Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Από τις κόκκινες γραμμές στα μαύρα μαντάτα…

…αυτό που περι­μέ­νου­με την Κυρια­κή να δού­με το πόσο βαθύ θα είναι το μαύ­ρο. Είτε με την εκδο­χή του Grexit είτε της υπο­γρα­φής του πρώ­του – και πιο επα­χθούς – αρι­στε­ρού μνη­μο­νί­ου (το πιθα­νό­τε­ρο σενάριο).
Αν κάνου­με αυτή την επι­σή­μαν­ση δεν είναι για να εστιά­σου­με στη στά­ση του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλο­γές μέχρι σήμε­ρα, αλλά για­τί πλέ­ον και μετά το δημο­ψή­φι­σμα έχει απο­δει­χτεί (και στα μάτια του πιο καλό­πι­στου προς το ΣΥΡΙΖΑ) ότι εντός της ΕΕ δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει φιλο­λαϊ­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση. Είναι μια Ενω­ση καπι­τα­λι­στών και όχι των λαών. Αυτή η Ενω­ση δεν έχει καμία σχέ­ση με τις αρχές της δημο­κρα­τί­ας, της ισό­τη­τας, της αλλη­λεγ­γύ­ης, του ανθρωπισμού.
Το νέο μνη­μό­νιο με τους νέους φόρους και χαρά­τσια, το χτύ­πη­μα στο λαϊ­κό εισό­δη­μα, μισθούς και συντά­ξεις, αύξη­ση της ανερ­γί­ας και συνο­λι­κά επι­δεί­νω­ση των όρων ζωής μας, θα επι­κυ­ρω­θεί και από τη Βου­λή (ακό­μα και με κάποιες δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις – όποιας έντα­σης της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας). Θα επι­κυ­ρω­θεί και με τις ψήφους των άλλων κομ­μά­των (πλην ΚΚΕ).
Η παρα­μο­νή στο Ευρώ και στην Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση είναι στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή της ελλη­νι­κής κεφα­λαιο­κρα­τί­ας και για αυτό η ζέση του πολι­τι­κού προ­σω­πι­κού της πριν και μετά το δημο­ψή­φι­σμα για υπο­γρα­φή συμφωνίας.
Γι’ αυτό και σήμε­ρα δίνουν στους «θεσμούς» αυτό που θέλουν (δε μας τα ζήτη­σαν αυτοί, τώρα, εμείς τα προ­σφέ­ρου­με!!!) άνευ όρων και μετά …φόρων. Υπο­τί­θε­ται για να απο­φύ­γου­με το χάος, μα στην ουσία για να υπε­ρα­σπί­σουν – προ­στα­τέ­ψουν τα δικά τους συμφέροντα.
Τού­το το μνη­μό­νιο δεν είναι το ανα­γκαίο κακό για να έχου­με μια καλύ­τε­ρη ή έστω υπο­φερ­τή ζωή αύριο. Χαμοζωή…
Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για το λαό είναι ήδη εφιαλ­τι­κή μετά από πέντε χρό­νια λιτό­τη­τας και δύο μνη­μό­νια. Ανερ­γία, λιτό­τη­τα, φτώ­χεια, εξα­θλί­ω­ση. Η ζωή μας δεν αντέ­χει άλλα μέτρα. Αυτό άλλω­στε είπαν πολ­λοί με το ΟΧΙ στην κάλ­πη του δημο­ψη­φί­σμα­τος. Δεν υπάρ­χουν όμως περι­θώ­ρια για άλλη περί­ο­δο χάρι­τος, και ανώ­δυ­νης –για το σύστη­μα– έκφρα­σης δυσα­ρέ­σκειας και αγα­νά­χτη­σης. Δεν υπάρ­χουν περι­θώ­ρια ερμη­νειών και παρερμηνειών.
Πρέ­πει να επι­λέ­ξου­με. Θα πάμε με τα μονο­πώ­λια (ναι αυτά εκπρο­σω­πεί η ΕΕ) ή θα διεκ­δι­κή­σου­με το δικό μας δρό­μο ανά­πτυ­ξης που θα απε­λευ­θε­ρώ­νει τις παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες της χώρας;
1. Ανε­μπό­δι­στη αξιο­ποί­η­ση των εγχώ­ριων παρα­γω­γι­κών δυνα­το­τή­των (από την αγρο­τι­κή παρα­γω­γή μέχρι τη ναυπηγοεπισκευή)
2. Ανά­πτυ­ξη ισό­τι­μων και αμοι­βαία επω­φε­λών διε­θνών σχέσεων
3. Ανά­πτυ­ξη της παρα­γω­γής με κρι­τή­ριο την καλυ­ψη των λαϊ­κών ανα­γκών και όχι το κέρ­δος του καπιταλιστή.
Αυτό όμως απαι­τεί ρήξη με την Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση. Απο­δέ­σμευ­ση από αυτή και μονο­με­ρή δια­γρα­φή του χρέ­ους και ο λαός αφέ­ντης στον τόπο του. (Με την ευκαι­ρία να ξανα­θυ­μη­θού­με ότι αυτό το χρέ­ος δεν το δημιουρ­γή­σα­με εμείς, ο λαός).
Αυτή η προ­ο­πτι­κή όμως δεν πρό­κει­ται να μπει σε κανέ­να δημο­ψή­φι­σμα (θυμή­σου, η πρό­τα­ση του ΚΚΕ για τα ερω­τή­μα­τα του δημο­ψη­φί­σμα­τος απορ­ρί­φτη­κε) ούτε θα ακου­στεί στις «πλα­τεί­ες». Αυτή η προ­ο­πτι­κή θα κρι­θεί στο δρό­μο, εκεί που το δικό μου συμ­φέ­ρον, η δική μου ζωή συγκρού­ε­ται με το συμ­φέ­ρον του καπιταλιστή.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο