Απονεμήθηκαν τα Νόμπελ του «τρελού» επιστήμονα (για το τέλειο στρίψιμο του πόμολου, τη δυσκοιλιότητα των σκορπιών, τα παπάκια σε σχηματισμό…)

Για 32η χρο­νιά απο­νε­μή­θη­καν το βρά­δυ της Πέμ­πτης, για μια ακό­μη φορά σε δια­δι­κτυα­κή τελε­τή λόγω παν­δη­μί­ας, τα επι­στη­μο­νι­κά βρα­βεία Ig, τα λεγό­με­να και «Νόμπελ του τρε­λού επι­στή­μο­να». Τα Ig επι­βρα­βεύ­ουν απρό­σμε­νες και «τρε­λές» επι­στη­μο­νι­κές έρευ­νες της προη­γού­με­νης χρο­νιάς ή, σύμ­φω­να με τους διορ­γα­νω­τές, το χιου­μο­ρι­στι­κό περιο­δι­κό «Annals of Improbable Research», «πράγ­μα­τα που μας κάνουν στην αρχή να γελά­σου­με αλλά μετά να σκεφτούμε».

Είναι ένας καθιε­ρω­μέ­νος πια θεσμός που μέσω του χιού­μορ ανα­δει­κνύ­ει τη σημα­σία της — συχνά παρα­γνω­ρι­σμέ­νης — επι­στη­μο­νι­κής έρευ­νας, αλλά και την όχι σπά­νια ροπή της για υπερ­βο­λι­κά εξει­δι­κευ­μέ­νες ή περιτ­τές μελέ­τες. Καθέ­νας από τους φετι­νούς νικη­τές πήρε ή μοι­ρά­στη­κε με την υπό­λοι­πη ερευ­νη­τι­κή ομά­δα του, εκτός από το «τιμη­τι­κό» βρα­βείο του, ένα χαρ­το­νό­μι­σμα των 10 τρι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δολα­ρί­ων Ζιμπά­μπουε (όπου ο πλη­θω­ρι­σμός φέτος κινεί­ται κοντά στο 200%).

Ανά­με­σα στα βρα­βεία που δόθη­καν, ήταν τα εξής:

* Εφαρ­μο­σμέ­νης καρ­διο­λο­γί­ας: Στους ερευ­νη­τές που βρή­καν ότι όταν δύο άνθρω­ποι βγαί­νουν το πρώ­το ραντε­βού τους και έλκο­νται αμοι­βαία, οι παλ­μοί της καρ­διάς τους συγχρονίζονται.

* Λογο­τε­χνί­ας: Στη μελέ­τη που ανέ­λυ­σε για­τί τα νομι­κά έγγρα­φα είναι χωρίς λόγο τόσο δύσκο­λα στην κατα­νό­η­σή τους (η ευθύ­νη απο­δί­δε­ται περισ­σό­τε­ρο στους ίδιους τους συγ­γρα­φείς τους παρά στην πολυ­πλο­κό­τη­τα των εννοιών).

* Βιο­λο­γί­ας: Στην έρευ­να που ασχο­λή­θη­κε με το αν και πώς η δυσκοι­λιό­τη­τα επη­ρε­ά­ζει τη σεξουα­λι­κή ζωή των σκορ­πιών και τις προ­ο­πτι­κές τους για εύρε­ση συντρόφου(!)

* Ιατρι­κής: Στους επι­στή­μο­νες που έδει­ξαν ότι όταν οι ασθε­νείς υπο­βάλ­λο­νται σε μερι­κές μορ­φές τοξι­κής χημειο­θε­ρα­πεί­ας, υπο­φέ­ρουν λιγό­τε­ρες παρε­νέρ­γειες όταν το παγω­τό αντι­κα­θι­στά ένα από τα παρα­δο­σια­κά συστα­τι­κά της διαδικασίας.

* Φυσι­κής: Για την μελέ­τη σχε­τι­κά με το πώς και για­τί τα παπά­κια κατα­φέρ­νουν να κολυ­μπά­νε σε σχη­μα­τι­σμό (κυρί­ως επει­δή εξοι­κο­νο­μούν ενέρ­γεια με αυτό τον τρό­πο, ιδί­ως το τελευ­ταίο στη σειρά).

* Μηχα­νι­κής: Για την προ­σπά­θεια ανα­κά­λυ­ψης του πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κού τρό­που χρή­σης των δαχτύ­λων όταν γυρ­νά­με ένα πόμο­λο. Σύμ­φω­να με τους Ιάπω­νες ερευ­νη­τές, όσο μεγα­λύ­τε­ρο είναι το πόμο­λο, τόσα περισ­σό­τε­ρα δάχτυ­λα χρειά­ζο­νται: για πόμο­λα πλά­τους ενός έως 2,5 εκα­το­στών αρκούν τρία δάχτυ­λα, για πόμο­λα 2,5 έως 4 εκα­το­στών είναι καλύ­τε­ρα τα τέσ­σε­ρα δάχτυ­λα, ενώ για πόμο­λα δια­μέ­τρου άνω των 5 εκα­το­στών είναι ανα­γκαία και τα πέντε δάχτυλα.

* Ειρή­νης: Για την ανά­πτυ­ξη ενός αλγό­ριθ­μου που βοη­θά τους κου­τσο­μπό­λη­δες να απο­φα­σί­σουν πότε θα πουν την αλή­θεια και πότε όχι.

* Οικο­νο­μι­κών: Για την μαθη­μα­τι­κή εξή­γη­ση του για­τί η επι­τυ­χία συχνά δεν συνο­δεύ­ει τους πιο ταλα­ντού­χους, αλλά τους πιο τυχερούς.

Αρθού­ρος Ρεμπώ Επα­να­στά­της και μπο­έμ ΜΙΚΡΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ