Αντριάνα Μπιρμπίλη: Σαν πρώτο φιλί — Αόρατος εχθρός

Σαν πρώτο φιλί

Δώσε μου ένα φιλί,
ανοι­ξιά­τι­κο, από εκεί­να που μυρί­ζουν δυόσμο.
Από εκεί­να που δίνουν,
οι έφη­βοι σε ένα παγκάκι,
κάτω από τις αμυγδαλιές.
Δώσε μου ένα φιλί
και ας είν’ το τελευταίο,
ξέρεις σε τού­το τον αιώνα,
έγι­νε και αυτό λαθραίο.
Μονα­ξιά παντού κυριαρχεί,
σπα­ρά­ζει ο έρωτας,
μόνος και ξεχασμένος.
Ερή­μω­σαν οι δρόμοι,
βγά­λα­νε και τα παγκάκια,
τόσα παγκά­κια χαραγ­μέ­να με καρδιές.
Τι μένει άρα­γε από το χθες?
Μία σκέ­ψη; Μια δρο­σιά; Ένα δάκρυ;
Μένουν εκεί­νες, οι σιω­πη­λές στιγμές,
που ένα φιλί τις έντυ­νε με αγάπη.
Δώσε μου ένα φιλί
και γέμι­σε τον κόσμο μου με χρώμα,
να τρα­γου­δή­σουν πάλι,
τα που­λιά και να ανθί­σουν όλα.
Ο θάνα­τος θα είναι πάντα απειλή,
όσο δεν δίνου­με στην ζωή νόη­μα και εικόνα.

Αόρα­τος εχθρός 

Μήν με αφήνεις,
φοβά­μαι τις σκέψεις!
Φοβά­μαι τον θάνατο!
Είναι παντού σκορπισμένος.
Η σάρ­κα μολυσμένη,
από τον αόρα­το δολοφόνο,
κομ­μα­τιά­ζε­ται καθημερινά.
Τόσα δεινά!
Σε έναν κόσμο γεμά­το με αγαθά.
Δεν φταις, εσύ αγά­πη μου,
ούτε εγώ!
Ευθύ­νη έχουν εκείνοι,
που έφτια­ξαν τον καπιταλισμό!
Σύστη­μα φτηνό,
σε έναν και­ρό που,
οι ιδέ­ες σπα­ρά­ζουν για λυτρωμό.