«Μπο­ρείς να δου­λεύ­εις τη μια περί­ο­δο 10 ώρες και μια άλλη 6 ώρες ή να παίρ­νεις ρεπό. Αυτό μπο­ρεί να είναι και διευ­κό­λυν­ση για κάποιους», έλε­γε τις προ­άλ­λες ο υπουρ­γός Εργα­σί­ας Κ. Χατζη­δά­κης, παρου­σιά­ζο­ντας περί­που ως …ευερ­γε­τι­κό μέτρο για τους εργα­ζό­με­νους την επι­βο­λή του 10ωρου με ατο­μι­κές συμ­βά­σεις και την ορι­στι­κή κατάρ­γη­ση του 8ωρου, που ετοι­μά­ζει η κυβέρ­νη­ση με το νομο­σχέ­διο για τα Εργασιακά.

Για το «καλό» του εργα­ζό­με­νου, λοι­πόν, προ­στί­θε­νται δύο επι­πλέ­ον ώρες στο 8ωρο, επε­κτεί­νο­ντας τον απλή­ρω­το χρό­νο εργα­σί­ας, το χρό­νο δηλα­δή που παρά­γει κέρ­δη για το αφε­ντι­κό του. Για το καλό του, μέσα από τη διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας, σε συνέ­χεια ανά­λο­γων ρυθ­μί­σε­ων από τις προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις, μπαί­νει ταφό­πλα­κα στον στα­θε­ρό ημε­ρή­σιο χρό­νο εργα­σί­ας. Για το καλό του, σμπα­ρα­λιά­ζε­ται ο εργά­σι­μος χρό­νος, ο προ­σω­πι­κός και οικο­γε­νεια­κός προγραμματισμός.

Ομως, όσο προπαγανδιστικό μελάνι και αν χύσει η κυβέρνηση, τα αντεργατικά σκουπίδια δεν γίνονται στολίδια. Αλλωστε, η εργατική τάξη έχει πλούσια εμπειρία από σκληρές αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που πάντα «σερβίρονταν» για το …καλό της!

Ηταν πριν δυο δεκα­ε­τί­ες, όταν προ­ω­θώ­ντας τη μερι­κή απα­σχό­λη­ση, οι τότε κυβερ­νή­σεις, η εργο­δο­σία και από κοντά η συν­δι­κα­λι­στι­κή πλειο­ψη­φία της ΓΣΕΕ τη δια­φή­μι­ζαν ως μια «εναλ­λα­κτι­κή» μορ­φή απα­σχό­λη­σης, ειδι­κά για τις γυναί­κες, που θα μπο­ρού­σαν τάχα να συν­δυά­ζουν το μειω­μέ­νο ωρά­ριο με τις οικο­γε­νεια­κές τους υποχρεώσεις.

Βλέ­πο­ντας τη γυναί­κα ως χρυ­σω­ρυ­χείο για τα κέρ­δη τους και πατώ­ντας στην ανά­γκη της να βρει δου­λειά, χωρίς το κρά­τος να της εξα­σφα­λί­ζει τις οικο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να απαλ­λα­γεί από τις υπο­χρε­ώ­σεις του νοι­κο­κυ­ριού, που το ίδιο το σύστη­μα της φορ­τώ­νει, παρου­σί­α­ζαν περί­που ως «μάν­να εξ ουρα­νού» τη μερι­κή απα­σχό­λη­ση, που άνοι­γε το δρό­μο για συνο­λι­κό­τε­ρες ανα­τρο­πές σε βάρος ανδρών και γυναικών.

Αυτό ακρι­βώς κρυ­βό­ταν πίσω από τις μεθο­δεύ­σεις κυβέρ­νη­σης και εργο­δο­σί­ας. Γι’ αυτό σήμε­ρα το 30% των μισθω­τών, άνδρες και γυναί­κες, εργά­ζε­ται με σύμ­βα­ση μερι­κής απα­σχό­λη­σης, ο κατώ­τε­ρος μισθός δεν ξεπερ­νά τα 300 ευρώ μει­κτά, συμπιέ­ζο­ντας και τον μέσο μισθό, ενώ όσον αφο­ρά τις νέες συμ­βά­σεις, του­λά­χι­στον το 50% είναι μερι­κής απα­σχό­λη­σης. Οχι βέβαια από «επι­λο­γή», αλλά επει­δή η εργο­δο­σία μπο­ρεί έτσι να έχει τον εργα­ζό­με­νο όσο και όπο­τε τον χρειά­ζε­ται και να τον διώ­χνει ευκο­λό­τε­ρα μέσω των συμ­βά­σε­ων ορι­σμέ­νου χρόνου.

Κατά τον ίδιο τρό­πο, σήμε­ρα προ­βάλ­λε­ται η τηλερ­γα­σία ως «εναλ­λα­κτι­κή» μορ­φή απα­σχό­λη­σης, που στό­χο έχει να διευ­κο­λύ­νει τάχα τους εργα­ζό­με­νους. Τα «καλά» της βέβαια τα ζουν από πρώ­το χέρι όσοι εξαι­τί­ας της παν­δη­μί­ας βρέ­θη­καν στη θέση να μετα­τρέ­ψουν το σπί­τι τους σε χώρο δου­λειάς, στρι­μωγ­μέ­νοι με τις οικο­γέ­νειές τους σε λίγα τετρα­γω­νι­κά, κρε­μα­σμέ­νοι από το τηλέ­φω­νο και την οθό­νη του υπο­λο­γι­στή, για να αντα­πο­κρί­νο­νται άμε­σα και οποια­δή­πο­τε ώρα στις απαι­τή­σεις της εργοδοσίας.

Πολύ πριν την παν­δη­μία, οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι είχαν εκτι­μή­σει το πολ­λα­πλό όφε­λος που έχει η τηλερ­γα­σία για τα κέρ­δη τους, με την αύξη­ση της παρα­γω­γι­κό­τη­τας, το «σβή­σι­μο» των ορί­ων ανά­με­σα στον εργά­σι­μο και μη εργά­σι­μο χρό­νο, την εξοι­κο­νό­μη­ση από λει­τουρ­γι­κά έξο­δα γρα­φεί­ων, την ανά­θε­ση στον εργα­ζό­με­νο του κόστους από­κτη­σης και συντή­ρη­σης των εργα­λεί­ων της δουλειάς.

Προ­τε­ραιό­τη­τά τους ήταν η γενί­κευ­ση της τηλερ­γα­σί­ας. Και η εφαρ­μο­γή της σε μεγά­λη κλί­μα­κα την περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας τούς άνοι­ξε κυριο­λε­κτι­κά την όρεξη.
Εφτα­σε μάλι­στα ο πρω­θυ­πουρ­γός με θρά­σος να δια­φη­μί­ζει τα «καλά» της τηλερ­γα­σί­ας για τους νέους, λέγο­ντας ότι Ελλά­δα «δεν είναι μόνο οι όμορ­φες παρα­λί­ες», αλλά και η …δυνα­τό­τη­τα να δου­λεύ­ουν από όπου κι αν βρί­σκο­νται, με μόνο εφό­διο μια αξιό­πι­στη δια­δι­κτυα­κή σύν­δε­ση!

Στο ίδιο μοτί­βο, η κυβέρ­νη­ση παρου­σιά­ζει την καρα­μπι­νά­τη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των δημό­σιων επι­κου­ρι­κών συντά­ξε­ων ως «απε­λευ­θέ­ρω­ση» δήθεν του εργα­ζό­με­νου, που «θα πάρει στα χέρια του» την Ασφά­λι­σή του και θα την προ­σαρ­μό­σει στις ιδιαί­τε­ρες ανά­γκες του.
Πρό­κει­ται για ακό­μα μια απά­τη ολκής, με την παρα­πέ­ρα ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και μετα­τρο­πή της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης σε ατο­μι­κή υπό­θε­ση, με παρο­χές που θα εξαρ­τώ­νται όχι βέβαια από τις ανά­γκες, αλλά από την τσέ­πη του κάθε ασφαλισμένου.

Γίνε­ται λοι­πόν φανε­ρό ότι αυτά που η κυβέρ­νη­ση εμφα­νί­ζει ως «νέα» και «σύγ­χρο­να», ακό­μα και «και­νο­τό­μα» μέτρα δήθεν «διευ­κό­λυν­σης» ή «ανα­κού­φι­σης» των εργα­ζο­μέ­νων, δεν είναι τίπο­τα άλλο παρά «επα­νέκ­δο­ση» των ίδιων και χιλιο­χρη­σι­μο­ποι­η­μέ­νων εργα­λεί­ων για την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης.
Είναι ταυ­τό­χρο­να και ένα χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα για το πώς η εξέ­λι­ξη της επι­στή­μης και η ενσω­μά­τω­ση των επι­τευγ­μά­των της στην παρα­γω­γή αξιο­ποιού­νται σε βάρος των εργα­ζο­μέ­νων, ενώ θα έπρε­πε να μειώ­νε­ται ο χρό­νος εργα­σί­ας και να βελ­τιώ­νο­νται οι συν­θή­κες δουλειάς.

Οση χρυσόσκονη κι αν ρίχνουν κυβερνήσεις και εργοδότες, η βαρβαρότητα του καπιταλισμού δεν μπορεί να κρυφτεί.

Μπροστά και στα νέα μέτρα, η οργάνωση της πάλης και της αντεπίθεσης, η διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους.
Το εμπόδιο για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής είναι η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος κι αυτό είναι που πρέπει να φύγει από τη μέση.

Από τη στή­λη «η ΑΠΟΨΗ μας» του σημε­ρι­νού Ριζο­σπά­στη