Απόψε και αύριο το βράδυ κορυφώνονται και στην Ελλάδα οι Περσείδες

Οι διάτ­το­ντες Περ­σεί­δες, η πιο θεα­μα­τι­κή θερι­νή βρο­χή από «πεφτα­στέ­ρια», θα κορυ­φω­θούν και φέτος στην καρ­διά του καλο­και­ριού, συγκε­κρι­μέ­να από­ψε και αύριο το βρά­δυ, στον νυχτε­ρι­νό ουρα­νό της χώρας μας και γενι­κό­τε­ρα του βορεί­ου ημισφαιρίου.

Οι Περ­σεί­δες είναι εντυ­πω­σια­κές βρο­χές διατ­τό­ντων, καθώς τα «πεφτα­στέ­ρια» τους είναι γρή­γο­ρα και φωτει­νά, δια­θέ­το­ντας συνή­θως μακριές πύρι­νες «ουρές». Σύμ­φω­να με τη NASA, οι Περ­σεί­δες «δίνουν» περισ­σό­τε­ρα φωτει­νά μετέ­ω­ρα από κάθε άλλη βρο­χή διατ­τό­ντων μέσα στο έτος. Το ρεκόρ τους ήταν το 1993, όταν είχαν κατα­γρα­φεί περί­που 300 μετέ­ω­ρα την ώρα.

Εμφα­νί­ζο­νται σχε­δόν σε όλα τα σημεία του ουρα­νού και όχι σε ένα συγκε­κρι­μέ­νο, μολο­νό­τι φαί­νε­ται να προ­έρ­χο­νται κυρί­ως από τα βορειο­α­να­το­λι­κά, από την περιο­χή του αστε­ρι­σμού του Περ­σέα, από όπου πήραν και το όνο­μά τους. Τα μετέ­ω­ρα αρχί­ζουν να πέφτουν αραιά περί­που από τις 17 Ιου­λί­ου, πυκνώ­νουν στα­δια­κά και διαρ­κούν έως τις 24 Αυγού­στου. Το «σόου» αρχί­ζει λίγο μετά τη δύση του ήλιου, αλλά όσο πιο κοντά στην ώρα που χαρά­ζει, τόσο πιθα­νό­τε­ρο είναι να δει κανείς με γυμνά μάτια τα συγκε­κρι­μέ­να «πεφτα­στέ­ρια» οπου­δή­πο­τε στον ουρανό.

Οι Περ­σεί­δες ‑οι οποί­ες κατα­γρά­φη­καν για πρώ­τη φορά από Κινέ­ζους αστρο­νό­μους το 36 μ.Χ.- προ­κα­λού­νται από τα σωμα­τί­δια σκό­νης που αφή­νει πίσω της η τερά­στια ουρά, μήκους δεκά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων χιλιο­μέ­τρων, του κομή­τη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, που δια­σταυ­ρώ­νε­ται με την τρο­χιά της Γης. Ο κομή­της, ο οποί­ος ανα­κα­λύ­φθη­κε το 1862 από τους αστρο­νό­μους Λιού­ις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (των οποί­ων φέρει το όνο­μα), δια­θέ­τει ένα τερά­στιο πυρή­να δια­μέ­τρου περί­που 26 χιλιομέτρων.

Ο εν λόγω κομή­της είναι το μεγα­λύ­τε­ρο γνω­στό ουρά­νιο σώμα που περ­νά­ει από τη Γη κατά τακτά χρο­νι­κά δια­στή­μα­τα και χρειά­ζε­ται περί­που 133 χρό­νια για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μία πλή­ρη περι­φο­ρά γύρω από τον Ήλιο. Το επό­με­νο κοντι­νό πέρα­σμά του από τη Γη ανα­μέ­νε­ται το 2126, ενώ δεν φαί­νε­ται να απο­τε­λεί απει­λή για τον πλα­νή­τη μας στο προ­βλέ­ψι­μο μέλλον.

Τα μετέ­ω­ρά του, που συνή­θως έχουν βάρος μικρό­τε­ρο από ένα γραμ­μά­ριο, εισέρ­χο­νται στη γήι­νη ατμό­σφαι­ρα με ταχύ­τη­τα σχε­δόν 60 χλμ. το δευ­τε­ρό­λε­πτο και ανα­φλέ­γο­νται σε ύψος περί­που 100 χλμ., οπό­τε και αρχί­ζουν να γίνο­νται ορα­τά από τους παρα­τη­ρη­τές. Καθώς πλη­σιά­ζουν προς το έδα­φος με μεγά­λη ταχύ­τη­τα, δια­λύ­ο­νται από την τρι­βή και την υπερ­θέρ­μαν­ση (1.650 βαθ­μοί Κελ­σί­ου), αφή­νο­ντας πίσω τους φωτει­νά ίχνη.

Το «κλει­δί», σύμ­φω­να με τους ειδι­κούς, για να δει κανείς μία βρο­χή διατ­τό­ντων, είναι ‑εκτός από την υπο­μο­νή- το οπτι­κό πεδίο του να περι­λαμ­βά­νει ένα όσο γίνε­ται μεγα­λύ­τε­ρο τμή­μα σκο­τει­νού ουρα­νού. Οι διάτ­το­ντες είναι, επί­σης, δυνα­τό ‑με λίγη τύχη- να φωτο­γρα­φη­θούν με φωτο­γρα­φι­κή μηχα­νή που δια­θέ­τει ευρυ­γώ­νιο φακό και θα κάνει δια­δο­χι­κές προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νες λήψεις μεγά­λης διάρκειας.