Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Απεργούμε για να υπερασπιστούμε τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας

Ήρθαν λέγο­ντας ότι θα κάνουν τις αγο­ρές να χορέ­ψουν πεντο­ζά­λη και φτά­σα­νε να χορεύ­ουν σαν φκια­σι­δω­μέ­νη μαϊ­μού στο πανηγύρι.

Και αφού με την υπο­γρα­φή του 3ου Μνη­μο­νί­ου μας δια­βε­βαί­ω­σαν ότι ήταν οι «τελευ­ταί­ες ωδί­νες» έρχο­νται να ψηφί­σουν τα θανα­τε­ρά μέτρα του 4ου Μνη­μο­νί­ου λέγο­ντας ότι “αυτά τα μέτρα είναι το εξι­τή­ριο από τα μνη­μό­νια και την κρί­ση, ότι έρχε­ται η ανάπτυξη”.

Μια ανά­πτυ­ξη που την πλη­ρώ­νου­με με τη λεη­λα­σία της ζωής μας αφού όλοι μας  (εργα­ζό­με­νοι ιδιω­τι­κού και δημο­σί­ου, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι, συντα­ξιού­χοι) θα δού­με για μια ακό­μη φορά το εισό­δη­μα να μειώ­νε­ται και μάλι­στα κατά ένα ή και δύο μισθούς ετη­σί­ους και τα δικαιώ­μα­τά μας να περιορίζονται:

  • Με τη μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του, ακό­μη και για όσους έχουν μηνιαίο εισό­δη­μα 400 ευρώ.
  • Με το νέο “τσε­κού­ρε­μα” σε συντάξεις
  • Με τη μεί­ω­ση των επι­δο­μά­των (π.χ. ανθυ­γιει­νής εργα­σί­ας, θέρ­μαν­σης κλπ)
  • Με την επέ­κτα­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (ξεπού­λη­μα ΔΕΗ, Συγκοι­νω­νί­ών, νερού κλπ)
  • Με τα νέα προ­νό­μια και τις διευ­κο­λύν­σεις για το κεφάλαιο
  • Με το “ξήλω­μα” της κυρια­κά­τι­κης αργί­ας που θα πετά­ξει μια και καλή εκτός αγο­ράς τους αυτοαπασχολούμενους.
  • Με το χτύ­πη­μα στα συν­δι­κα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα, στο δικαί­ω­μα στην απερ­γία που μπαί­νει στο στόχαστρο.

Κανείς μας δε θα τη γλι­τώ­σει. Κανείς δε θα μεί­νει ανέπαφος.

Τα “αντί­με­τρα” της εξα­θλί­ω­σης είναι το τυρά­κι στη φάκα, αφού ο φτω­χός θα πλη­ρώ­νει το φτω­χό­τε­ρο και ο πλού­σιος θα γίνε­ται πλουσιότερος!

Στον κόσμο της φτώ­χειας, των συσ­σι­τί­ων και της μετα­νά­στευ­σης που δια­μορ­φώ­νουν, στον κόσμο όπου πει­νά και ο εργα­ζό­με­νος και ο άνερ­γος,  στον κόσμο που μας θέλει δού­λους, μόνος τρό­πος να υπε­ρα­σπί­σου­με τη ζωή μας είναι στο δρό­μο. Εκεί θα δεί­ξου­με τη δύνα­μή μας, εκεί θα κρι­θεί η μάχη και το δίκιο μας. Ο,τι διεκ­δι­κή­σα­με εκεί το κερ­δί­σα­με, στο δρό­μο. Ο,τι απο­κρού­σα­με, εκεί το πετύ­χα­με, στο δρόμο.

Κάνου­με την αρχή με τη σημε­ρι­νή απερ­γία, όπου το πρώ­το που μπο­ρού­με να πετύ­χου­με είναι να αφαι­ρέ­σου­με από τον πρω­θυ­πουρ­γό το δικαί­ω­μα να μας προ­σβάλ­λει λέγο­ντας πως συμ­φω­νού­με με την κυβέρ­νη­ση γι’ αυτό δεν βγαί­νου­με στους δρόμους.

Αυτή η μάχη που ξεκι­νά σήμε­ρα δεν τελειώ­νει αύριο με την ψήφι­ση του νομο­σχε­δί­ου. Εχει και συνέ­χεια για­τί τα μέτρα και οι επι­πτώ­σεις δεν έχουν τέλος. Σήμε­ρα ξεκινάμε

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο