«Αντιφεγγίζουμε την Ελπίδα», είπε μια Σύρια μάνα

Φλό­γες κόκ­κι­νες σαν αίμα
πυρ­πο­λούν το Αιγαίο
και την οργή συν­δαυ­λί­ζουν του Ανθρώπου
για τους κερ­δο­σκό­πους εμπρηστές
που βλέ­πει να καί­γε­ται η ζωή
χωρίς φτε­ρά πλέον
για μακρι­νά πετάγ­μα­τα στα όνειρα
τώρα που βουλιάζει
στο κρυ­στάλ­λι­νο νερό του πελά­γου μας
με το λαμπύ­ρι­σμα μιας άλλης ζωής στα μάτια του
το χαμό­γε­λο νεο­γέν­νη­του παιδιού.

Πλά­για­σαν οι ελπίδες
για την κατά­κτη­ση της ζωής
αγκα­λιά κρατώντας
το παγω­μέ­νο κύμα
κι αφουγκράζονταν
το τρί­ξι­μο των πάγων
που δια­λού­σε τ’ ανά­στη­μα του ανθρώπου
το χαμό­γε­λο του παιδιού
ταξι­δεύ­ο­ντας μες απ’ το μίσος
μες απ’ το κέρδος
για το απελ­πι­σμέ­νο ταξίδι
ως την αγριό­τη­τα του βορρά.

Ο πολι­τι­σμός του αδί­στα­χτου εγκληματία
γέμι­σε αίμα την μήτρα της μάνας
που ανοι­γό­κλει­νε τα τρο­μαγ­μέ­να μάτια της
για να κρα­τή­σει τ’ όνει­ρο του παι­διού της
και την άφη­σαν μόνη
στην άγρια ταφή
που οδή­γη­σαν αιχ­μά­λω­το τον θεό της
καθώς προ­σπα­θού­σε να φύγει
απ’ τα κρεματόρια
με τις φωτει­νές επιγραφές
και τα γεμά­τα μίσος πρόσωπα
για έναν δικό της κόσμο
που έμα­θε να τον διαβάζει
στ’ αθώα μάτια του παι­διού της
που χάθη­κε το φως τους
καθώς κοι­τού­σε τις ρημαγ­μέ­νες στέγες
κι αφου­γκρά­ζο­νταν τον ήχο
εγκλη­μα­τι­κών τυμπάνων
που έγδερ­ναν τον ήλιο της ζωής της.

Όμως εγώ
φτύ­νω τ’ απο­τρό­παια τρό­παιά σας
και ζωγρα­φί­ζω όνει­ρα προσδοκίας
πάνω στων αιώ­νων τα προ­γο­νι­κά κόκκαλα
είμαι ακέ­ραιη και τρυ­φε­ρή ακόμη
κι ας δια­βαί­νω γυμνή βου­νά, ποτά­μια, πέλαγα
για να δω τον γιο μου αύριο
να λάμπει στα μάτια του μια ζωή
που θα έχει κρε­μα­σμέ­νους και πηγμένους
τους χει­μώ­νες σου αδί­στα­χτε κερδοσκόπε
κι ολό­κλη­ρη η ζωή θα του ανήκει
τρυ­φε­ρή και χαμογελαστή.

Κανέ­ναν δεν πνί­ξα­τε κερ­δο­σκό­ποι φονιάδες!
Εσείς με το μίσος σας
θα βυθι­στεί­τε μες στην Ιστο­ρία μας
σαν ανα­τρι­χί­λα εγκλήματος.
Εμείς
θ’ αντι­φεγ­γί­ζου­με το φως του ήλιου
μες στα νερά του Αιγαίου
σαν ζωή πανέμορφη
χωρίς εσάς πλέ­ον εν ζωή.

Αλέ­κος Πούλος