Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αντώνης Μπουντούρης: ΕΡΩΤΗΜΑ

Πού είναι τέλος πάντων
τα χοντρά αντί­σκη­να των εξορίστων
που φύλα­γαν αδιά­βρο­χο το πνεύμα
μια φορά κι ένα καιρό;

Τάχα μη τα παρέ­συ­ραν τα μελτέμια
της Λέρου της Μακρο­νή­σου ή του Τρίκκερι;

Τάχα μη μπλέ­χτη­καν με τα κομ­μέ­να χέρια
των μπρού­τζι­νων αγαλ­μά­των του βυθού;

Στα ναυά­για τα αμετάκλητα
των Αργο­ναυ­τών με τα κόκ­κι­να μαλλιά
των Καρυά­τι­δων που χάθηκαν
της Μνή­μης που εκλάπη;

Ποιος είσαι εσύ λοι­πόν που στα ερω­τή­μα­τα αυτά
σηκώ­νεις τον κασμά να σκά­ψεις όπου λάχει;

Δεν σού­δω­σαν τέτοια άδεια οι νεκροί
με τα βρα­δι­νά τους ρού­χα και
τις φασκιές του μέλ­λο­ντος στα χέρια
που τραγουδούν
στην άκρη της ρεματιάς.

Την επό­με­νη φορά νάσαι πιο προσεκτικός.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο