Ανταπόκριση – Τα Υπόγεια Ρεύματα στα Χανιά

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Τα «Υπό­γεια Ρεύ­μα­τα» στα πλαί­σια της πανελ­λή­νιας περιο­δεί­ας τους βρέ­θη­καν το βρά­δυ της Παρα­σκευ­ής 6.8.2021 στα Χανιά και στο Αμφι­θέ­α­τρο των Λεντα­ρια­νών μέσα στο δάσος, σε μια μου­σι­κή βρα­διά αντί­δο­το στη γενι­κευ­μέ­νη θλί­ψη και οργή των τελευ­ταί­ων ημε­ρών. Τα «Υπό­γεια Ρεύ­μα­τα» στην τρέ­χου­σα μορ­φή τους απο­τε­λούν ο Γρη­γό­ρης Κλιού­μης (φωνή & κιθά­ρα), ο Τάσος Πέπ­πας (τύμπα­να & φωνη­τι­κά), ο Νίκος Γιού­σεφ (μπά­σο & φωνη­τι­κά) ενώ μαζί τους βρί­σκου­με τον Τηλέ­μα­χο Μού­σα στις κιθάρες.

Αρχι­κά παρου­σιά­στη­καν, ως είθι­σται σε τέτοιες δια­δι­κα­σί­ες, τα τρα­γού­δια από τη νέα τους δισκο­γρα­φι­κή δου­λειά «Η Γη που αφή­νω», που κυκλο­φό­ρη­σε πριν λίγους μήνες ψηφια­κά, σε cd και συλ­λε­κτι­κό βινύ­λιο από το Ogdoo Music Group. Το πρώ­το δείγ­μα της νέας τους δου­λειάς με άφη­σε από­λυ­τα ικα­νο­ποι­η­μέ­νο. Έχει ρυθ­μό, έντα­ση, πάθος και τρα­γού­δια που πραγ­μα­τι­κά ξεχω­ρί­ζουν και βάζουν τον/την ακροατή/ρια βαθιά στον πυρή­να της μου­σι­κής, της ποί­η­σης και των συναισθημάτων.

Η παρου­σί­α­ση ξεκί­νη­σε με το τρα­γού­δι «Του Κόλια» σε στί­χους του Δημή­τρη Μητσο­τά­κη που είναι σα να βγή­καν από κάποιο ποί­η­μα του Νίκου Καββαδία.

Ακο­λού­θη­σαν το «Μέρα μπαί­νει μέρα βγαί­νει», ένα τρα­γού­δι-σχό­λιο για όλα αυτά που ζού­με τον τελευ­ταίο και­ρό (Μέρα μπαί­νει μέρα βγαί­νει, / στον προ­γό­νων τα λημέ­ρια / στή­σα­νε κάτι καλύ­βες / κάτι εθνι­κά ξεφτέ­ρια // Μέρα μπαί­νει μέρα βγαί­νει, / ένα ψέμα και μια αλή­θεια. / Κι όλο κάτι περι­μέ­νει / του φτω­χού ραγιά η συνή­θεια), ο «Γκρε­μι­στής» σε ποί­η­ση του Κωστή Παλα­μά που απο­τε­λεί το αισιό­δο­ξο μήνυ­μα που θέλουν να περά­σουν τα Υπό­γεια Ρεύ­μα­τα σε όλους εμάς τους ανή­συ­χους (Ακού­στε. Εγώ είμαι ο γκρε­μι­στής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο κτί­στης, / ο δια­λε­χτός της άρνη­σης κι ο ακρι­βο­γιός της πίστης. / Και θέλει και το γκρέ­μι­σμα νου και καρ­διά και χέρι. / Στου μίσους τα μεσά­νυ­χτα τρέ­μει ενός πόθου αστέ­ρι).

Τέλος, θερ­μή υπο­δο­χή επε­φύ­λα­ξε το κοι­νό στις «Ώρες», το οποίο γρά­φτη­κε μέσα στην πρώ­τη καρα­ντί­να (Πες μου πως περ­νά­νε, πως περ­νάν οι ώρες πες μου / Πως περ­νάν οι μέρες / Μέρες αδεια­νές που με κοι­τάν μέσ’ από οθό­νες / Μέσ’ απ’ τις οθό­νες τις κενές που κρύ­βουν φρί­κη / Φρί­κη και οργή που ανα­μα­σώ) καθώς και στο «Δια­γρα­φεί­τε» (Η φάση μυρί­ζει / Η φύση γκρε­μί­ζει / Και η Δύση θερί­ζει / Καμέ­να σπαρ­τά, // Κανείς δεν χαρί­ζει / Η αγά­πη σπα­νί­ζει / Κι ο φόβος κοι­μί­ζει // Δια­γρα­φεί­τε, απο­συν­δε­θεί­τε, χαρεί­τε).

Κορυ­φαία στιγ­μή της βρα­διάς ήταν η παρου­σί­α­ση της επί­και­ρης δια­σκευ­ής του πασί­γνω­στου «Which side are you on» της Florence Reece για την απερ­γία των ανθρα­κω­ρύ­χων της περιο­χής Harlan Kentacky το 1931, που αφο­ρά όλους αυτούς που ασκούν εξου­σία. Παράλ­λη­λα το τρα­γού­δι λει­τουρ­γεί ως ένα κάλε­σμα για να δια­λέ­ξου­με, και να κρα­τή­σου­με, την πλευ­ρά των κατα­πιε­σμέ­νων κι ενά­ντια σε όσους μας θέλουν σιωπηλούς.

Στη συνέ­χεια, τα «Υπό­γεια Ρεύ­μα­τα» τρα­γού­δη­σαν παλιό­τε­ρες και κλα­σι­κές επι­τυ­χί­ες τους όπως τα «Μ’ αρέ­σει να μην λέω πολ­λά» «Σαν φως», «Πολι­τεύ­ε­σαι», «Ανδρεί­κε­λα» από τον πρώ­το δίσκο τους «Ο μάγος κοι­τά­ζει την πόλη» (1994) αλλά και τα «Σαν έρη­μα καρά­βια», «Αση­μέ­νια σφή­κα» από τις «Παρα­λο­γές» (1995). Τη θέση τους στο χθε­σι­νό πρό­γραμ­μα είχαν η «Ρόζα» από τη συνερ­γα­σία τους με τον αεί­μνη­στο Θάνο Μικρού­τσι­κο αλλά και η «Απο­γο­ή­τευ­ση» που πρώ­τος τρα­γού­δη­σε ο Πρί­γκη­πας της ελλη­νι­κής ροκ, Παύ­λος Σιδη­ρό­που­λος στο δίσκο «Zorba the Freak» (1985).

Γενι­κά, η συναυ­λία μέσα σε δύο ώρες συμπύ­κνω­σε ολό­κλη­ρη τη φιλο­σο­φία των Υπό­γειων Ρευ­μά­των για μια μου­σι­κή με επί­κε­ντρο τον άνθρω­πο και τα πάθη του αλλά κι ενά­ντια σε κάθε μορ­φή εξου­σί­ας. Για μια μου­σι­κή η οποία θα μας βοη­θή­σει να νιώ­σου­με τον πόνο των συναν­θρώ­πων μας κι η οποία θα ανή­κει στην επο­χή της, ίσως και για να περά­σει το μήνυ­μα ώστε να μην ξανάρ­θει μια τέτοια εποχή.

Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης: «Όλα είναι όπλα»

Ειρ