Αν ζούσε ο Τσάβες;

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Το απο­τέ­λε­σμα των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών στη Βενε­ζου­έ­λα γεμί­ζει θλί­ψη κάθε αγω­νι­στή, κάθε προ­ο­δευ­τι­κό άνθρω­πο αλλη­λέγ­γυο στη Μπο­λι­βα­ρια­νή Δια­δι­κα­σία που ξεκί­νη­σε πριν 16 χρό­νια ο Ούγκο Τσά­βες με τη στή­ρι­ξη του βενε­ζου­ε­λά­νι­κου λαού και προ­σφέ­ρε­ται για προ­βλη­μα­τι­σμό και συμπε­ρά­σμα­τα. Η συντρι­πτι­κή νίκη των δυνά­με­ων της αντι­δρα­στι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης που στη­ρί­χτη­καν σθε­να­ρά από τις ΗΠΑ και το μεγά­λο κεφά­λαιο, είναι ένα πισω­γύ­ρι­σμα που μόνο δει­νά θα φέρει στο λαό της Βενε­ζου­έ­λας και θα ορθώ­σει και άλλες δυσκο­λί­ες στην αδή­ρι­τη ανά­γκη για οργά­νω­ση της πάλης του σε ταξι­κή βάση.

Όσο και αν τα πιο συνει­δη­το­ποι­η­μέ­να τμή­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού γνω­ρί­ζουν ότι οι εκλο­γές δεν είναι το πεδίο όπου θα δοθούν οι απο­φα­σι­στι­κό­τε­ρες και πιο σκλη­ρές μάχες, ένα τέτοιο απο­τέ­λε­σμα δεν παύ­ει να ενι­σχύ­ει την ψυχο­λο­γία της κού­ρα­σης και της απο­γο­ή­τευ­σης και να κάμ­πτει –ελπί­ζου­με πρό­σκαι­ρα- το ηθι­κό των (συν)αγωνιστών, εκτός από το να στρώ­νει το δρό­μο στην επέ­λα­ση της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας (που δεν παραι­τεί­ται και σαν τη Λερ­ναία Ύδρα ανα­γεν­νιέ­ται, αν δεν την συντρίψεις).

Οι δυνά­μεις της αντι­δρα­στι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης κατά­φε­ραν μέσα από τις εκλο­γές να πετύ­χουν ό,τι δεν μπό­ρε­σαν με τις καθο­δη­γού­με­νες και στη­ρι­ζό­με­νες από τις ΗΠΑ προ­σπά­θειες απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης και εκτρο­πής που προη­γή­θη­καν. Εκμε­ταλ­λεύ­τη­καν τη δυσα­ρέ­σκεια των φτω­χό­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των (χαρα­κτη­ρι­στι­κό εκτός των άλλων ότι στη­ρί­ζο­νται και από τους 3 βου­λευ­τές των ινδιά­νι­κων φυλών) απέ­να­ντι σε μια κυβέρ­νη­ση που δεν κατά­φε­ρε να αντα­πε­ξέλ­θει στην επί­θε­ση της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, έχο­ντας εκτός των άλλων να αντι­με­τω­πί­σει και το  πρό­βλη­μα της μεί­ω­σης της τιμής του πετρε­λαί­ου πάνω στο οποίο κυρί­ως βασί­ζε­ται η οικο­νο­μία της χώρας. Αλή­θεια είναι ότι το αντί­θε­το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα θα μας προ­κα­λού­σε έκπληξη.

Το αν αυτό το πισω­γύ­ρι­σμα είναι πρό­σκαι­ρο θα το δεί­ξει η ζωή, όπως στην πορεία θα απο­δει­χτεί και αν η Μπο­λι­βα­ρια­νή Δια­δι­κα­σία ήταν μια παρέν­θε­ση που τεί­νει να κλεί­σει. Κάποιοι και εδώ στην Ελλά­δα το βρά­δυ της Κυρια­κής έτρι­βαν τα χέρια τους από χαρά. Πολ­λοί είναι οι φίλοι της Βενε­ζου­έ­λας που ανα­ρω­τιού­νται «αν ζού­σε ο Τσά­βες;»… Η πρό­ω­ρη απώ­λεια αυτού του χαρι­σμα­τι­κού ηγέ­τη αναμ­φί­βο­λα ήταν ένα τερά­στιο πλήγ­μα για την Μπο­λι­βα­ρια­νή Δια­δι­κα­σία και κανείς δεν μπο­ρεί να πει με βεβαιό­τη­τα τι θα συνέ­βαι­νε αν ζού­σε. Όμως…

Είναι η ζωή που βάζει τα πιο αμεί­λι­κτα ερω­τή­μα­τα και η ίδια η ζωή που δίνει τις απα­ντή­σεις. Οι νόμοι της ταξι­κής κοι­νω­νί­ας είναι ψυχροί, οι κανό­νες της ταξι­κής πάλης σκλη­ροί, δεν αφή­νουν περι­θώ­ρια για παρερ­μη­νεί­ες ή ταλα­ντεύ­σεις. Αυτό που έφε­ρε η Μπο­λι­βα­ρια­νή Δια­δι­κα­σία ήταν ουσια­στι­κά μια άλλου τύπου δια­χεί­ρι­ση (όμως) της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, μια ανα­κα­τα­νο­μή μεν του πλού­του προς όφε­λος των φτω­χό­τε­ρων στρω­μά­των, με παράλ­λη­λη άμβλυν­ση οξυ­μέ­νων λαϊ­κών προ­βλη­μά­των (δια­τρο­φή, στέ­γη, μόρ­φω­ση, υγεία κλπ), δεν γκρέ­μι­σε όμως την ιδιο­κτη­σία των καπι­τα­λι­στών στα μέσα παρα­γω­γής, δεν έφε­ρε την εργα­τι­κή τάξη στην εξουσία.

Η «επό­με­νη μέρα» για την κυβέρ­νη­ση του Νικο­λάς Μαδού­ρο και τα κόμ­μα­τα που συγκρο­τούν τον Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλο — Σιμόν Μπο­λί­βαρ, εκτός από αυτο­κρι­τι­κή απαι­τεί ανα­σύ­ντα­ξη και απο­φά­σεις. Τα κινή­μα­τα αλλη­λεγ­γύ­ης θα συνε­χί­σουν να εκφρά­ζουν σθε­να­ρά την διε­θνι­στι­κή ταξι­κή τους αλλη­λεγ­γύη στους εργα­ζό­με­νους και το λαό της Βενε­ζου­έ­λας, στην κυβέρ­νη­ση του Προ­έ­δρου Μαδού­ρο και τον Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλο — Σιμόν Μπο­λί­βαρ, ενά­ντια στις επι­διώ­ξεις των γερα­κιών της Ουά­σιγ­κτον και τις επεμ­βά­σεις του ιμπε­ρια­λι­σμού και σ’ αυτή τη δύσκο­λη κατά­στα­ση που αρχί­ζει να δια­μορ­φώ­νε­ται μετά το απο­τέ­λε­σμα των εκλογών.

Μελε­τώ­ντας την πεί­ρα από την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού για εφτά δεκα­ε­τί­ες τον 20ο αιώ­να, αντλώ­ντας συμπε­ρά­σμα­τα από την επα­να­στα­τι­κή σοσια­λι­στι­κή Κού­βα, τη διαύ­γεια, την τόλ­μη και την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα της ηγε­σί­ας της και τις κατα­κτή­σεις και τα επι­τεύγ­μα­τα του λαού της, δεν χωρά­ει αμφι­σβή­τη­ση ότι ο δρό­μος προς τον σοσια­λι­σμό και την πραγ­μα­τι­κά λαϊ­κή εξου­σία περ­νά­ει μέσα από την οργά­νω­ση της εργα­τι­κής τάξης, των αγρο­τών, του λαϊ­κού κινή­μα­τος, το δυνά­μω­μα της ταξι­κής πάλης, την ανει­ρή­νευ­τη σύγκρου­ση με την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, μέχρι την ορι­στι­κή και αμε­τά­κλη­τη ανα­τρο­πή της.

Ο Πρέ­σβης της Μπο­λι­βα­ρια­νής Δημο­κρα­τί­ας της Βενε­ζου­έ­λας Φαρίντ Φερ­νά­ντες στην εκδή­λω­ση για την Ημέ­ρα Εορ­τα­σμού της Κλη­ρο­νο­μιάς του Κομα­ντά­ντε Ούγκο Τσά­βες, στην Αθή­να.
(Φωτο­γρα­φία: Γιάν­νης Τσαλ.)

ΥΓ. Σε μια εκδή­λω­ση συγκι­νη­σια­κά φορ­τι­σμέ­νη από το κακό εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα, την περα­σμέ­νη Τρί­τη, συλ­λο­γι­κό­τη­τες και φίλοι της Βενε­ζου­έ­λας στην Αθή­να συγκε­ντρώ­θη­καν για την Ημέ­ρα Εορ­τα­σμού της Κλη­ρο­νο­μιάς του Κομα­ντά­ντε Ούγκο Τσά­βες. Η μέρα ήταν συμ­βο­λι­κή, έκλει­ναν ακρι­βώς τρία χρό­νια από την τελευ­ταία δημό­σια (τηλε­ο­πτι­κή) εμφά­νι­σή του χαρι­σμα­τι­κού λατι­νο­α­με­ρι­κά­νου ηγέ­τη, την οποία παρα­κο­λου­θή­σα­με μέσα από την προ­βο­λή του σχε­τι­κού βίντεο που φόρ­τι­σε περισ­σό­τε­ρο την ατμό­σφαι­ρα. Η εκδή­λω­ση ήταν ένα βήμα για να εκφρα­στούν, έστω σε περιο­ρι­σμέ­νο βαθ­μό, σκέ­ψεις και προ­βλη­μα­τι­σμοί συνα­γω­νι­στών για το παρόν και το μέλ­λον της Μπο­λι­βα­ρια­νής Δια­δι­κα­σί­ας και να εκφρα­στεί –στον υπερ­θε­τι­κό  βαθ­μό- η αλλη­λεγ­γύη μας στους εργα­ζό­με­νους και το λαό της Βενε­ζου­έ­λας, στην κυβέρ­νη­ση Μαδού­ρο και στις δυνά­μεις του Μεγά­λου Πατριω­τι­κού Πόλου — Σιμόν Μπολίβαρ.