Αντώνης Φωστιέρης: «ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ»

Παρου­σιά­ζει η Ευγε­νία Καβαλ­λά­ρη //
φιλό­λο­γος, πρό­ε­δρος Συν­δέ­σμου Φιλο­λό­γων  Ημαθίας

Αρκε­τά χρό­νια μετά το έργο του «Το θα και το να του Θανά­του» (1990) ο Αντώ­νης Φωστιέ­ρης στην ποι­η­τι­κή του δια­δρο­μή μας προ­σφέ­ρει άλλη μια ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή που στον τίτλο της φιγου­ρά­ρει η λέξη  θάνα­τος. Πρό­κει­ται για τη συλ­λο­γή «Θάνα­τος ο Δεύ­τε­ρος» από τις εκδό­σεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, η πρό­σφα­τη δου­λειά του που ξεκί­νη­σε το ταξί­δι της τον Σεπτέμ­βρη του 2020 με 36 υπέ­ρο­χα ποι­ή­μα­τα μικρής φόρμας.

Ποι­ή­μα­τα που αντα­πο­κρί­νο­νται στις πιο υψη­λές ανα­γνω­στι­κές προσ­δο­κί­ες και πυρο­δο­τούν την έντα­ση της ανα­γνω­στι­κής προ­σπά­θειας, όπως συνή­θως συμ­βαί­νει με την ποί­η­ση του Αντώ­νη Φωστιέρη.

Ο ποι­η­τής επι­χει­ρεί μια εσω­τε­ρι­κή περι­πλά­νη­ση σε χώρους και κατα­στά­σεις οικεί­ους και προ­σφι­λείς της ποι­η­τι­κής του ανα­ζή­τη­σης με αυξη­μέ­νη αυτή τη φορά την προ­σω­πι­κή συμ­με­το­χή του στα όσα δια­δρα­μα­τί­ζο­νται στους στί­χους του. Αξιο­ποιεί τον εσω­τε­ρι­κό μονό­λο­γο ή μια φαι­νο­με­νι­κή αντι­κει­με­νι­κή αφή­γη­ση για μια φιλο­σο­φι­κή ενα­τέ­νι­ση των θεμά­των που τον απα­σχο­λούν: Ο χρό­νος και η φθο­ρά που επι­φέ­ρει, η ζωή, ο θάνα­τος, η φύση και ο ρόλος της ποί­η­σης, οντο­λο­γι­κά ερω­τή­μα­τα, οι κύκλοι που δια­γρά­φει η ανθρώ­πι­νη ύπαρ­ξη, η απα­τη­λή λάμ­ψη της αιω­νιό­τη­τας, η γνώ­ση του εφή­με­ρου, η μνή­μη. Και ενώ τα μοτί­βα αυτά συνα­ντώ­νται και στις προη­γού­με­νες συλ­λο­γές του αρνη­τι­κά φορ­τι­σμέ­να, εδώ ο ποι­η­τής προ­σθέ­τει μια σπί­θα φωτός ειση­γού­με­νος έτσι μια πιο θετι­κή θεώ­ρη­ση της ανθρώ­πι­νης μοίρας.

Με βαθιά στο­χα­στι­κή διά­θε­ση και ποι­η­τι­κή ευστρο­φία μετου­σιώ­νει το προ­σω­πι­κό και εφή­με­ρο σε καθο­λι­κό και μόνι­μο, συν­δέ­ει το προ­σω­πι­κό του αίσθη­μα με τη φιλο­σο­φι­κή του φαρέτρα.

Ως βασι­κό στοι­χείο της ποι­η­τι­κής του τεχνο­λο­γί­ας η παρά­θε­ση αντι­θέ­σε­ων διευ­κο­λύ­νει στην απο­τύ­πω­ση του στο­χα­σμού του και τον απο­σα­φη­νί­ζει με τον καλύ­τε­ρο δυνα­τό τρό­πο: Ο χρό­νος λει­τουρ­γεί κυκλι­κά και μένει αμε­τά­βλη­τος. Η σιω­πή γεν­νά το Λόγο. Η βεβαιό­τη­τα για το Επέ­κει­να αμφι­σβη­τεί­ται. Η προ­ο­πτι­κή του θανά­του ανα­δει­κνύ­ει την αξία της ζωής.  Έτσι ο θάνα­τος λει­τουρ­γεί υπο­στη­ρι­κτι­κά προς την από­λαυ­ση της ζωής. Στο ομώ­νυ­μο ποί­η­μα «Θάνα­τος ο Δεύ­τε­ρος», ο δεύ­τε­ρος θάνα­τος λει­τουρ­γεί ως προ­ϋ­πό­θε­ση ανα­γνώ­ρι­σης των αγα­θών της ζωής. Μέσα από 2 θανά­τους, ξεπη­δά η ζωή. Στο ποί­η­μα δε «Η Ομορ­φιά» κορυ­φώ­νε­ται η ποι­η­τι­κή παρου­σί­α­ση της ζωής, όπου η Ομορ­φιά δια­πλέ­κε­ται με τον έρωτα.

Το εντυ­πω­σια­κό είναι πως ο στο­χα­στι­κός-φιλο­σο­φι­κός χαρα­κτή­ρας των ποι­η­μά­των δεν στε­ρεί απ’ αυτά το αίσθη­μα και την αισθη­τι­κή συγκί­νη­ση, δεν προσ­δί­δει σ’ αυτά εγκε­φα­λι­κό ύφος.

Δεξιο­τέ­χνης ποι­η­τής, ο Αντώ­νης Φωστιέ­ρης παντρεύ­ει  τη λογι­κή, τη σκέ­ψη του και το αίσθη­μα του σε μια ολό­τη­τα που δια­τρέ­χει όλα τα ποι­ή­μα­τα της συλ­λο­γής. Γοη­τεύ­ει με την εκλε­πτυ­σμέ­νη, σμι­λευ­μέ­νη γλώσ­σα του, που περιέ­χει λελο­γι­σμέ­νες δόσεις φιλο­σο­φι­κού, δοκι­μια­κού λεξι­λο­γί­ου, αφη­ρη­μέ­νες έννοιες, ανά­μι­ξη του λόγιου με το προ­φο­ρι­κό, παρη­χή­σεις, ετυ­μο­λο­γι­κά παι­χνί­δια, μεταφορές.

Η νοη­μα­τι­κή πυκνό­τη­τα, η ειρω­νεία, οι συμ­βο­λι­κές εικό­νες, οι αλλη­γο­ρί­ες, οι δια­κει­με­νι­κές ανα­φο­ρές και όλα τα γλωσ­σι­κά επι­νο­ή­μα­τα από το ποι­η­τι­κό εργα­στή­ρι του Αντώ­νη Φωστιέ­ρη ανα­δει­κνύ­ουν και υπο­γραμ­μί­ζουν την αναμ­φι­σβή­τη­τη αξία της συλ­λο­γής, εγγυώ­νται απο­λαυ­στι­κή ανά­γνω­ση σ’ ένα περι­πε­τειώ­δες ταξί­δι λογι­κής και συναισθήματος.

«Ο Μεγά­λος Ζωο­λο­γι­κός Κήπος» του Νικο­λάς Γκι­γιέν, από­δο­ση Γιάν­νη Ρίτσου