Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αντώνης Μπουντούρης: ΟΣΟΙ ΣΙΩΠΟΥΝ ΚΙ ΑΞΙΖΟΥΝ (γιατί πολλοί σιωπούν μα δεν αξίζουν…)

Εικό­να πρώ­τη:   απα­λει­φό­με­νοι από παντού
                             ανε­πι­θύ­μη­τοι αόρατοι
                             γονα­τι­σμέ­νοι στο κύμα
                             με τεντω­μέ­να τα φτερά

                              Ενή­λι­κα αμπέ­λια όμως
                              έτοι­μα για τρύγο.

Εικό­να δεύ­τε­ρη:  Συνέ­βη μια σχά­ση μέσα τους
                              στο νόη­μά τους
                              Βοά η αφέλεια
                              και διχάστηκαν
                              Δεν τρέ­φουν προσδοκίες
                              τις απωθούν.

 Εικό­να τρί­τη:    Σαμά­νοι μες στην πόλη
                             γονα­τι­σμέ­νοι στη δική τους στέπα
                             Το πρό­σω­πό τους χαμηλά
                             με ταπει­νό­τη­τα δερβίση.

Εικό­να τέταρ­τη:  Ξυλιά­ζουν μπρο­στά στην ταχύτητα
                              της επικοινωνίας
                              Ζεσταί­νο­νται με μνήμες
                              που πρέ­πει να σωθούν.

Εικό­να πέμ­πτη:  Τρυ­γη­τές σ΄αβλέμονα βυθό
                              (να μην τους βλέπουν)
                              Απλη­στο σπέρμα
                              που γεν­νά μόνο στην ανηφόρα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο