Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Για «σοκ» και «ανείπωτη τραγωδία» κάνουν λόγο απο χθές τα αστικά μέσα ενημέρωσης προβάλλοντας την εικόνα με τα άψυχα κορμιά του Όσκαρ Αλμπέρτο Μαρτίνεζ και τις δίχρονης κόρης του Άντζι Βαλέρια στις όχθες του ποταμού Ρίο Γκράντε στο Μεξικό. Χαρακτηριστικοί οι τίτλοι ελληνικών αστικών εφημερίδων: «Η φωτογραφία που σόκαρε τον πλανήτη» (Δημοκρατία), «Η τραγική μοίρα των προσφύγων» (ΤΑ ΝΕΑ), «Αμερικανικός Εφιάλτης» (Εφημερίδα των Συντακτών), «Τραγωδία στον Ριο Γκράντε» (Ελεύθερος Τύπος).
Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Ανάλογα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ είχαν γραφτεί και το 2015, με αφορμή την τραγική ιστορία του μικρού πρόσφυγα από την Συρία, του 4χρονου Αϊλάν Κουρντί.
Ωστόσο, πίσω από τα πηχυαία πρωτοσέλιδα του αστικού Τύπου, άλλοτε για τον «άτυχο Αϊλάν» και άλλοτε για την «τραγική μοίρα» της Βαλέρια, κρύβεται μια προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών που οδηγούν σε αυτήν τη βαρβαρότητα. Και, ασφαλώς, οι αιτίες δεν περιορίζονται, γενικά και αόριστα, στον «πόλεμο», την «προσφυγική κρίση» ή τις «αξίες του δυτικού πολιτισμού», όπως επιχειρούν να μας πείσουν ορισμένοι.
Εκατοντάδες χιλιάδες αθώα παιδιά, σαν τη Βαλέρια και τον Αϊλάν, θυσιάζονται σε όλον τον κόσμο στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους, για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων, των σφαιρών επιρροής και των αγορών. Αναρίθμητα παιδικά κορμάκια, σαν του Αϊλάν και της Βαλέρια, σφαγιάστηκαν από τους ευρωΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστές σε πληθώρα επεμβάσεων «για τη δημοκρατία» και «τα ανθρώπινα δικαιώματα», στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, την Συρία, τη Λιβύη, το Μάλι, την Παλαιστίνη, την Ουκρανία, την Υεμένη και αλλού. Σε 25.000 υπολογίζονται τα παιδιά κάτω των 5 ετών που πεθαίνουν κάθε μέρα στην «μαύρη ήπειρο», την Αφρική, που ο ιμπεριαλισμός έχει καταδικάσει στον υποσιτισμό, την ανέχεια και την εκμετάλλευση.
Αυτήν την πραγματικότητα, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, επιχειρούν να κρύψουν τα αστικά επιτελεία.
Αναφέρονται υποκριτικά σε «άτυχους πρόσφυγες», χωρίς να να βγάζουν άχνα για τους πολέμους που προκαλούν την προσφυγιά.
Μιλούν για «ανείπωτες τραγωδίες» και «ανθρωπιστικά δράματα», επιχειρώντας να αποκρύψουν ότι η μήτρα αυτών των τραγωδιών και δραμάτων είναι η εξουσία των μονοπωλίων. Βλέπετε, η αστική τάξη έχει τεράστια αποθέματα «συμπόνοιας» και «ευαισθησίας», μέχρι του σημείου όμως που θίγονται τα ζωτικά της συμφέροντα.
Να, λοιπόν, γιατί χρειάζεται να δυναμώσει η ταξική εργατική αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να απομονωθούν και να τσακιστούν οι δυνάμεις του εθνικισμού και του ρατσισμού. Στη χώρα μας, αυτές τις θέσεις εκφράζει το ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα που από την πρώτη στιγμή ανέδειξε τις βαθύτερες αιτίες του προσφυγικού δράματος, προβάλλοντας την ανάγκη της ακατάπαυστης πάλης ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια.
Αυτό μπορεί και πρέπει να αποτελεί άλλο ένα κριτήριο ψήφου στις προσεχείς εκλογές της 7ης Ιούλη.
____________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.