Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αξιοποιώντας στο σήμερα συμπεράσματα από την αντιδικτατορική πάλη 1967–1974

Να ξεκι­νή­σου­με με μια σύντο­μη περι­γρα­φή της κατά­στα­σης πριν από τη δικτα­το­ρία, τη 10ετία του 1960. Το ΚΚΕ ήταν παρά­νο­μο, στις φυλα­κές και τις εξο­ρί­ες υπήρ­χαν ακό­μα πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι. Στην πολι­τι­κή ζωή κυριαρ­χού­σε ένα βαρύ σκο­τα­δι­στι­κό αντι­κομ­μου­νι­στι­κό καθε­στώς, όπου οι κομ­μου­νι­στές χαρα­κτη­ρί­ζο­νταν «μιά­σμα­τα», «αιμο­στα­γείς εγκλη­μα­τί­ες» και το ΚΚΕ, Κόμ­μα του «εγκλή­μα­τος και της προ­δο­σί­ας». Οι παρα­κρα­τι­κές φασι­στι­κές ομά­δες ήταν παντού.

Στο Κόμ­μα και στο κίνη­μα δινό­ταν μάχη με τα διά­φο­ρα οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα που επι­δί­ω­καν τη διά­λυ­ση του ΚΚΕ και την αντι­κα­τά­στα­σή του από την ΕΔΑ, κόμ­μα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κατεύθυνσης.

Μέσα σε αυτές τις δύσκο­λες συν­θή­κες ζήσα­με μεγά­λα γεγο­νό­τα, απο­κτή­σα­με συγκλο­νι­στι­κές εμπει­ρί­ες, δώσα­με μεγά­λες μάχες.

  • Ζήσα­με συγκλο­νι­στι­κές εργα­τι­κές και λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, με κορυ­φαί­ες την ιστο­ρι­κή απερ­γία των οικο­δό­μων το 1961, αυτές που έγι­ναν για τη δολο­φο­νία του Γρ. Λαμπρά­κη το 1963, την προ­βο­κά­τσια στον Γορ­γο­πό­τα­μο το 1964 με πολ­λούς νεκρούς και τραυ­μα­τί­ες, τα Ιου­λια­νά το 1965 για 70 μέρες.
  • Ζήσα­με την επι­βο­λή της στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας για 7 χρό­νια, αλλά και την κατάρ­ρευ­σή της. Βρε­θή­κα­με στις πρώ­τες γραμ­μές των αγώ­νων, στις φυλα­κές, στην εξο­ρία, στα άντρα βασα­νι­στη­ρί­ων, αλλά και στις μεγά­λες στιγ­μές των μαζι­κών αγώ­νων, με κορυ­φαί­ους την κατά­λη­ψη της Νομι­κής και μετά του Πολυτεχνείου.
  • Ζήσα­με την ανα­συ­γκρό­τη­ση των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων μετά από πολ­λά χρό­νια και την ήττα του οπορ­του­νι­σμού εκεί­νης της περιό­δου. Τη νομι­μο­ποί­η­ση του ΚΚΕ ύστε­ρα από 30 χρό­νια παρα­νο­μί­ας, την ίδρυ­ση και ορμη­τι­κή ανά­πτυ­ξη της ΚΝΕ.
  • Πανη­γυ­ρί­σα­με μεγά­λα διε­θνή γεγο­νό­τα, όπως την ήττα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στο Βιετ­νάμ, την ανα­τρο­πή μετά από 30 χρό­νια των δικτα­το­ριών στην Πορ­το­γα­λία και την Ισπα­νία και πολ­λά άλλα.

Οπως φαί­νε­ται, η περί­ο­δος αυτή ήταν αρκε­τά σύν­θε­τη και καθό­λου εύκο­λη. Οι δυσκο­λί­ες συνυ­πάρ­χουν με τις δυνα­τό­τη­τες και η ασί­γα­στη ταξι­κή πάλη μετα­τρέ­πει αυτές τις δυνα­τό­τη­τες σε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ολα αλλά­ζουν και η πάλη του παλιού με το νέο είναι αστα­μά­τη­τη. Οι ήττες φέρ­νουν το σπέρ­μα νικη­φό­ρων αγώνων.

Συγκρί­νο­ντας το τότε με το σήμε­ρα μπο­ρού­με να κατα­λή­ξου­με στα παρα­κά­τω συμπεράσματα.
  • Ποτέ στην Ιστο­ρία του Κόμ­μα­τος δεν υπήρ­χαν εύκο­λες ή ιδα­νι­κές συν­θή­κες δρά­σης, ακό­μα και σε στιγ­μές μεγά­λων επι­τυ­χιών και κατακτήσεων.
  • Παλεύ­α­με και παλεύ­ου­με πάντα κόντρα στο ρεύ­μα, χωρίς να υπο­λο­γί­ζου­με τις κάθε είδους δυσκο­λί­ες και θυσί­ες, γνω­ρί­ζο­ντας ότι η κινη­τή­ρια δύνα­μη της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης είναι η ταξι­κή πάλη. Μπο­ρεί στην ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή να έχου­με πισω­γυ­ρί­σμα­τα, ήττες, απο­τυ­χί­ες, αλλά η ιστο­ρι­κή εξέ­λι­ξη είναι πάντα ανο­δι­κή, σε κάθε περίπτωση.

Κρι­τή­ριο στη στά­ση του Κόμ­μα­τος, στη χάρα­ξη της στρα­τη­γι­κής και της τακτι­κής του δεν ήταν και δεν είναι οι δυσκο­λί­ες και ο αρνη­τι­κός συσχε­τι­σμός δύνα­μης, οι απο­τυ­χί­ες, οι ήττες. Χωρίς να παρα­γνω­ρί­ζου­με τους παρά­γο­ντες αυτούς, το βασι­κό κρι­τή­ριο είναι ο σκο­πός του Κόμ­μα­τος και οι ανά­γκες που απορ­ρέ­ουν από αυτόν το σκοπό.

Τον αδιά­κο­πο αγώ­να, κάτω από οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες, για να συνει­δη­το­ποι­ή­σει η εργα­τι­κή τάξη την ιστο­ρι­κή της απο­στο­λή, ως νεκρο­θά­φτης του καπι­τα­λι­σμού και οικο­δό­μος της νέας κοι­νω­νί­ας, του Σοσια­λι­σμού — Κομ­μου­νι­σμού, με την κατάρ­γη­ση κάθε ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και ταξι­κής κυριαρχίας.

Οσες φορές, και υπήρ­χαν τέτοιες, παρα­γνω­ρί­σα­με αυτήν την αρχή, τα απο­τε­λέ­σμα­τα ήταν καταστροφικά.

Μερι­κές φορές σήμε­ρα, στην πρά­ξη, στον σχε­δια­σμό και στην εκπλή­ρω­ση δια­φό­ρων καθη­κό­ντων, παρα­τη­ρού­με ότι συχνά φέρ­νου­με σε πρώ­το πλά­νο τις δυσκο­λί­ες και τα διά­φο­ρα συνα­φή προ­βλή­μα­τα. Γενι­κά δεν είναι λάθος, αλλά δεν είναι και σε κάθε περί­πτω­ση σωστή, αντι­κει­με­νι­κή και αγω­νι­στι­κή προ­σέγ­γι­ση φαι­νο­μέ­νων και καταστάσεων.

Πολ­λές φορές, στην πρά­ξη, μια τέτοια προ­σέγ­γι­ση είναι μονό­πλευ­ρη και όχι σπά­νια χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως άλλο­θι για τη δικαιο­λό­γη­ση αδυ­να­μιών, καθυ­στε­ρή­σε­ων, υπο­χω­ρή­σε­ων στις δυσκο­λί­ες, για φαι­νό­με­να αδρά­νειας ή αιφνιδιασμού.

Θα πει κάποιος ότι τότε, τη δεκα­ε­τία του ’60 και κατο­πι­νά, υπήρ­χε η Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, το σοσια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, ενώ σήμε­ρα τα πράγ­μα­τα είναι δια­φο­ρε­τι­κά. Γενι­κά είναι δικαιο­λο­γη­μέ­νο ένα τέτοιο επι­χεί­ρη­μα και ο ανά­λο­γος προβληματισμός.

Ναι, πράγ­μα­τι, ο Σοσια­λι­σμός που οικο­δο­μού­νταν και τα επι­τεύγ­μα­τά του μας έδι­ναν δύνα­μη, προ­ο­πτι­κή και ζωντα­νό όρα­μα. Πηγή, όμως, δύνα­μης δεν ήταν μόνο ο παρά­γο­ντας αυτός. Πηγή δύνα­μης και ενθου­σια­σμού στη μάχη ήταν και οι μεγά­λες επα­να­στα­τι­κές παρα­δό­σεις του ΚΚΕ, ο ηρω­ι­σμός των προη­γού­με­νων γενιών και ιδιαί­τε­ρα η επο­ποι­ία της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και του ΔΣΕ.

Αυτή η δύναμη μας έδωσε κουράγιο, θάρρος να τα βγάλουμε πέρα στην εξορία, στην παρανομία, σε όλες τις δυσκολίες. Αυτή η δύναμη κατοπινά μας βοήθησε να κρατηθούμε όρθιοι στην αντεπανάσταση, να βγάλουμε συμπεράσματα και να επεξεργαστούμε την επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ.

Σήμερα 47 χρόνια Πολυτεχνείο
Δεν παρα­γνω­ρί­ζου­με ότι σήμε­ρα ζού­με σε μια επο­χή που προ­κα­λεί μεγά­λες ανη­συ­χί­ες και τρό­μο. Δεν πρέ­πει, όμως, να μας τρο­μά­ζουν οι δυσκο­λί­ες και τα ουρ­λια­χτά των πραι­το­ρια­νών τους, όπου Γης.
Ο καπι­τα­λι­σμός δεν έχει μέλ­λον. Η αλή­θεια αυτή είναι αναμ­φι­σβή­τη­τη και πρέ­πει να είναι πίστη ακλό­νη­τη. Αυτό το σύστη­μα βου­λιά­ζει και σαπί­ζει στις αντι­φά­σεις και αντι­θέ­σεις του. Το ζού­με σήμε­ρα ολο­ζώ­ντα­να. Είναι σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τις ανά­γκες των ανθρώ­πων και της κοι­νω­νί­ας. Οι κινη­τή­ριες δυνά­μεις της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης ωρι­μά­ζουν. Αυτό το σύστη­μα της βαρ­βα­ρό­τη­τας και της εκμε­τάλ­λευ­σης δεν μπο­ρεί να τις ανα­χαι­τί­σει, να τις ανα­κό­ψει. Ο τρο­χός της Ιστο­ρί­ας θα γυρί­σει.

Συζη­τά­με, αγω­νι­ζό­μα­στε ανυ­πο­χώ­ρη­τα και καλού­με κάθε καλό­πι­στο άνθρω­πο να βγά­λει τα συμπε­ρά­σμα­τά του, να βρει τη δύνα­μη και το κου­ρά­γιο και να βρε­θεί στα χαρα­κώ­μα­τα του αγώ­να μαζί με το ΚΚΕ. Δεν υπάρ­χει χρό­νος για χάσι­μο και για νέες αυτα­πά­τες ενός καλύ­τε­ρου δια­χει­ρι­στή αυτής της βαρ­βα­ρό­τη­τας.

Σήμε­ρα μπο­ρεί να μην έχου­με απέ­να­ντί μας τανκς, να μην υπάρ­χουν εξο­ρί­ες και φυλα­κές. Το ΚΚΕ να είναι νόμι­μο και να έχου­με μια σει­ρά από ατο­μι­κά και συλ­λο­γι­κά δικαιώ­μα­τα και ελευθερίες.

Δεν υπο­βαθ­μί­ζου­με τη σημα­σία τους, άλλω­στε είναι κατα­κτή­σεις που απέ­σπα­σαν η εργα­τι­κή τάξη και ο λαός μας, η νεο­λαία με σκλη­ρούς αγώ­νες, με αίμα και πολ­λές θυσί­ες. Γι’ αυτό και υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε κάθε κατά­κτη­ση ανυ­πο­χώ­ρη­τα και αποφασιστικά.

Δεν απο­δε­χό­μα­στε όμως τη σημε­ρι­νή τάξη πραγ­μά­των και πολύ περισ­σό­τε­ρο την άπο­ψη των αστών πολι­τι­κών ότι η δημο­κρα­τία των τελευ­ταί­ων χρό­νων είναι η καλύ­τε­ρη και μακρο­βιό­τε­ρη από τη σύστα­ση του ελλη­νι­κού κρά­τους και ότι η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία είναι το ανώ­τε­ρο και καλύ­τε­ρο σύστη­μα. Είναι η οργα­νω­μέ­νη νομι­κά, συνταγ­μα­τι­κά και πολι­τι­κά βία μιας μειοψηφίας.

Αγω­νι­ζό­μα­στε με νύχια και με δόντια να υπε­ρα­σπί­σου­με όποιες κατα­κτή­σεις απο­σπά­σα­με με σκλη­ρούς αγώ­νες. Αγω­νι­ζό­μα­στε να μη χει­ρο­τε­ρεύ­σει παρα­πέ­ρα η θέση των εργα­ζο­μέ­νων, του λαού.

Οι αγώ­νες όμως αυτοί, σήμε­ρα, είναι κατά κανό­να αμυ­ντι­κοί και σωστά οργα­νώ­νο­νται και πρέ­πει να γίνουν ακό­μα πιο μαζι­κοί, πιο δυναμικοί. 47 Χρόνια Πολυτεχνείο

Σωστά οι αγώνες αυτοί συνδέονται και πρέπει να συνδέονται πιο στοχευμένα και να αποκτούν σταθερά πιο βαθύ αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Να στοχεύουν στην ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων με προοπτική την εργατική εξουσία, το Σοσιαλισμό. Είναι ολοφάνερη αυτή η ανάγκη, το ζούμε και το βλέπουμε καθαρά όπου κι αν κοιτάξουμε.

Μας λένε υπο­κρι­τι­κά διά­φο­ροι φιλο­σο­φού­ντες, ανά­με­σα σε πολ­λά ανι­στό­ρη­τα, ότι αυτό που λεί­πει σήμε­ρα είναι η παι­δεία, μια σωστή εκπαί­δευ­ση. Ας δού­με, όμως, τα αντι­κει­με­νι­κά γεγονότα.
Για παρά­δειγ­μα, οι ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας, οι ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων και των οικο­γε­νειών τους απαι­τούν σήμε­ρα πολ­λές εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες παρα­πά­νω επι­στή­μο­νες όλων των κατη­γο­ριών, υψη­λά ειδι­κευ­μέ­νο επι­στη­μο­νι­κό, ερευ­νη­τι­κό και τεχνι­κό δυνα­μι­κό κάθε είδους και τις αντί­στοι­χες κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές. Χιλιά­δες παρα­πά­νω για­τρούς, για να καλύ­ψουν όλες τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες από τη φρο­ντί­δα για τα βρέ­φη, την προ­λη­πτι­κή ιατρι­κή, για­τρούς Εργα­σί­ας, κάλυ­ψη των ανα­γκών σε ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη, σε Κέντρα Υγεί­ας, νοσο­κο­μεία, για την έρευ­να και την εκπαί­δευ­ση και πολ­λά άλλα.

Χιλιά­δες παρα­πά­νω δασκά­λους και καθη­γη­τές. Χιλιά­δες παρα­πά­νω μηχα­νι­κούς, γεω­πό­νους, για την ανά­πτυ­ξη της αγρο­τι­κής παρα­γω­γής και την κατα­σκευή εργα­λειο­μη­χα­νών, ψυγεί­ων, απο­θη­κευ­τι­κών χώρων, εγγειο­βελ­τιω­τι­κών έργων, μετα­φο­ρι­κών μέσων κ.ά. Οι ανά­γκες αυτές είναι υπαρ­κτές όχι μόνο στους παρα­πά­νω τομείς, αλλά παντού σε κάθε τομέα ανθρώ­πι­νης δρα­στη­ριό­τη­τες και κατά πρώ­το για τη μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά με μειω­μέ­νο χρό­νο εργα­σί­ας και περισ­σό­τε­ρο ελεύ­θε­ρο χρόνο.

Κι όμως ζού­με τη μεγά­λη αντί­φα­ση. Πολ­λοί από­φοι­τοι να μην μπο­ρούν να βρουν δου­λειά στο αντι­κεί­με­νό τους ή να εργά­ζο­νται με μεγά­λη ανα­σφά­λεια και με απα­ρά­δε­κτες συν­θή­κες. Δεν είναι ελεύ­θε­ροι να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τις επαγ­γελ­μα­τι­κές και επι­στη­μο­νι­κές τους δυνα­τό­τη­τες και φιλο­δο­ξί­ες, να δημιουρ­γή­σουν. Μεγα­λώ­νουν διαρ­κώς η ανερ­γία, η υποαπασχόληση.

Παίρ­νο­νται διαρ­κώς νέα μέτρα με αλλε­πάλ­λη­λους νόμους από όλες τις κυβερ­νή­σεις, για να περιο­ρί­ζουν και να δυσκο­λεύ­ουν χιλιά­δες νέους από την πρό­σβα­ση στη μόρ­φω­ση, στα πανε­πι­στή­μια και οι συν­θή­κες εκπαί­δευ­σης να γίνο­νται όλο πιο δύσκο­λες για τη μεγά­λη μάζα των μαθη­τών, φοι­τη­τών, σπου­δα­στών και, το χει­ρό­τε­ρο, να υπο­βαθ­μί­ζο­νται τα επι­στη­μο­νι­κά αντι­κεί­με­να. Κατα­στρέ­φο­νται πολύ­τι­μες παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις ή λεη­λα­τού­νται αδίστακτα.

Πού οφεί­λε­ται η μεγά­λη αυτή αντί­φα­ση; που εμπο­δί­ζει την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και στε­ρεί από την πλειο­ψη­φία των εργα­τι­κών και λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών τη δυνα­τό­τη­τα να ζουν αξιο­πρε­πώς, να βελ­τιώ­νουν διαρ­κώς το επί­πε­δο ζωής σε όλο και πιο ανώ­τε­ρα επίπεδα;

Οφεί­λε­ται στον κεφα­λαιο­κρα­τι­κό τρό­πο παρα­γω­γής, που στη­ρί­ζε­ται στην ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής και στην εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής δύνα­μης και πιο ειδι­κά οφεί­λε­ται στο γεγο­νός ότι έχει φτά­σει σε ένα τέτοιο σημείο, όπου είναι πλέ­ον σε πλή­ρη αντί­θε­ση, σε σύγκρου­ση με τις ανά­γκες της κοινωνίας.

Οι καπι­τα­λι­στές επεν­δύ­ουν μόνο για το κέρ­δος και όχι για τις ανά­γκες των ανθρώ­πων. Επεν­δύ­ουν μόνο εκεί που έχει κέρ­δος και κλεί­νουν τις επι­χει­ρή­σεις όταν δεν έχουν κέρδος.
Δεν αφή­νουν καμία ανθρώ­πι­νη ανά­γκη και δρα­στη­ριό­τη­τα που να μην την υπο­τάσ­σουν στην κερ­δο­φο­ρία τους. Από την ψυχα­γω­γία, τον αθλη­τι­σμό, έως την υγεία, την ασφά­λι­ση, την εκπαί­δευ­ση, την κατοι­κία, παντού. Δεν ανέ­χο­νται να ζουν οι άνθρω­ποι πάνω από το προσ­δό­κι­μο, για­τί είναι κόστος και πρέ­πει να δου­λεύ­ουν έως τα βαθιά γερά­μα­τα ή να πλη­ρώ­νουν για τις ανά­γκες δια­βί­ω­σής τους. Ολα είναι εμπόρευμα.

Παρ’ όλ’ αυτά δεν αισθά­νο­νται ασφα­λείς. Ο τερά­στιος συσ­σω­ρευ­μέ­νος πλού­τος που είναι στα χέρια τους δεν μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί για να τους φέρει νέα κέρ­δη. Η μια οικο­νο­μι­κή κρί­ση, εξαι­τί­ας αυτού του παρά­γο­ντα, δια­δέ­χε­ται την άλλη. Γι’ αυτό ακρι­βώς γίνο­νται όλο και πιο επιθετικοί.

Οργανώνουν πολέμους για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών. Απαιτούν όλο πιο ασφυκτικά μέτρα περιορισμού δικαιωμάτων και κατακτήσεων για την αύξηση της εκμετάλλευσης και μετατροπής των χώρων εργασίας σε κάτεργα.

Πανδημία Αγώνας για την υγεία τη ζωή του λαού
Παλεύ­ου­με για την προ­στα­σία της υγεί­ας του λαού, ενά­ντια στη φτώ­χεια και την εξα­θλί­ω­ση, για το δικαί­ω­μα στη δου­λειά, για μόνι­μη και στα­θε­ρή εργα­σία και όχι με όρους δου­λεί­ας, αλλά και διεκ­δι­κού­με να γίνου­με αυτοί που θα κάνουν κου­μά­ντο στην οργά­νω­ση της παρα­γω­γής και δια­νο­μής των προ­ϊ­ό­ντων με βάση τις διευ­ρυ­νό­με­νες ανά­γκες της κοινωνίας.

Απορ­ρί­πτου­με κατη­γο­ρη­μα­τι­κά την ανι­στό­ρη­τη θεω­ρία τους ότι η πρό­ο­δος των ατό­μων είναι προ­σω­πι­κή υπό­θε­ση με βάση τις ατο­μι­κές δυνα­τό­τη­τες και ικα­νό­τη­τες με την καθο­δή­γη­ση μιας φωτι­σμέ­νης μειο­ψη­φί­ας, δηλα­δή των παρά­σι­των της κοινωνίας.

Η πρόοδος των ατόμων είναι υπόθεση κοινωνική. Και στην εποχή μας είναι υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Εδώ βρίσκεται η ευθύνη μας και το χρέος μας ν’ ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της εποχής μας καλύτερα απ’ τις προηγούμενες γενιές, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.

 

Του Δημή­τρη ΓΟΝΤΙΚΑ
μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο