Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Απάντηση στην «Τρολ» πραγματικότητα .…ανταπόκριση από την απεργία στην Ζάκυνθο

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Πανα­γιώ­της Κού­τσης //

Τα τελευ­ταία χρό­νια ο όρος πολι­τι­κή απα­τε­ω­νιά είναι πολύ λίγος και γενι­κός για να χαρα­κτη­ρί­σει τα  συν­δι­κά­τα που ηγεί­ται ο Σύρι­ζα και οι δυνά­μεις της Αυτό­νο­μης Παρέμ­βα­σης παλιό­τε­ρα, σήμε­ρα ΜΕΤΑ, δεν πρό­κει­ται να ανα­φερ­θώ στις προ­σπά­θειες τους να καλ­λιερ­γή­σουν την ηττο­πά­θεια και την απο­γο­ή­τευ­ση μέσα στο εργα­τι­κό λαϊ­κό κίνη­μα, παράλ­λη­λα με την στά­ση ανά­θε­σης των εργα­τι­κών κατα­κτή­σε­ων και της επί­λυ­σής τους από μια αρι­στε­ρή αστι­κή κυβέρ­νη­ση που ήδη από το Φλε­βά­ρη καλού­σαν το λαό να πιέ­σει την αστι­κή κυβέρ­νη­ση , να μην κάνει ούτε ένα βήμα πίσω, συνε­πι­κου­ρού­με­νη με δυνά­μεις του ΕΠΑΜ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως και της σημε­ρι­νής ΛΑ.ΕΝ.…

Στο πλαί­σιο αυτό δυνά­μεις του ΣΥΡΙΖΑ στο νησί της Ζακύν­θου μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλού­σαν όπως έγι­νε και σε άλλες πόλεις σε απερ­για­κή συγκέ­ντρω­ση ενά­ντια στα Μνη­μό­νια άρα και το τρί­το που ψήφι­σαν και της υπε­ρά­σπι­σης των κατα­κτή­σε­ων σε χώρους δου­λειάς, δηλα­δή όσα δικαιώ­μα­τα στην ασφά­λι­ση γκρε­μί­ζουν για άλλη μία φορά παρέα με τα κορά­κια της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, τους πλου­το­κρά­τες και τους πολι­τι­κούς υπη­ρέ­τες των Μονο­πω­λί­ων, δε θέλω να μιλή­σω για την επι­τυ­χία της απερ­γί­ας στην Αθή­να αλλά για αυτήν στο νησί μου μιας και είναι πιο δύσκο­λο να κατέ­βει μια τοπι­κή κοι­νω­νία με αγω­νι­στι­κή διά­θε­ση στον αγώ­να για αξιο­πρε­πή ζωή.

Χτες όμως πηγαί­νο­ντας με χαρά στην απερ­για­κή συγκέ­ντρω­ση του ΠΑΜΕ παρα­τή­ρη­σα με ευτυ­χία απο­μο­νω­νό­με­νο τον κυβερ­νη­τι­κό-εργο­δο­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, αντί­κρι­σα την μικρο­φω­νι­κή των σωμα­τεί­ων του ΣΥΡΙΖΑ να αντη­χεί μονά­χη, να προ­σκρού­ει στους άδειους τοί­χους των μαγα­ζιών απέ­να­ντι από το Διοι­κη­τή­ριο (Αντι­πε­ρι­φέ­ρεια Ζακύνθου).Δεν γνω­ρί­ζω αν υπήρ­ξε συμ­με­το­χή ίσως να ήταν μικρή σε αντί­θε­ση από αυτή του ΠΑΜΕ στο παλιό Εργα­τι­κό κέντρο Ζακύν­θου όπου συμ­με­τεί­χαν ευρύ­τε­ρες ριζο­σπα­στι­κές δυνά­μεις  και μαζι­κή-δυνα­μι­κή συμμετοχή.…

Τελι­κά όταν το θελή­σει ο λαός υπάρ­χει ελπίδα!!!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο