Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αντώνης Μπουντούρης: Η αλλαξιά της θάλασσας

                                                           1
 Δεν  χρω­στάω πουθενά
Μονά­χα στη θάλασσα
 Την τέφρα μου. 
  2
                            Παράγ­γει­λε στη μάνα του
                                Λυτό να τον γεννήσει
                                 Να ψαλι­δί­σει τις φασκιές
                                Και να ντυ­θούν τ΄αδέλφια του.
                                 Αυτός δεν έχει ανάγκη.
                                 Η θάλασ­σα τον ξέβρασε
                                 Ενα κωφό κοχύ­λι. 
                                                         3
Κόρη λυσί­κο­μη θαλασσινή
Μοσχο­βο­λά αλμύ­ρα και
καταλ­λα­γή.
Γονα­τι­στή προ­σεύ­χε­ται μέσα στο Ιερό της.
Κι έτσι μετατοπίζεται
ο επί­λο­γος
στο μυχό του πάνω κόσμου. 
      4
                                      Και στην κοι­λιά της μάνας μας
                                       χτυ­πά­ει ο παφλα­σμός της…
                                                                        5
                                        Χωνεύ­ο­νται στο σώμα της
Τα γήι­να σώμα­τά μας
                                
          Οι άσκο­πες πλω­τές πορεί­ες μας
                                        Και ανε­βά­ζει στάθμη.
                                                                          6
                                             Τρέχει,τρέχει ανίκητα
                                          Σαν τους ερωτευμένους.
     Πλό­ες χαρά­ζουν το γλαυκό
     χορ­τα­στι­κό της σώμα.
                                                       Αρχόντισσα
                                             Που πλά­θει βάθη αμέτρητα
                                             για να κρυ­φτεί το φως μας.
                                                                            7
                                                Εχει κι η θάλασ­σα ψυχή
                                               που θέλει να τη σώσει.
                                                Εχει και υποστατικό
                                                να παίρ­νει τις πνο­ές της
                                                 Κι όπο­τε θέλει κουπαστή
                                                 αρπά­ζει μια να τεντωθεί.
                                                                        8
                                                Πρό­σω­πα ονειρόληπτα
                                                                    Που έχουν γονατίσει
                                                 Και προ­σκυ­νούν τη θάλασσα
                                                                      Που τελειω­μό δεν έχει… 
                                           9
                                                              Δεν ξεδι­ψά­ει η θάλασσα
                                                              Οσο και να μας πίνει
                                                               Εχει ενα στό­μα μέσα της
                                                              που κατοι­κούν ελπί­δες. 
Αντώ­νης Μπουντούρης
ekdoseis diafimis
 
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο