Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αν δεν σταθούμε στο πλευρό του ΝΑΤΟ για την Ουκρανία, πώς θα ζητήσουμε την «αλληλεγγύη» των συμμάχων μας όταν απειληθούμε;

Ερώ­τη­ση: Η εμπλο­κή της Ελλά­δας στον πόλε­μο είναι δεδο­μέ­νη, για­τί μόνο έτσι θα μπο­ρεί να ζητή­σει την αλλη­λεγ­γύη των συμ­μά­χων της αν απειληθεί.

Απάντηση

Το αγα­πη­μέ­νο επι­χεί­ρη­μα της κυβέρ­νη­σης, για να δικαιο­λο­γή­σει τη βαθιά εμπλο­κή της στους αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κούς σχε­δια­σμούς και στον πόλε­μο της Ουκρα­νί­ας, γεν­νά­ει μια σει­ρά ερω­τή­μα­τα: Από ποιον ακρι­βώς απει­λεί­ται η Ελλά­δα; Και πώς θα τη βοη­θή­σει το ΝΑΤΟ, αν αυτή η απει­λή τελι­κά υλοποιηθεί;

Σε ό,τι αφο­ρά το πρώ­το, απ’ όσο ξέρου­με, η μονα­δι­κή πολε­μι­κή απει­λή που παρα­μέ­νει ενερ­γή είναι αυτή της Τουρ­κί­ας. Είναι όμως αστείο και μόνο να ακούς την κυβέρ­νη­ση και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα να λένε ότι «είμα­στε στην αμυ­ντι­κή συμ­μα­χία του ΝΑΤΟ για να προ­στα­τευό­μα­στε από την απει­λή μιας άλλης χώρας — μέλους του ΝΑΤΟ και σύμ­μα­χό μας»! Εδώ η λογι­κή σηκώ­νει τα χέρια ψηλά…

Την ίδια ώρα, επι­βε­βαιώ­νε­ται από παντού ότι το ΝΑΤΟ καμιά ασφά­λεια δεν προ­σφέ­ρει απέ­να­ντι στις απει­λές της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, που αμφι­σβη­τεί κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της Ελλά­δας και της Κύπρου. Αντί­θε­τα, ενθαρ­ρύ­νει την επι­θε­τι­κό­τη­τα της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, με καθο­ρι­στι­κή και δια­χρο­νι­κή ευθύ­νη όλων των ελλη­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων και των κομ­μά­των του ευρω­α­τλα­ντι­κού τόξου.

Για να δού­με, όμως, πώς εκφρά­ζε­ται η «αλλη­λεγ­γύη» των συμ­μά­χων σε συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρήνης:

Με την Ελλά­δα στο ΝΑΤΟ η Κύπρος παρα­μέ­νει κατε­χό­με­νη χώρα και προ­ω­θεί­ται η λύση των δύο κρα­τών, που σημαί­νει ορι­στι­κή και τελε­σί­δι­κη διχο­τό­μη­ση. Για να μην θυμί­σου­με τον ρόλο του ΝΑΤΟ στην τουρ­κι­κή εισβο­λή, που όχι μόνο τη στή­ρι­ξε στο παρα­σκή­νιο, αλλά επέ­βα­λε και «σιγή πυρός», σε συνερ­γα­σία τότε με τη χού­ντα, για να μη δημιουρ­γη­θεί πρό­βλη­μα στην ευρω­α­τλα­ντι­κή συμμαχία!

Με την Ελλά­δα στο ΝΑΤΟ το Αιγαίο έχει γεμί­σει γκρί­ζες ζώνες και θεω­ρεί­ται ενιαί­ος επι­χει­ρη­σια­κός χώρος, χωρίς σύνο­ρα και κυριαρ­χι­κά δικαιώματα.

Με την Ελλά­δα στο ΝΑΤΟ η Τουρ­κία υπέ­γρα­ψε το τουρ­κο­λυ­βι­κό σύμ­φω­νο, που απο­κό­βει την ελλη­νι­κή από την κυπρια­κή ΑΟΖ και δια­μορ­φώ­νει το έδα­φος για μειω­μέ­νη ελλη­νι­κή κυριαρ­χία στην Ανατ. Μεσόγειο.

Με την Ελλά­δα στο ΝΑΤΟ αμφι­σβη­τεί­ται η ΑΟΖ του Καστε­λό­ρι­ζου, ακό­μα και η ελλη­νι­κή κυριό­τη­τα σε νησιά του Β. Αιγαί­ου, για τα οποία η Τουρ­κία απαι­τεί να αποστρατιωτικοποιηθούν.

Με την Ελλά­δα στο ΝΑΤΟ, που στην Ουκρα­νία υπο­τί­θε­ται ότι πολε­μά­ει τον ανα­θε­ω­ρη­τι­σμό της Ρωσί­ας, η Τουρ­κία επι­χει­ρεί να ανα­θε­ω­ρή­σει τη Συν­θή­κη της Λοζά­νης στα δυτι­κά, όπως το έχει ήδη κάνει στα νότια και στα ανα­το­λι­κά, έχο­ντας εισβά­λει με στρα­τό στη Συρία και στο Ιράκ.

Το ΝΑΤΟ λοι­πόν, που θέλει την Τουρ­κία αγκι­στρω­μέ­νη στη συμ­μα­χία και μακριά από τη Ρωσία, υπο­θάλ­πει τις αμφι­σβη­τή­σεις της σε βάρος της Ελλά­δας, με συμ­βο­λή σ’ αυτό και των ελλη­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων, που «νού­με­ρο ένα» στό­χος τους είναι η δια­τή­ρη­ση και θωρά­κι­ση της ΝΑΤΟι­κής συνο­χής απέ­να­ντι στους αντα­γω­νι­στές του. Αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει όμως ικα­νο­ποί­η­ση αξιώ­σε­ων της Τουρ­κί­ας μέσα από επώ­δυ­νους συμ­βι­βα­σμούς, που ακου­μπούν τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της Ελλά­δας και περιέ­χουν το σπέρ­μα της όξυν­σης των αντα­γω­νι­σμών ανά­με­σα στις δυο αστι­κές τάξεις.

Οσο για τη «στή­ρι­ξη» και την «αλλη­λεγ­γύη» στην οποία μπο­ρεί να ποντά­ρει η Ελλά­δα σε περί­πτω­ση σύγκρου­σης με την Τουρ­κία, ισχύ­ει το «ψωνί­σα­με από σβέρ­κο». Αρκεί να θυμη­θού­με τι έλε­γε τις προ­άλ­λες ένα πρώ­ην στέ­λε­χος των ισραη­λι­νών μυστι­κών υπη­ρε­σιών, απα­ντώ­ντας στην ερώ­τη­ση για το πώς η χώρα του θα συν­δρά­μει την Ελλά­δα: Σίγου­ρα όχι στρα­τιω­τι­κά, αλλά με την ανταλ­λα­γή πλη­ρο­φο­ριών και την πώλη­ση όπλων! Για τις ΗΠΑ και τους υπό­λοι­πους βέβαια, ούτε συζήτηση.

Τέλος, αν η κυβέρ­νη­ση θεω­ρεί απει­λή τη Ρωσία, στο φόντο της όξυν­σης των αντα­γω­νι­σμών με το ΝΑΤΟ, το ερώ­τη­μα είναι το εξής: Πότε ανέ­βη­καν οι τόνοι της επι­θε­τι­κής ρητο­ρι­κής της Ρωσί­ας απέ­να­ντι στη χώρα μας; Οταν αυτή μετα­τρά­πη­κε σε πολε­μι­κό ορμη­τή­ριο του ΝΑΤΟ με βάσεις σε όλη την επι­κρά­τεια. Οταν ανα­βαθ­μί­στη­κε σε κόμ­βο για τη μετα­φο­ρά στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων που χρη­σι­μο­ποιού­νται στην περι­κύ­κλω­ση της Ρωσί­ας. Οταν στον πόλε­μο της Ουκρα­νί­ας κρά­τη­σε ψηλά την αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή σημαία, προ­σφέ­ρο­ντας όλες τις διευ­κο­λύν­σεις που προ­βλέ­πουν οι συμ­βα­τι­κές υπο­χρε­ώ­σεις της απέ­να­ντι στο ΝΑΤΟ.

Με λίγα λόγια, η εμπλο­κή στον αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κό σχε­δια­σμό είναι αυτή που μετα­τρέ­πει την Ελλά­δα σε θύτη και τον λαό της σε στό­χο, και όχι το αντίθετο.

Ριζο­σπά­στης.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο