Πού είναι τέλος πάντων
τα χοντρά αντίσκηνα των εξορίστων
που φύλαγαν αδιάβροχο το πνεύμα
μια φορά κι ένα καιρό;
Τάχα μη τα παρέσυραν τα μελτέμια
της Λέρου της Μακρονήσου ή του Τρίκκερι;
Τάχα μη μπλέχτηκαν με τα κομμένα χέρια
των μπρούτζινων αγαλμάτων του βυθού;
Στα ναυάγια τα αμετάκλητα
των Αργοναυτών με τα κόκκινα μαλλιά
των Καρυάτιδων που χάθηκαν
της Μνήμης που εκλάπη;
Ποιος είσαι εσύ λοιπόν που στα ερωτήματα αυτά
σηκώνεις τον κασμά να σκάψεις όπου λάχει;
Δεν σούδωσαν τέτοια άδεια οι νεκροί
με τα βραδινά τους ρούχα και
τις φασκιές του μέλλοντος στα χέρια
που τραγουδούν
στην άκρη της ρεματιάς.
Την επόμενη φορά νάσαι πιο προσεκτικός.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ