μή σου.
Πώς πηγαι­νο­έρ­χο­νται καθημερινά
από εδώ εκεί από κει εδώ
η ζωή και ο θάνατος.

Όχι όχι μη μου μιλάς για τις αόρατες
συνε­χείς εκεί­νες παρου­σί­ες. Είδαμε
σε τι μαρ­τύ­ριο ψαύ­σε­ως τυφλής μας υπέβαλαν.

Μεγά­λω­σα όχι θέλω ξεκά­θα­ρους πια
ορα­τούς λογαριασμούς

ή σε αγγί­ζω Ιησού
ή Ανα­σταί­νε­σαι δια παντός από κοντά μου.

Ήχος απο­μα­κρύν­σε­ων (2001)