Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αντώνης Φωστιέρης – Γιάννης Ψυχοπαίδης: «Ζωγραφική συνομιλία με την Ποίηση»

Γρά­φει η Ευγε­νία Καβαλ­λά­ρη //
φιλόλογος

Ένα βιβλίο έκπλη­ξη από τις εκδό­σεις Καστα­νιώ­τη προ­στέ­θη­κε στις προ­θή­κες των βιβλιο­πω­λεί­ων και στις βιβλιο­θή­κες τη χρο­νιά που πέρα­σε. Ένα βιβλίο που προ­σφέ­ρει την αισθη­τι­κή από­λαυ­ση και τη βαθιά συγκί­νη­ση δύο Τεχνών, της Ποί­η­σης και της Ζωγρα­φι­κής, που απο­τε­λούν στοι­χεία ζωτι­κής σημα­σί­ας για τον άνθρω­πο, όσο η ανα­πνοή και το οξυ­γό­νο. Και φυσι­κά η αξία του συγκε­κρι­μέ­νου βιβλί­ου μεγε­θύ­νε­ται καθώς η εικα­στι­κή ευαι­σθη­σία του Γιάν­νη Ψυχο­παί­δη, συν­δια­λέ­γε­ται με «το ρυθ­μι­κά σκε­πτό­με­νο αίσθη­μα» του Αντώ­νη Φωστιέρη.

fostieris2Η ποί­η­ση πάντα είχε την ευερ­γε­τι­κή ιδιό­τη­τα να εκφρά­ζει και να απα­λύ­νει τις υπαρ­ξια­κές αγω­νί­ες του ανθρώ­που, να καθα­γιά­ζει τα πάθη του και όχι σπά­νια οι λέξεις της έχουν την δύνα­μη να απο­φα­σί­ζουν, να χαράσ­σουν δρό­μους, να ανοί­γουν προ­ο­πτι­κές αλλα­γής του κόσμου. Από την άλλη η ζωγρα­φι­κή είναι η τέχνη της παρα­γω­γής ή ανα­πα­ρά­στα­σης μιας πραγ­μα­τι­κής ή φαντα­στι­κής εικό­νας του κόσμου του αισθη­τού ή του εσω­τε­ρι­κού του καλ­λι­τέ­χνη. Οι υπό­γειες δια­δρο­μές μετα­ξύ τους επι­ση­μάν­θη­καν από την αρχαιό­τη­τα: «Η ζωγρα­φι­κή είναι η ποί­η­ση σιω­πώ­σα ή δε ποί­η­ση η ζωγρα­φι­κή λαλούσα»Σιμωνίδης- « Εικό­να είναι ποί­η­ση χωρίς λέξεις» Ορά­τιος. «Η ζωγρα­φι­κή είναι ποί­η­ση που βλέ­πε­ται αλλά η ποί­η­ση είναι ζωγρα­φι­κή που ακού­γε­ται» Λεο­νάρ­ντο Ντα Βίντσι.

Αυτόν τον εικα­στι­κό – ποι­η­τι­κό διά­λο­γο ο Γιάν­νης Ψυχο­παί­δης που τον έχει ξεκι­νή­σει από το 1980, τον εξε­λίσ­σει με τη συγκε­κρι­μέ­νη καλαί­σθη­τη έκδο­ση, συνο­μι­λώ­ντας με τον Αντώ­νη Φωστιέ­ρη. Στις σελί­δες του βιβλί­ου 2 αυτό­νο­μες τέχνες με τους δικούς τους εκφρα­στι­κούς τρό­πους ενώ­νο­νται, αλλά δια­τη­ρούν και τα ιδιαί­τε­ρα χαρα­κτη­ρι­στι­κά τους.

Τα ποι­ή­μα­τα που επι­λέ­γο­νται και τρο­φο­δο­τούν την έμπνευ­ση του Γιάν­νη Ψυχο­παί­δη προ­έρ­χο­νται από τις συλ­λο­γές του Αντώ­νη Φωστιέ­ρη: Σκο­τει­νός Έρω­τας, Το θα και το να του θανά­του, Η σκέ­ψη ανή­κει στο πέν­θος, Πολύ­τι­μη Λήθη, Τοπία του Τίποτα.

Στο προ­λο­γι­κό σημεί­ω­μα που φέρει τον ποι­η­τι­κό­τα­το τίτλο «ΑΝΤΙ-ΛΑΛΟ ΦΩΣ»και που δια­πνέ­ε­ται από άρω­μα ποί­η­σης, ο ανα­γνώ­στης απο­λαμ­βά­νει τον ποι­η­τι­κό οίστρο του Γιάν­νη Ψυχο­παί­δη, δια­πι­στώ­νει τη βαθιά γνώ­ση που δια­θέ­τει για τον ποι­η­τι­κό κόσμο του Αντώ­νη Φωστιέ­ρη, κατα­το­πί­ζε­ται επαρ­κώς, ακό­μη κι αν είναι ανυ­πο­ψί­α­στος, στο «ποι­η­τι­κό του αλφά­βη­το». Οριο­θε­τεί­ται η ανα­γνω­στι­κή προ­σέγ­γι­ση του Ψυχο­παί­δη της ποι­η­τι­κής του Φωστιέ­ρη, που κατηύ­θυ­νε και καθό­ρι­σε τα κρι­τή­ρια επι­λο­γής των ποι­η­μά­των του και μετου­σιώ­θη­κε κατό­πιν σε εικόνα.

Η ανα­γνω­στι­κή εμπει­ρία που ακο­λου­θεί στις σελί­δες του βιβλί­ου είναι συναρ­πα­στι­κή και απαι­τη­τι­κή καθώς ο ανα­γνώ­στης είτε ως ακρο­α­τής- θεα­τής αυτής της συνο­μι­λί­ας, είτε ως τρί­τος ενερ­γός συνο­μι­λη­τής περ­νά από την ανά­γνω­ση του ποι­ή­μα­τος στην αξιο­λο­γι­κή δια­δι­κα­σία του πίνα­κα προ­σπα­θώ­ντας να δια­κρί­νει πώς η ζωγρα­φι­κή αντλεί την έμπνευ­ση από τον ρυθ­μό, το ξεχω­ρι­στό αίσθη­μα και την ψυχι­κή ατμό­σφαι­ρα του ποι­η­τι­κού λόγου. Ανα­πό­φευ­κτα μπαί­νει στον πει­ρα­σμό και παρα­σύ­ρε­ται να κατα­θέ­σει και τις δικές του συλ­λή­ψεις και προ­σεγ­γί­σεις. Σε κάθε περί­πτω­ση η δια­πί­στω­ση είναι πως σε κάθε ποί­η­μα – δια­μά­ντι αντι­στοι­χεί και ένας υπέ­ρο­χος πίνα­κας που κρύ­βει μέσα του μια νέα αλήθεια.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο