Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Απόστολος Δοξιάδης… ένας «Τζήμερος με πτυχίο»

Μπο­ρεί ο Τζή­με­ρος, το γνω­στό και μη εξαι­ρε­τέο φασι­στοει­δές, να έχει κάμπο­σο και­ρό να απα­σχο­λή­σει την επι­και­ρό­τη­τα με τα εμέ­σμα­τα του, όμως αναμ­φί­βο­λα υπάρ­χουν άξιοι αντι­κα­τα­στά­τες του. Ο συγ­γρα­φέ­ας και σκη­νο­θέ­της Από­στο­λος Δοξιά­δης, που έγι­νε γνω­στός στο πανελ­λή­νιο τη δεκα­ε­τία του ’90 εξαι­τί­ας της προ­σω­πι­κής του ζωής, είναι ένας ευυ­πό­λη­πτος «Τζή­με­ρος με πτυχίο».

Ο Δοξιά­δης, όταν δεν υπο­γρά­φει κεί­με­να υπέρ των μνη­μο­νί­ων και όταν δεν παρου­σιά­ζει βιβλία από κοι­νού με την «ψυχα­να­λύ­τρια του λαού» Δόμνα Μιχαη­λί­δου, δε χάνει ευκαι­ρία να ξερ­νά ωμό αντι­κομ­μου­νι­σμό που θα ζήλευε μέχρι κι’ ο Κασιδιάρης.

Έτσι, με αφορ­μή το πρό­σφα­το χυδαίο και ανι­στό­ρη­το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ψήφι­σμα του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου, ο Δοξιά­δης κατα­πιά­στη­κε με τους έλλη­νες ευρω­βου­λευ­τές. Αφού έδω­σε τα «εύση­μα» στη Μισέλ Αση­μα­κο­πού­λου και τον Εμμα­νου­ήλ Φρά­γκο της «Ελλη­νι­κής Λύσης» για την υπερ­ψή­φι­ση της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής αθλιό­τη­τας, έστρε­ψε τα πυρά του ενά­ντια «στους δει­λούς από­ντες, τους ασπόν­δυ­λους του λευ­κού, και όσους κατα­ψή­φι­σαν το ψήφι­σμα» για τους οποί­ους, έγρα­ψε, «αξί­ζει ακαί­ραια (sic) η ντρο­πή της στά­σης τους».

Το μπα­λά­κι σήκω­σε ο ευρω­βου­λευ­τής της ΝΔ Στέ­λιος Κυμπου­ρό­που­λος, ο οποί­ος είναι ένας εξ’ αυτών που ψήφι­σε λευ­κό κατά τη διάρ­κεια της ψηφο­φο­ρί­ας. Πρω­τού παρα­θέ­σου­με την απά­ντη­ση που έδω­σε, μέσω των social media, στον Τζη­με­ρο­δο­ξιά­δη, οφεί­λου­με να ξεκα­θα­ρί­σου­με πως ασχέ­τως του ιδε­ο­λο­γι­κού και πολι­τι­κού χάσμα­τος που μας χωρί­ζει με τον κ. Κυμπου­ρό­που­λο, δε μπο­ρού­με να μην του ανα­γνω­ρί­σου­με το στοι­χείο της αξιο­πρέ­πειας το οποίο λεί­πει από την πλειο­ψη­φία των συνα­δέλ­φων του στα αστι­κά κόμματα.

Ολό­κλη­ρη η απά­ντη­ση του Στ. Κυμπου­ρό­που­λου είναι η εξής:

kympouropoulos«Δεν γρά­φω τις ακό­λου­θες γραμ­μές για να κάνω την μπουρ­ζουα­ζία να ντρέ­πε­ται, σε αντί­θε­ση ίσως με τον συμπα­θή Εντουάρ Λουί. Αρνού­μαι να σχο­λιά­σω την έμμε­ση ανα­φο­ρά περι­σπού­δα­στου ανδρός στο πρό­σω­πό μου. Κι αυτό, όχι για λόγους σνο­μπι­σμού, αλλά ακρι­βώς για­τί ο χαρα­κτη­ρι­σμός «ασπόν­δυ­λοι του λευ­κού» δεν είχε ‑όπως θα ανέ­με­νε κάποιος από έναν προ­βε­βλη­μέ­νο συγ­γρα­φέα και σκη­νο­θέ­τη- τη βαρύ­τη­τα της ονο­μα­στι­κής ανα­φο­ράς. Εξάλ­λου, η μειω­μέ­νη παρου­σία στον οργα­νι­σμό μου του γονι­δί­ου SMN1, που είναι υπεύ­θυ­νο για τη μετα­φο­ρά της εντο­λής κίνη­σης από τον εγκέ­φα­λο στους μύες μέσω της σπον­δυ­λι­κής στή­λης, δεν δικαιο­λο­γεί και ιατρι­κά έναν τέτοιο χαρα­κτη­ρι­σμό. Αυτό, βέβαια, δεν σημαί­νει ότι θα επι­τρέ­ψω στον εαυ­τό μου να συνη­θί­σει στην απαν­θρω­πο­ποί­η­ση, αλλά και δεν θα παρα­βλέ­ψω την επι­στη­μο­νι­κά ορθή, δια­χρο­νι­κή παρα­τή­ρη­ση ότι από τη σπον­δυ­λι­κή στή­λη κατα­λα­βαί­νει κάποιος σε τι λογής επο­χή ανή­κει ένας άνθρωπος.

Πιθα­νο­λο­γώ, δε, ότι στα πλαί­σια της αστι­κής ευγέ­νειας που θέλου­με να μας δια­κρί­νει, θα ακο­λου­θή­σει μια «συγνώ­μη για τον ατυ­χή χαρα­κτη­ρι­σμό, σε καμία περί­πτω­ση κ. Κυμπου­ρό­που­λε δεν σας αφο­ρού­σε προ­σω­πι­κά». Προ­βαί­νω στην παρού­σα παρέμ­βα­ση για να απα­ντή­σω σε όσους φίλους, δια­δι­κτυα­κούς και μη, μου έστει­λαν μηνύ­μα­τα για να μου εκφρά­σουν τον προ­βλη­μα­τι­σμό τους και κυρί­ως, την αντί­θε­σή τους με τη στά­ση μου να ψηφί­σω λευ­κό σε πρό­σφα­το ψήφι­σμα του ευρω­παϊ­κού κοινοβουλίου.

Με αφορ­μή, λοι­πόν, τη συμπλή­ρω­ση 80 χρό­νων, την 1η Σεπτεμ­βρί­ου, από την έναρ­ξη του Β΄ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, την προη­γού­με­νη εβδο­μά­δα τα μέλη του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου ενέ­κρι­ναν με συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία ένα ψήφι­σμα που φέρει τον τίτλο «Η σημα­σία της Ευρω­παϊ­κής μνή­μης για το μέλ­λον της Ευρώ­πης» (θα το παρα­θέ­σω στα σχό­λια αυτού­σιο στα ελλη­νι­κά), με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευ­κά. Το ψήφι­σμα κατέ­θε­σαν από κοι­νού οι ομά­δες του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος, των Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών, των Φιλε­λεύ­θε­ρων, των Πρα­σί­νων και των Συντη­ρη­τι­κών Μεταρ­ρυθ­μι­στών, πολι­τι­κές δηλα­δή ομά­δες ευρύ­τα­του φάσμα­τος, και βάσει αυτού το ευρω­κοι­νο­βού­λιο χαρα­κτη­ρί­ζει τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση συνυ­πεύ­θυ­νη με τη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία για το ξέσπα­σμα του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, παρα­πέ­μπο­ντας στο σύμ­φω­νο μη επί­θε­σης μετα­ξύ των δύο χωρών ως μια συμ­φω­νία συμμαχίας.

Η κατα­δί­κη των θυμά­των του Ολο­κλη­ρω­τι­σμού είναι επι­βε­βλη­μέ­νη, παρό­τι ‑θέλω να πιστεύω- αυτο­νό­η­τη, ενό­σω η υπε­ρά­σπι­ση των πολι­τι­κών και ατο­μι­κών ελευ­θε­ριών απο­τε­λεί θεμε­λιώ­δη ευρω­παϊ­κό πρό­ταγ­μα. Κατά την άπο­ψή μου, όμως, το εν λόγω κεί­με­νο εξι­σώ­νει ανι­στό­ρη­τα, καθό­τι ατεκ­μη­ρί­ω­τα, τον ναζι­σμό με τον κομ­μου­νι­σμό. Στις σει­ρές του δεν γίνε­ται απο­λύ­τως καμία ανα­φο­ρά για τον ρόλο της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και στα εκα­τομ­μύ­ρια πολι­τών της που έδω­σαν τη ζωή τους για τη νίκη κατά του φασι­σμού και τη συντρι­βή του ναζι­σμού στην Ευρώπη.

Οι και­ροί που δια­νύ­ου­με απαι­τούν την ενό­τη­τα του ευρω­παϊ­κού λαού και όποιοι τη δια­τα­ράσ­σουν με ευκο­λία φέρουν βαρύ­τα­τη ιστο­ρι­κή ευθύ­νη. Ανή­κω στο κόμ­μα της Νέας Δημο­κρα­τί­ας, που ίδρυ­σε ο Κων­στα­ντί­νος Καρα­μαν­λής, ο οποί­ος στις 23 Σεπτεμ­βρί­ου του 1974 ανα­κοί­νω­σε επί­ση­μα την υπο­γρα­φή νομο­θε­τι­κού δια­τάγ­μα­τος, με το οποίο νομι­μο­ποιού­νταν, έπει­τα από 27 ολό­κλη­ρα χρό­νια το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας. Ταυ­τό­χρο­να, καταρ­γού­νταν ο περι­βό­η­τος νόμος 509, που απο­τέ­λε­σε πηγή διωγ­μών, εξο­ριών, βασα­νι­στη­ρί­ων και εκτε­λέ­σε­ων για χιλιά­δες κομμουνιστές.

Σεβό­με­νος τις προ­σω­πι­κές μου αρχές και αξί­ες, τον ιδρυ­τή του κόμ­μα­τος που εκπρο­σω­πώ, τους συνα­δέλ­φους των ευρω­παϊ­κών κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των, επέ­λε­ξα το λευ­κό σε μια επο­χή που εύκο­λα μπο­ρεί να επι­στρέ­ψει στο μαύ­ρο. Θα ήθε­λα, τέλος, να σας δια­βε­βαιώ­σω ότι στα πλαί­σια του πολι­τι­κού πολι­τι­σμού που έχω επι­λέ­ξει να δρω, σεβό­με­νος την εμπι­στο­σύ­νη των δεκά­δων χιλιά­δων Ελλή­νων, ψηφί­ζω μελε­τώ­ντας στοι­χεία, κάπου μακρυά από τον οπα­δι­κό κομ­μα­τι­σμό. Θέλω ουσία και όχι φωνές. Η αντι­με­τώ­πι­ση της Ιστο­ρί­ας απαι­τεί σοβα­ρό­τη­τα και όχι επι­κοι­νω­νια­κή διαχείριση».

Με δεδο­μέ­να τα παρα­πά­νω, μπο­ρού­με να προ­βού­με σε τρία συμπεράσματα:

Πρώ­τον: Είναι θετι­κό στοι­χείο που ενας ευρω­βου­λευ­τής της ΝΔ, ο κ. Κυμπου­ρό­που­λος, έχει το θάρ­ρος να ανα­γνω­ρί­σει τον ανι­στό­ρη­το χαρα­κτή­ρα της εξί­σω­σης κομ­μου­νι­σμού και ναζι­σμού, όπως επί­σης και τον σπου­δαίο (κατα­λυ­τι­κό θα λέγα­με εμείς) ρόλο της ΕΣΣΔ στη νίκη κατά του φασι­σμού-ναζι­σμού στην Ευρώ­πη. Πολύ φοβού­μα­στε όμως ότι ο κ. Κυμπου­ρό­που­λος απο­τε­λεί συντρι­πτι­κή μειο­ψη­φία μέσα στο κόμ­μα των «Γεωρ­γιά­δη­δων», των «Βορί­δη­δων», των «Κυρα­νά­κη­δων» και των βαφτι­στι­κών του Γλύξμπουργκ.

Δεύ­τε­ρον: Είναι αξιέ­παι­νη η προ­σπά­θεια του Απ. Δοξιά­δη να παρα­στή­σει το Τζή­με­ρο. Μπο­ρεί να μην έχει φτά­σει (ακό­μη) στο σημείο να σκί­ζει αφί­σες του ΠΑΜΕ και να χτυ­πά γυναί­κες, είμα­στε ωστό­σο βέβαιοι ότι ο «ιντε­λε­κτου­έλ» χρυ­σαυ­γι­τι­σμός του κ. Δοξιά­δη δεν θα πάει χαμένος.

Τρί­τον: Ο Απ. Δοξιά­δης ξέχα­σε να συγ­χα­ρεί τον υπό­δι­κο, πρώ­ην χρυ­σαυ­γί­τη, ευρω­βου­λευ­τή Λαγό για την πρό­τα­ση του να μετο­νο­μα­στεί η λεω­φό­ρος Στά­λιν­γκραντ στις Βρυ­ξέλ­λες. Είμα­στε βέβαιοι πως οι δύο άντρες, εμπνε­ό­με­νοι από το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό μένος που τους ενώ­νει, μπο­ρούν να κατα­λή­ξουν σε μια νέα ονομασία.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο